نظامی‌گری - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نظامی‌گری یا میلیتاریسم باور یا خواست یک دولت یا ملت است؛ به این‌که یک حکومت باید توانمندی نظامی خود را قوی نگه‌دارد و از آن برای گسترش منافع و/یا ارزش‌های ملی خود، استفادهٔ تهاجمی کند.^[۱] همچنین می‌تواند به‌معنای افتخار به ارتش و آرمان‌های طبقهٔ نظامی و «نفوذ نیروهای مسلح در اداره یا سیاست دولت» باشد^[۲] (همچنین ببینید: ارتش‌سالاری و خونتای نظامی).

نظامی‌گری رکنی مهم در ایدئولوژی‌های توسعه‌طلبانه یا امپریالیستی بسیاری از ملت‌ها در طول تاریخ بوده‌است. برخی از دولت/ملت‌هایی که به نظامی‌گری متهم شده‌اند:^{[نیازمند منبع]}امپراتوری آشور باستان، دولت‌شهر اسپارت، امپراتوری هخامنشی امپراتوری روم، آزتک‌ها، امپراتوری مغول، پادشاهی زولو، پادشاهی پروس، دودمان‌های هابسبورگ/هابسبورگ-لورن، امپراتوری عثمانی، امپراتوری ژاپن، امپراتوری روسیه، شوروی، چین، کره شمالی، عربستان سعودی، اسرائیل، ایران، عراق بعثی، لیبی، آمریکا، آلمان نازی، امپراتوری ایتالیا در دوران بنیتو موسولینی، امپراتوری آلمان، امپراتوری بریتانیا و امپراتوری اول فرانسه.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• جینگوئیسم
• ارتش‌سالاری

منابع[ویرایش]

این یک مقالهٔ خرد موضوع‌های نظامی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.