کشاورزی سنتی (معیشتی) - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آنرا از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |
این مقاله نیازمند ویکیسازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
کشاورزی سنتی (کشاورزی معیشتی) کشاورزی سنتی فعالیت کشاورزی را میتوان به چند گروه و طبقه تقسیمبندی نمود.
- کشاورزی صنعتی
- کشاورزی نیمه صنعتی
- کشاورزی سنتی (معیشتی)
کشاورزی سنتی (معیشتی)[ویرایش]
در کشاورزی سنتی، فعالیت کشاورزی از قبیل زراعت، باغداری و دام پروی یا پروش ماهی و … برای دهقان کار او و نوع زندگی او محسوب میشود و این مهمترین ویژگی این گروه و متامیز کننده از سایر افرادی که کشاورزی فقط شغل آنها و محل کسب درآمد آنها میباشد در صورتی که زندگی آنها میتواند در شهر یا در روستا باشد. در کشاورزی سنتی نیروی کار مهمترین عامل در افزایش تولید میباشد و این یکی از دلایل وجود خانوارهای پر جمعیت در مناطق کشاورزی بوده است.
نقاط ضعف[ویرایش]
کم بودن بهرهوری[ویرایش]
بهرهوری نهادهها در کشاورزی سنتی به نسبت کشاورزی صنعتی پایین میباشد.
کم بود سرمایهگذاری[ویرایش]
کوچک بودن اراضی کشاورزی[ویرایش]
نقاط قوت[ویرایش]
یکی از محاسن کشاورزی سنتی نسبت به کشاورزی صنعتی این است که به عقیده محققین در این نوع از کشاورزی آسیب کمتری به محیط زیست و منابع طبیعی وارد میشود.[۱] علاوه بر این که در کشوری مانند ایران این گروه یک طبقه اجتماعی با آداب و سنن خاص خود را تشکیل میدهند که جامعهشناسی روستایی خود مصداقی در این بار میباشد.
کشاورزی سنتی در ایران[ویرایش]
در ایران حدود ۲۵ تا ۳۰ در صد از مردم ایران دارای کشاورزی سنتی میباشند.http://www.aeea.ir/persian/pics/association-5B5F2.pdf .[۲]
اعتبارات خرد در کشاورزی سنتی[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ خبرگزاری کشاورزی[پیوند مرده].
- ↑ دکتر بهاء الدین نجفی[پیوند مرده]، استاد اقتصاد کشاورزی.