1022

1022

Eeuwen:	10e eeuw · 11e eeuw · 12e eeuw
Decennia:	1010-1019 · 1020-1029 · 1030-1039
Jaren:	<< · < · 1021 · 1022 · 1023 · > · >>
Jaartelling in verschillende culturen

Ab urbe condita:		1775 MDCCLXXV
Armeense jaartelling:		470 – 471 ԹՎ ՆՀ – ՆՀԱ
Chinese jaartelling:		3718 – 3719 戊酉 – 己戌
Christelijke jaartelling:		1022 MXXII
Ethiopische jaartelling:		1014 – 1015
Hebreeuwse jaartelling:		4782 – 4783
Hindoekalenders:
- Vikram Samvat		1077 – 1078
- Shaka Samvat		944 – 945
- Kali yuga		4123 – 4124
Iraanse jaartelling:		400 – 401 ۴۰۰ – ۴۰۱
Islamitische jaartelling:		412 – 413 ٤١٣ – ٤١٢
Maçonnieke jaartelling:		5021 – 5022
Juliaanse kalender van 1022

Het jaar 1022 is het 22e jaar in de 11e eeuw volgens de christelijke jaartelling.

Gebeurtenissen[bewerken | brontekst bewerken]

Byzantijnse Rijk[bewerken | brontekst bewerken]

Voorjaar - Slag bij Svindax: Het Byzantijnse leger onder bevel van keizer Basileios II ("de Bulgarendoder") verslaat de Georgiërs in Oost-Anatolië (huidige Turkije). Koning George I wordt gedwongen een vredesverdrag te sluiten. Volgens de eisen van het verdrag wordt George verplicht zijn 3-jarige zoon Bagrat IV af te staan als gijzelaar en verliest hij de streek Tao. De landstreek wordt door Basileios geannexeerd als Thema Iberië.^[1]

Europa[bewerken | brontekst bewerken]

Voorjaar - Keizer Hendrik II ("de Heilige") arriveert met een Duits expeditieleger (ongeveer 20.000 man) in Rome en trekt naar Capua, nadat de Lombardische stadstaten in Zuid-Italië een alliantie hebben gesloten met de Byzantijnen. Hendrik verdeelt zijn troepen in drie colonnes, de eerste staat onder bevel van aartsbisschop Pilgrim. Hij trekt langs de Tyrreense kust en brengt de Lombardische hertogdommen weer onder controle. Pilgrim neemt vervolgens gijzelaars na de belegering van Salerno en vertrekt daarna om zich bij Hendrik te voegen. De drie colonnes komen uiteindelijk samen bij Troia en beginnen met de belegering van de vestingstad.^[2]
Zomer - Hendrik II ("de Heilige") besluit de belegering van Troia op te heffen. Duitse troepen worden gedecimeerd door dysenterie en malaria. Hendrik beëindigt zijn veldtocht in Italië en trekt zich terug naar Duitsland. Hij legt zijn heerschappij opnieuw op de Lombardische vorstendommen. Door de teleurstellende veldtocht laat Hendrik uit frustratie bijna Guaimar IV, prins van Salerno, executeren. Dit wordt verhinderd door een smeekbede van Pilgrim. Basileios Boioannes, Byzantijnse gouverneur, is erin geslaagd het Duitse expeditieleger tegen te houden, door een veldslag met Hendrik te vermijden, zonder zelfs zijn legerkamp in Bari te verlaten.^[3]
Koning Olaf II ("de Schatkoning") overlijdt na een regeerperiode van 27 jaar. Hij wordt opgevolgd door zijn 22-jarige zoon Anund Jacob als heerser van Zweden. Tijdens zijn heerschappij komen er geregeld onlusten voor tussen de christelijke en heidense gouwen in Zweden. Anund maakt Sigtuna zijn machtscentrum en laat hier de eerste munten van Zweden slaan.^[4]

Religie[bewerken | brontekst bewerken]

Concilie van Pavia: Hendrik II ("de Heilige") en paus Benedictus VIII houden een kerkbijeenkomst in Pavia. De decreten tegen simonie en zwaardere regels rond het celibaat voor kerkelijk ambten worden ingevoerd.^[5]
Stichting van de Abdij van Sint-Winoksbergen (of Sint-Winok) door Boudewijn IV ("met de Baard"), graaf van Vlaanderen.
Eerste schriftelijke vermeldingen van Seefeld (huidige Oostenrijk) en Stendal (een bezit van het bisdom Hildesheim).

Geboren[bewerken | brontekst bewerken]

Ordulf (of Otto), Duits edelman en hertog (overleden 1072)

Overleden[bewerken | brontekst bewerken]

6 januari - Frederik van Verdun, Frans edelman (r. 1012 - 1022)
2 september - Máel Sechnaill mac Domnaill, Iers hoge koning^[6]
20 november - Bernward van Hildesheim (62), Duits bisschop^[7]
Olaf II ("de Schatkoning"), koning van Zweden (r. 995 - 1022)^[8]
Sidi Mahrez ben Khalaf (71), Tunesisch wali, geleerde en jurist
Simeon de Nieuwe Theoloog, Byzantijns kerkleraar en dichter^[9]
Zhenzong (Zhao Heng) (54), keizer van het Chinese Keizerrijk

Zie de categorie 1022 van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Holmes, Catherine (2005). Basil II and the Governance of the Empire (976–1025), p. 483. Oxford University Press. ISBN 978-0199279685.
↑ Norwich, John Julius (1967). The Normans in the South. London: Longman, pp. 26–28.
↑ James Westfall Thompson (2016). History of the Middle Ages: 300–1500, p. 188. Routledge. ISBN 978-1-317-21700-8.
↑ Snorre Sturluson (1992). Nordiska kungasagor, p. 158. Volume II. Stockholm: Fabel (Olav den heliges saga, Chapter 114).
↑ Walker, Williston (1921). A History of the Christian Church, p. 218. Charles Scribner's Sons.
↑ Benjamin T. Hudson (2004). Máel Sechnaill mac Domnaill (948–1022), Oxford University Press.
↑ Birkhaeuser, Jodoc Adolphe (1907). "St. Bernward" The Catholic Encyclopedia. Volume 2. New York: Robert Appleton Company.
↑ Peter Sawyer (1997). The Oxford Illustrated History of the Vikings, p. 169. Oxford University Press. ISBN 0-19-285434-8.
↑ Alfeyev Hilarion (2000). Saint Symeon, the New Theologian and Orthodox Tradition, p. 234. Oxford University Press. ISBN 0-19-827009-7.

[1] Holmes, Catherine (2005). Basil II and the Governance of the Empire (976–1025), p. 483. Oxford University Press. ISBN 978-0199279685.

[2] Norwich, John Julius (1967). The Normans in the South. London: Longman, pp. 26–28.

[3] James Westfall Thompson (2016). History of the Middle Ages: 300–1500, p. 188. Routledge. ISBN 978-1-317-21700-8.

[4] Snorre Sturluson (1992). Nordiska kungasagor, p. 158. Volume II. Stockholm: Fabel (Olav den heliges saga, Chapter 114).

[5] Walker, Williston (1921). A History of the Christian Church, p. 218. Charles Scribner's Sons.

[6] Benjamin T. Hudson (2004). Máel Sechnaill mac Domnaill (948–1022), Oxford University Press.

[7] Birkhaeuser, Jodoc Adolphe (1907). "St. Bernward" The Catholic Encyclopedia. Volume 2. New York: Robert Appleton Company.

[8] Peter Sawyer (1997). The Oxford Illustrated History of the Vikings, p. 169. Oxford University Press. ISBN 0-19-285434-8.

[9] Alfeyev Hilarion (2000). Saint Symeon, the New Theologian and Orthodox Tradition, p. 234. Oxford University Press. ISBN 0-19-827009-7.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]