پلیس کمکی اوکراین - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پلیس کمکی اوکراین
Ukrainische Hilfspolizei
فعال۲۷ ژوئیه ۱۹۴۱
کشورهااروپای تحت اشغال آلمان نازی شامل رایخس‌کومیساریات اوکراین و منطقه گالیسیا
وفاداریآلمان نازی
نقشپلیس افتخاری

پلیس کمکی اوکراین (به اوکراینی:Українська допоміжна поліція: به آلمانی: Ukrainische Hilfspolizei) عنوان رسمی تشکیلات پلیس محلی بود که توسط آلمان نازی در طول جنگ جهانی دوم در رایخس‌کومیساریات اوکراین، اندکی پس از تسخیر جمهوری شوروی سوسیالیستی اوکراین توسط آلمان در جریان عملیات بارباروسا شکل گرفت.[۱]

پلیس کمکی اوکراین توسط هاینریش هیملر در اواسط اوت ۱۹۴۱ ایجاد شد و تحت کنترل اوردنونگس‌پولیتزای آلمان در قلمرو دولت عمومی قرار گرفت.[۱] رایخس‌کومیساریات اوکراین به شکل رسمی در ۲۰ اوت ۱۹۴۱ تشکیل شد.[۲] بیشتر اعضای این نیروی متحدالشکل را اعضای پیشین شبه‌نظامیان مردمی اوکراین که توسط سازمان ملی‌گرایان اوکراین موسوم به ОУН در ماه ژوئن ایجاد شده بود، تشکیل می‌داند.[۳] دو نوع سازمان مسلح اوکراینی تحت کنترل آلمان وجود داشتند: نخستین گروه متشکل از واحدهای متحرک پلیس بودند که اغلب با عنوان شوتزمان‌شافت شناخته می‌شدند،[۱] در سطح گردان سازمان یافته بودند و در بیشتر مناطق اوکراین به قتل یهودیان و نبرد امنیتی مشغول بودند. این گروه مستقیماً زیر نظر فرمانده آلمانی پلیس نظم برای منطقه قرار داشت.[۴]

گروه دوم نیروی‌های پلیس محلی بودند که توسط دولت آلمان «پلیس اوکراین» نامیده می‌شدند، و اس‌اس با موفقیت توانست تعداد زیادی از آن‌ها را در منطقه گالیسیا در جنوب شرقی دولت عمومی ساماندهی کند. ناحیه گالیسیا یک واحد اداری جداگانه از رایخس‌کومیساریات اوکراین بود و از نظر سیاسی ارتباطی با دولت عمومی نداشت.[۴]

تشکیلات پلیس اوکراین نیز در شرق اوکراین، در خاک اشغال شده شوروی تویز آلمان، در شهرها و شهرک‌های قابل توجهی مانند کیف پدیدار شدند. نیروهای مستقر در شهر تابع فرمانده پلیس حفاظت دولت آلمان (Schutzpolizei یا شوپو) بودند. پست‌های پلیس روستایی تابع فرمانده ژاندارمری آلمان بودند. ساختارهای شوپو و ژاندارمری خود تابع فرمانده منطقه پلیس نظم بودند.[۵]

نقش در هولوکاست[ویرایش]

زنان برهنه یهودی در انتظار تیرباران شدن توسط پلیس کمکی اوکراین

به باور پروفسور الکساندر استاتیف از دانشگاه کانادایی واترلو، پلیس کمکی اوکراین از عاملان اصلی هولوکاست در قلمروهای شوروی بود و این واحدهای پلیس تنها در یک مورد، مسئول کشتار ۱۵۰٬۰۰۰ یهودی در منطقه ولنیابوده‌اند.[۶] دیتر پوهل تاریخ‌دان آلمانی در کتاب «شوآ در اوکراین» می‌نویسد که پلیس کمکی در عملیات کشتار توسط آلمانی‌ها در مراحل نخست اشغال آلمان فعالیت داشت.[۷] پلیس کمکی اقدام به شناسایی و ثبت اطلاعات یهودیان می‌کرد، حمله به آن‌ها را ترتیب می‌داد، از گتوها محافظت می‌کرد، کاروان‌های یهودیان را سوار کامیون به محل‌های اعدام می‌برد، و از فرار آن‌ها پیش از اعدام جلوگیری می‌کرد. این احتمال وجود دارد که حدود ۳۰۰ پلیس کمکی از کیف به سازماندهی کشتار در بابی یار کمک کرده باشند.[۷] آن‌ها همچنین در کشتار در دنیپرو شرکت داشتند؛ جایی که به گزارش فرماندهی میدانی همه چیز «از هر لحاظ» به شکلی ساده و روان انجام شد. چندین مورد از دستورهای فرماندهان محلی به پلیس کمکی برای کشتن یهودیان در دست است.[۷] در کشتار یهودیان در کریفیی ریه «همه افراد نیروی پلیس کمکی اوکراین» مورد استفاده قرار گرفتند.[۷]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ Symposium Presentations (September 2005). "The Holocaust and [German] Colonialism in Ukraine: A Case Study" (PDF). The Holocaust in the Soviet Union. The Center for Advanced Holocaust Studies of the United States Holocaust Memorial Museum. pp. 15, 18–19, 20 in current document of 1/154. Archived from the original (PDF file, direct download 1.63 MB) on 16 August 2012. Retrieved 2013-06-15.
  2. ↑ Jürgen Matthäus, Jewish Responses to Persecution: 1941–1942. AltaMira Press, p. 524.
  3. ↑ Frank Grelka (2005). Ukrainischen Miliz. Die ukrainische Nationalbewegung unter deutscher Besatzungsherrschaft 1918 und 1941/42. Viadrina European University: Otto Harrassowitz Verlag. pp. 283–284. ISBN 3-447-05259-7. Retrieved 17 July 2015.
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ Arne Bewersdorf. "Hans-Adolf Asbach. Eine Nachkriegskarriere" (PDF). Band 19 Essay 5 (به آلمانی). Demokratische Geschichte. pp. 1–42. Retrieved 26 June 2013.
  5. ↑ See the treatment in Dieter Pohl, Nationalsocialistische Judenverfolgung in Ostgalizien 1941–1944: Organisation und Durchführung eines staatlichen Massenverbrechens (Munich: Oldenbourg, 1997), Section II.2: "Der Besatzungsapparat im Distrikt Galizien"
  6. ↑ The Soviet Counterinsurgency in the Western Borderlands Statiev Alexander Cambridge University Press 2010 page 69
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ ۷٫۳ Ray Brandon, Wendy Lower (28 May 2008). Ukrainian Society, Soviet Officialdom, and the West. The Shoah in Ukraine: History, Testimony, Memorialization. Indiana University Press. p. 55. ISBN 978-0-253-00159-7. Retrieved 2013-06-22.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=پلیس_کمکی_اوکراین&oldid=30559144»