مهبود و زروان - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

«مهبود و زروان» داستانی تراژیک دارای ۱۴۴ بیت در شاهنامه است. خسرو انوشیروان وزیری پاک و بیداردل به نام مهبود داشت که با زن و دو پسر جوان زیبا و برازنده‌اش خورش خانهٔ شاهی را اداره می‌کردند و شاه جز از دست ایشان غذا نمی‌خورد. ارج و قرب این خانواده نزد شاه سبب کینه و حسادت درباریان بود، از این رو زروان که به روش‌های گوناگون می‌کوشید تا مهبود را از چشم شاه بیندازد؛ سرانجام به یاری مردی یهودی غذای شاه را مسموم کرد و شاه را از مسمومیت غذا خبر داد. شاه آن غذا را به پسران مهبود خورانید و آن دو جوان بر جای سرد شدند و در برابر شاه جان دادند. آنگاه شاه فرمان قتل مهبود را داد اما چندی بعد، به اشتباه خود پی برد و خائنان را به سزای اعمالشان رسانید. زروان و مرد یهودی را بر دار کرد و اموالشان را به بازماندگان مهبود بخشید.^[۱]

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• شریفی، محمد (۱۳۸۷). محمدرضا جعفری، ویراستار. فرهنگ ادبیات فارسی. تهران: فرهنگ نشر نو و انتشارات معین. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۴۴۳-۴۱-۸.