ویدئو سی‌دی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ویدئو سی‌دی

گونه رسانه	لوح نوری
کدگذاری	MPEG-1 video + audio
گنجایش	Up to 800 مگابایت/80 minutes of Video
سازوکار خواندن	780 nm wavelength semiconductor laser
استاندارد	White Book
توسعه‌یافته توسط	فیلیپس، سونی، پاناسونیک، جی‌وی‌سی
کاربرد	audio and video storage
توسعه‌یافته به	SVCD
انتشار	۱۹۹۳

ویدئو سی‌دی (انگلیسی: Video CD) (به اختصار: VCD) یک فرمت رسانه خانگی و اولین فرمت برای توزیع فیلم‌ها بر روی دیسک نوری استاندارد (۱۲۰ میلی-متر یا ۴.۷ اینچ) است. این فرمت به طور گسترده در جنوب شرق آسیا و خاورمیانه رایج بود و جایگزین فرمت‌های VHS و بتامکس شد تا اینکه در اواخر دهه ۲۰۰۰ و اوایل دهه ۲۰۱۰، فرمت DVD ویدئو جایگزین آن شد.

VCD یک فرمت دیجیتال برای ذخیره‌سازی ویدیو روی یک لوح فشرده است که در اکثر دستگاه‌های پخش‌کننده دی وی دی و بعضی از کنسول‌های بازی ویدئویی قابل پخش است. با این حال، آن‌ها در برخی دستگاه‌های پخش‌کننده دیسک بلو-ری و پلی‌استیشن ۴ و پلی‌استیشن ۳ به دلیل عدم پشتیبانی از سازگاری عقب‌رو برای فرمت ویدئوی قدیمی MPEG 1 که در VCDها استفاده می‌شود، قابل پخش نیستند.

استاندارد ویدئو سی‌دی در سال ۱۹۹۳ توسط سونی، فیلیپس، پاناسونیک، و جی‌وی‌سی ایجاد شد که تحت عنوان «استاندارد کتاب سفید» به آن ارجاع داده می‌شود.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• سی‌دی صوتی
• دی‌وی‌دی
• سوپر ویدئو سی‌دی

منابع[ویرایش]

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Video CD». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۶ سپتامبر ۲۰۱۹.