وام‌گیری زبانی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

وام‌گیری زبانی به معنای استفاده یک زبان از واژه‌ها و اصطلاحات زبان‌های دیگر است و دو گونهٔ متمایز دارد:

۱. وام‌واژه: که گونهٔ نخست و آشکار و تقریباً آگاهانه وامگیری زبانی است و به معنای به‌کارگیری واژه‌های دیگر زبان‌ها است، مانند هزاران واژه‌ای که زبان فارسی در طیّ تاریخ شکل‌گیری و دگرگونی خود از ملل عرب زبان و دیگر ملت‌ها به امانت گرفته است. در گذشته به وام‌واژه، «الفاظ دخیل» می‌گفتند و به آن «واژه‌های عاریتی» نیز می‌گویند.

۲. گرته‌برداری: در این وام‌گیری صورت ترکیبی اصطلاحات زبان بیگانه تجزیه می‌شود و به ازای هر یک از کلمات آن، واژه‌ای قرار داده می‌شود. مانند «سیب‌زمینی» که به ازای اصطلاح فرانسوی «Pomme de terre» وضع شده است. دو واژه «سیب» و «زمینی» در فارسی وجود داشته است، اما از ترکیب آن‌ها معنای تازه‌ای برای نامیدن چیز تازه‌ای به‌دست آمده است.

این یک مقالهٔ خرد مرتبط با زبان‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

فارسی و آیین نگارش (۳و۴)، نظام جدید آموزش متوسطه، دفتر برنامه‌ریزی و تألیف کتاب‌های درسی ایران، ۱۳۷۶. (مقالهٔ «زبان فارسی را دریابیم» از ابوالحسن نجفی)
ناتل خانلری، پرویز، دستور زبان فارسی، بنیاد فرهنگ ایران.
صفا، ذبیح اللّه، تاریخ ادبیات در ایران (۵ جلد)، انتشارات فردوس، ۱۳۶۷.
تاریخ ادبیات ایران (۱و۲)، سال دوم و سوم آموزش متوسطه، رشتهٔ علوم انسانی، دفتر برنامه‌ریزی و تألیف کتاب‌های درسی ایران، ۱۳۸۲ و ۱۳۸۳.