French
Deutschمیرنجات اصفهانی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نجات اصفهانی | |
|---|---|
| نام اصلی | میرزا سید عبدالعادل اصفهانی |
| زاده | دهدشت |
| درگذشته | ۱۱۲۲ هجری قمری اصفهان |
| آرامگاه | اصفهان |
| زمینه کاری | شعر |
| ملیت | ایرانی |
| دوره | صفویه |
| سبک نوشتاری | سبک هندی |
| دیوان اشعار | دیوان نجات اصفهانی |
| استاد | صائب تبریزی - وحید قزوینی |
| تأثیرپذیرفته از | صائب تبریزی - وحید قزوینی |
| پدر و مادر | میرزا محمد مؤمن حسینی مستوفی |
میرزا عبدالعادل اصفهانی (؟ - ۱۱۲۲) متخلص به نجات شاعر پارسی گوی سبک هندی می‌باشد. او فرزند سید محمدمومن مستوفی و از سادات کهگیلویه (شهر دهدشت) می‌باشد اما به سبب سکونت در اصفهان، او را اصفهانی گفته‌اند.[۱] در زمان شاه سلیمان صفوی، از منشیان دربار بوده و در مدح شاه شعر نیز سروده‌است. میر نجات در سال ۱۱۲۲ در اصفهان درگذشته است.[۲]
آثار[ویرایش]
- دیوان اشعار نجات اصفهانی
- مثنوی مسیر السالکین
- مثنوی گُلِ کشتی[۳]
مثنوی گل کشتی در سال 1399 بر پایه نسخه‌های خطی موجود در کتابخانه مجلس و کتابخانه موزه ملی ملک توسط مهرداد اکبری تصحیح و در انتشارات ابوالحسنی چاپ و منتشر شده است.
نمونه اشعار[ویرایش]
| ای زهد، سالهاست که شرمندهٔ توایم | گر عاشقی امان بدهد بندهٔ توایم |
| نباشد ناله و فریاد اهل دل ز مهجوری | سپند از قرب آتش می‌کند افغان، نه از دوری |
| لباس سرمه ای، ای کعبهٔ نگاه مپوش | به مرگ من که دگر جامهٔ سیاه مپوش | |
| ترا به جامه نیلوفری چه کار ای گل | به رنگ سایه خود این قبای راه مپوش |
| از گریه‌های مستی ام آخر گشود دل | سیلاب، قفل خانه ما را کلید بود | |
| روزی که خط بندگی از ما گرفت عشق | این لوح از نگارش هستی سفید بود |