واکه مرکزی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

واکهٔ مرکزی، سابقاً شناخته‌شده با نام واکهٔ آمیخته، یک گروه آوایی در سبک واکه است که در برخی از زبانهای دنیا به‌کار می‌رود. مشخصهٔ تعریف‌کنندهٔ این سبک از واکه‌ها این است که موقعیت زبان برای تولیدشان، یک‌نیمه‌راه میان واکهٔ جلویی و واکهٔ پشتی است. (در عمل، واکه‌های مرکزی غیرگرد تمایل به روبه‌جلو شدن و واکه‌های مرکزی گردشده تمایل به روبه‌پشت شدن دارند)

فهرست[ویرایش]

واکه‌های مرکزی‌ای که نمادهای مختص‌به‌خود را در الفبای آوانگاری بین‌المللی دارند عبارت‌اند از:

واکه‌های مرکزی دیگری هم وجود دارند که نمادی اختصاصی در الفبای آوانگاری بین‌المللی ندارند:

منابع[ویرایش]