French
Deutschکوآموکسی‌کلاو - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
 | |
 | |
| ترکیبی از | |
|---|---|
| آموکسی‌سیلین | پنی‌سیلین |
| کلاوولانیک اسید | مهارکننده بتا-لاکتاماز |
| داده‌های بالینی | |
| نام‌های تجاری | Augmentin, Clavulin, other[۱] |
| AHFS/Drugs.com | monograph |
| مدلاین پلاس | a685024 |
| داده‌ها | |
| رده‌بندی داروهای بارداری |
|
| روش مصرف دارو | by mouth, تزریق وریدی[۲] |
| کد ATC | |
| وضعیت قانونی | |
| وضعیت قانونی |
|
| شناسه‌ها | |
| شمارهٔ سی‌ای‌اس | |
| پاب‌کم CID | |
| کم‌اسپایدر | |
| ChEMBL | |
| CompTox Dashboard (EPA) | |
  (این چیست؟) (صحت‌سنجی) | |
کووآموکسی کلاو (به انگلیسی: Co-amoxiclav)
گروه دارویی-درمانی: آنتی‌بیوتیک نیمه صناعی وسیع الطیف بتالاکتام
اشکال دارویی: قرص و سوسپانسیون و ویال تزریقی .
آموکسی سیلین و کلاوولانیک اسید به نسبت های مختلف با هم ترکیب شده و داروی فوق را می‌سازند . نمونه های موجود در ایران حاوی نسبت های ۲:۱ و ۴:۱ و ۷:۱ و نیز ۱۴:۱ می‌باشد . تنظیم دوز در این دارو بسیار مهم است زیرا در دورهای بالای آموکسی‌سیلین احتمال مسمومیت با کلاوولانیک اسید وجود دارد .
موارد مصرف[ویرایش]
درمان بیماری‌های عفونی به خصوص عفونتهای مقاوم به آموکسی سیلین (با مکانیسم ترشح بتالاکتاماز) مانند سینوزیت، عفونت گوش میانی، عفونت مجاری تنفسی و برونشیت‌مزمن.
مکانیسم اثر[ویرایش]
این دارو از ترکیب آموکسی سیلین و کلاولانیک اسید (amoxicillin + clavulanic acid) ساخته می‌شود. اسید کلاولانیک یک مهارکننده قوی و غیرقابل برگشت آنزیم بتالاکتاماز باکتریها است. برخی باکتریها با ساخت و ترشح آنزیم بتالاکتاماز موجب هیدرولیز حلقه بتالاکتام (آموکسی سیلین) می‌شوند و لذا آنتی‌بیوتیکهای خانواده بتالاکتام مانند پنی سیلین و آموکسی سیلین بر آن‌ها بی‌اثر می‌شوند ولی کوآموکسی‌کلاو مؤثر است.
عوارض جانبی[ویرایش]
اسهال، کرامپ شکمی، سرگیجه، تهوع، تب، هپاتیت، یرقان‌کلستاتیک، خشکی دهان؛ واکنشهای حساسیتی شامل کهیر، تب، درد مفاصل، آنژیوادم، شوک آنافیلاکتیک، اریتم مولتی فرم، نکرولیز سمی‌پوست، درماتیت پوسته‌ای، تغییر در چرخه قاعدگی و به ندرت سردرد، تشنج با مصرف این‌دارو گزارش شده است.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ داروهای ژنریک ایران، دکتر حشمتی، ۱۳۸۷
- درمانگری بی صدا، سازمان بهداشت جهانی، آرشیو واشینگتن دی سی، دکتر عادل بهنام پور، ۱۳۹۴