وزیر اول اسکاتلند - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

وزیر اول اسکاتلند
گیلی اسکاتلندی: Prìomh Mhinistear na h-Alba
آرم دفتر وزیر اول اسکاتلند

پرچم اسکاتلند
متصدی کنونی
حمزه یوسف

از ۲۹ مارس ۲۰۲۳
دولت اسکاتلند
کابینه اسکاتلند
پارلمان اسکاتلند
لقبوزیر اول
(غیررسمی)
بسیار محترم
(پادشاهی متحد و کشورهای همسود)
عالی‌جناب[۱]
(بین‌المللی)
کوته‌نوشتFM
عضوی از
پاسخگوست بهپارلمان اسکاتلند
اقامت‌گاهبیوت هاوس
جایگاهسنت آندرو هاوس، ادینبرو
نامزدکنندهپارلمان اسکاتلند
گمارندهپادشاه بریتانیا
مدت دورهبا حکم پادشاه
وزیر اول پس از انتخابات یا استعفا توسط پارلمان معرفی می‌شود
دارندهٔ افتتاحیدونالد دوار
بنیادگذاری۱۷ مه ۱۹۹۹
(۲۴ سال پیش)
 (۱۹۹۹-17}})
جانشینمعاون وزیر اول
حقوق۱۶۵٬۶۷۸ پوند در سال (۲۰۲۳)[الف][۳]
(شامل ۶۷٬۶۶۲ پوند حقوق از پارلمان)
وبگاه

وزیر اول اسکاتلند (گیلی اسکاتلندی: Prìomh Mhinistear na h-Alba) رهبر سیاسی اسکاتلند و رئیس دولت این کشور است. وزیر اول اسکاتلند، رئیس کابینه وزیران و مسئول مستقیم تدوین، توسعه و معرفی سیاست‌های دولت اسکاتلند است. وزیر اول عضو پارلمان اسکاتلند است و پیش از آن‌که توسط پادشاه منصوب شود، اعضای پارلمان اسکاتلند وی را انتخاب می‌کنند. وزرا، اعضای کابینه و افسران قانونگذاری اسکاتلند به دست وزیر اول منصوب می‌شوند. وزیر اول به عنوان مسئول دولت، مستقیماً پاسخگوی اعمال و اقدامات دولت در برابر پارلمان اسکاتلند است. در حال حاضر حمزه یوسف از حزب ملی اسکاتلند مسئولیت وزیر اولی اسکاتلند را بر عهده دارد.

تاریخ[ویرایش]

پس از همه‌پرسی در سال ۱۹۹۷، که در آن رأی دهندگان اسکاتلندی موافقت خود را اعلام کردند، پارلمان اسکاتلند و هیئت اجرایی اسکاتلند (بعدها دولت اسکاتلند) توسط پارلمان بریتانیا و دولت کارگر نخست‌وزیر تونی بلر تأسیس شد.

پارلمان سابق اسکاتلند به دنبال قوانین اتحادیه ۱۷۰۷ معلق شده بود و پارلمان بریتانیا را تشکیل می‌داد. ایجاد مجدد یک قوه مقننه و مجریه اختصاصی برای اسکاتلند به عنوان تفویض اختیار شناخته شد و آغازگر اقدامی برای حاکمیت داخلی یا خودمختاری در امور داخلی آن، مانند بهداشت، آموزش و عدالت بود.[۴] جنبش واگذاری قدرت در دهه ۱۹۷۰ به اوج رسید و منجر به تشکیل کمیسیون سلطنتی قانون اساسی شد که منجر به قانون اسکاتلند در سال ۱۹۷۸ شد. این می‌توانست یک مدیر اجرایی مستقل اسکاتلندی با رهبری به نام «دبیر اول» ایجاد کند، پستی که انتظار می‌رفت جف شاو، رهبر سیاسی استراثکلاید برای آن انتخاب شود.[۵][۶] شاو پیش از موعد درگذشت و شکست رفراندوم ۱۹۷۹ منجر به عدم اجرای قانون شد.

پس از رفراندوم ۱۹۹۷ و قانون اسکاتلند ۱۹۹۸، تفویض اختیار اسکاتلند به ایجاد پست وزیر اول به عنوان رئیس دولت اسکاتلند واگذار شد.

از سال ۱۹۹۹، وزیر امور خارجه اسکاتلند دولت بریتانیا در نتیجه انتقال مسئولیت‌ها به پارلمان اسکاتلند و دولت اسکاتلند، نقش بسیار کمتری در دفتر تغییر نام یافته اسکاتلند داشته‌است.[۷]

منابع[ویرایش]

  1. "Nicola Sturgeon named as global advocate for UN gender equality campaign". BelfastTelegraph. 6 February 2019. Retrieved 9 January 2020. UN under-secretary-general Ms Mlambo-Ngcuka said: “It is my honour to announce today her excellency Ms Nicola Sturgeon, First Minister of Scotland, as an inaugural HeForShe global advocate for gender equality.
  2. "Five things about Scottish politicians' tax returns". BBC News Online. 7 February 2023.
  3. "MSP salaries". parliament.scot. The Scottish Parliament. 5 April 2023.
  4. "History – The Path to Devolution". Scottish Parliament. Archived from the original on 14 September 2007. Retrieved 6 August 2007.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:ربات:وضعیت نامعلوم پیوند اصلی (link).
  5. Ferguson, Ron (27 April 1998). "Through an open door". The Herald. Glasgow: Herald & Times Group. Retrieved 27 February 2021.Ferguson, Ron (27 April 1998).
  6. Ascherson, Neal (17 July 1993). "A cry of 'Gerrymander' as Strathclyde is axed". The Independent. London. Retrieved 27 February 2021.Ascherson, Neal (17 July 1993).
  7. "Devolution Guidance Note 3 – The role of the Secretary of State for Scotland" (PDF). Department for Constitutional Affairs (DCA). October 2006. Archived from the original (PDF) on 26 September 2007. Retrieved 6 August 2007.

یادداشت‌ها[ویرایش]

  1. وزیر اول قبلی، نیکولا استورجن، ۱۴۰٬۴۹۶ پوند حقوق خود را در (۲۰۰۸-۲۰۰۹) هنگامی که به قدرت رسید مسدود کرد و حقوق اضافی را به دولت اسکاتلند پس داد.[۲]

پیوند به بیرون[ویرایش]