Copa Davis , a enciclopedia libre

O torneo foi creado en 1899 por catro membros do equipo de tenis da Universidade Harvard que desafiaron ós británicos a un campionato. Unha vez recibida a idea, pediron un préstamo ás súas respectivas federacións de tenis. Un dos xogadores de Harvard, Dwight Filley Davis, deseñou un formato de campionato e gastou cartos do seu propio peto para mercar unha copa de prata (coñecida popularmente como a ensaladeira pola súa peculiar forma).

O primeiro partido, entre Estados Unidos e Gran Bretaña levouse a cabo en Brookline, Massachusetts en 1900. O equipo norteamericano, do que formaba parte Dwight Davis, sorprendeu ó equipo británico gañando os primeiros tres partidos. O seguinte ano, ningún dos dous países compitiu, pero Estados Unidos gañou o seguinte enfrontamento en 1902. En 1905, o torneo expandiuse incluíndo a Bélxica, Austria, Francia e Australasia, un equipo combinado de Australia e Nova Zelandia, que competiron xuntas ata 1913.

Estes torneos foron chamados oficialmente Copa Davis despois da morte de Dwight Davis en 1945. Desde 1950 a 1967, Australia dominou a competencia, gañando a Copa 15 veces en 18 anos. Estados Unidos logrou gañar o campionato 32 veces, máis que calquera outro país, se ben é certo que ata 1971 o campión do ano anterior unicamente xogaba a final, que ademais se disputaba no seu país.

O campión en exercicio é España, tras derrotar por 2:0 ao Canadá na Caja Mágica de Madrid, entre o 18 e o 24 de novembro de 2019. Este é o sexto título para España.