نادوگانگی (آدویتا) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

عدم دوگانگی یا عدم ثنویت، (در انگلیسی Nonduality یا Nondualism) که به عنوان برابر اصطلاح آدویتا در سانسکریت به کار می‌رود به وضعیتی بلوغ یافته از هشیاری اشاره دارد که بی مرکز است و در آن دیگر اثری از دوگانه من-دیگری وجود ندارد.^[۱] هرچند گفته می‌شود که این وضعیت در هشیاری خود به خود پدیدار می‌گردد، ولی معمولاً دست‌یابی به آن مستلزم زهدگرایی و مراقبه‌های فراوان است. این اصطلاح از آدویته ودانته نشات گرفته‌است و با وحدت وجود در اسلام، فنا در تصوف، هنوسیس در مسیحیت و فلسفه نوافلاطونی و هم‌چنین مونیسم شباهت دارد.

در عالم روحانی نادوگانگی یا به عبارتی دوتا نبودن و یکی بودن و همبستگی و یا آگاهی نا دوگانه یک مفهوم گنگ هستش که به روش های زیادی می شود توضیح داد.

برای مثال رد کردن تفکر دوگانه(وجود مجزای دو چیز مثلا نور و تاریکی) که اصلش در فلسفه هندی است، تفاوت نداشتن عینیت و شی، اتحاد و یکی بودن خدا و انسان یا به طور ساده یکتاگرایی.

نادوگانگی هم معنی کلمه سانسکریت "آدویتا" "advaita" است.

آگاهی نادوگانه یا می توان گفت آگاهی خالص و "تفاوت نداشتن شی و عینیت" آگاهی نخستین آگاهی خالص یا همان گوهر وجود "بی مرکز" است که در فلسفه هندی فهم و درک آگاهی اصلی یعنی به پایان رسیدن درگیری های ذهن و رهایی از سمسارا ( semsara ) «سامسارا (بودیسم)»(جهانی که در آن بیهوده تلاش می شود) رهایی از رنج که توسط روشن شدگی (enlightment)انجام می شود.

واژه‌شناسی[ویرایش]

در زبان‌های غربی و انگلیسی اصطلاح "Nondualism" یا "Nonduality" به معنی عدم ثنویت به عنوان معادل آدویتا در زبان سانسکریت به کار می‌رود. نخستین بار در ترجمه انگلیسی کتاب مقدس هندی‌ها اوپانیشاد بود که این اصطلاح به کار رفت.

منابع[ویرایش]