گویش بندری - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

گویش بندری یا گویش هرمزگانی گویشی قدیمی از زبان فارسی است که خالصی بسیاری دارد و بازمانده از فارسی میانه است که در استان هرمزگان به آن گفتگو می‌کنند. به دلیل رواج روابط بازرگانی بسیار در بندر عباس و استان هرمزگان شماری از واژه‌های اروپایی - پَچ: وصله پینه، تکه (انگلیسی میانه) - تُماته: گوجه فرنگی، انگلیسی (اسپانیایی، مکزیکی) - جوتی: کفش (هندی اردو) - جیک: تاب (دادن) جنبش (انگلیسی) - لیسی: نوعی روسری یا دستمال که زنان روی سر قرار می‌دهند/ انگلیسی (فرانسوی باستان) و عربی نیز در آن دیده می‌شود.

نمونه‌های از واژگان گویش هرمزگانی[ویرایش]

منابع[ویرایش]