Arturo Reghini

Arturo Reghini
Persoonsgegevens
Naam	Arturo Reghini
Geboren	12 november 1878
Overleden	1 juli 1946
Land	Italië
Beroep	Wiskundige
Oriënterende gegevens
Discipline	Metafysica
Tijdperk	Hedendaagse filosofie
Stroming	Traditionalisme,; Neopythagoreïsme
Beïnvloed door	Pythagoras, Plato, Agrippa, Armentano
Beïnvloedde	Guénon, Evola, Papini, Eliade
Belangrijkste werken
1914	Imperialismo Pagano
1936–1944	Dei Numeri Pitagorici
Portaal	Filosofie ; Esoterie

Arturo Reghini (12 november 1878 – 1 juli 1946) was een Italiaans filosoof, wiskundige en occultist. Hij is omschreven als een "sleutelfiguur in de geschiedenis van de twintigste-eeuwse Italiaanse esoterie".^[2]

Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]

Reghini werd op 12 november 1878 te Florence geboren en groeide op in een adellijke familie met een lange geschiedenis.^[3] Zijn aristocratische achtergrond stelde hem in staat om vijf talen te leren en naar de prestigieuze Universiteit van Pisa te gaan om wiskunde te studeren.

Hij werd in 1903 vrijmetselaar, en speelde sindsdien een prominente rol in de Italiaanse vrijmetselaarsgeschiedenis.^[4] Rond deze tijd ontmoette hij de esotericus Amedeo Armentano die hem inspireerde zich te laten inwijden in een neo-pythagoreïsche traditie.

Toen Benito Mussolini in 1922 aan de macht kwam moedigde Reghini het nationalisme van de nieuwe regering aan terwijl hij ondertussen de katholieke vleugel van het fascisme streng bekritiseerde.^[5] Op latere leeftijd, in 1933, werd hij ook daadwerkelijk lid van de fascistische partij.^[6]

Reghini overleed op 1 juli 1946.^[7]

Filosofie en esoterie[bewerken | brontekst bewerken]

Reghini wilde een opleving van de heidense "klassieke traditie" teweeg brengen.^[8] Hij promootte in dit verband een "magia colta", een verheven magie, en zag de terugkeer naar een platoonse spiritualiteit als het juiste pad naar Het Absolute.^[9] Hier volgt een beschrijving van twee centrale concepten uit zijn oeuvre:

De heidense inwijdingstraditie[bewerken | brontekst bewerken]

Reghini verdedigde het idee dat er een ononderbroken heidense inwijdingstraditie bestond.^[10] Deze traditie, de Schola Italica, zou zijn oorsprong in de oudheid vinden en zich tijdens de overheersing van het christendom verborgen hebben in mysterie. Het hart van de traditie zou zich in Rome bevinden, en overgeleverd zijn via Italiaanse schrijvers en dichters. Zo zouden Vergilius en Dante onderdeel van de Schola Italica zijn geweest.^[11] Later zou de traditie verbonden zijn geraakt met de Italiaanse vrijmetselarij.^[12] Volgens de Italiaanse filosoof had een kleine vrijmetselaarselite dus nog een levende link met de wijsheid uit de oudheid. Hij hoopte dat deze elite de massa via geheime genootschappen zou leiden naar een nieuwe wereld.^[13]

Een werkplaats van de vrijmetselarij. Reghini schreef over verbanden tussen wiskunde en vrijmetselarij.

De metafysica van de wiskunde[bewerken | brontekst bewerken]

Volgens Reghini zou de symboliek van de Schola Italica zuiver wiskundig zijn geweest. In dit verband poneerde hij in zijn L’Impronta Pitagorica nella Massoneria (1924) verbanden tussen cijfers, verschillende niveaus van het bestaan, muzieknoten en stadia van maçonnieke inwijding.^[14] Door het herkennen van deze occulte verbanden was het volgens de Italiaanse wiskundige mogelijk om op te stijgen van het materiële naar het goddelijke en uiteindelijk een religieuze wedergeboorte te ervaren.^[15] In deze zin zou het doel van de wiskunde en vrijmetselarij identiek zijn. Bij beide richt het individu zich op het transcenderen van het dagelijks leven om zo uiteindelijk herboren te worden als god.^[16]

De Ur groep[bewerken | brontekst bewerken]

Reghini was in 1927 samen met de Italiaanse esoterici Giulio Parise en Julius Evola een van de stichtende leden van de zogenaamde "Ur groep".^[17] De Ur groep was een geheim genootschap dat streefde naar een "praktische metafysica", dat als doel inwijding en zelf-vergoddelijking had.^[18]

De groep had een bijbehorend tijdschrift, genaamd Ur (1927–1929), dat zichzelf in de eerste uitgave als "initiatiek, hiërarchisch, traditioneel, westers en elitair" omschreef.^[19] De leden van de Ur groep schreven in dit tijdschrift onder anonieme pseudoniemen en Reghini schreef onder het pseudoniem "Pietro Negri".^[20] Het tijdschrift werd in 1929 ontbonden na een ruzie tussen Reghini en Evola.^[21]

Invloed[bewerken | brontekst bewerken]

Reghini's invloed is grotendeels binnen Italië gebleven, specifiek binnen de twintigste-eeuwse Italiaanse filosofie en esoterie. Zo introduceerde hij de invloedrijke fascistische intellectueel Julius Evola tot alchemische en traditionalistische teksten.^[22] De historicus Paul Furlong stelt dat hij Evola de sleutels gaf om de fundamentele intellectuele en politieke problemen uit zijn vroege jaren op te lossen.^[23]

Verder vormde zijn ideeën over een heidense inwijdingstraditie een belangrijke inspiratiebron voor het Italiaans neopaganisme.

Noten

↑ Giudice 2016, p. 19.
↑ Giudice 2022, p. 5; Thomas 2006, p. 979.
↑ Giudice 2016, p. 107; Thomas 2006, p. 979.
↑ Thomas 2006, p. 979.
↑ Thomas 2006, p. 979; Furlong 2011, p. 5.
↑ Giudice 2022, p. 165.
↑ Giudice 2022, p. 181; Zolla 1989, p. 19.
↑ Giudice 2016, p. 45; Goodrick-Clarke 2003, p. 55.
↑ Furlong 2011, p. 5.
↑ Reghini 2019, p. 70.
↑ Giudice 2016, p. 330.
↑ Coogan 1999, p. 293; Zolla 1989, p. 19.
↑ Giudice 2016, p. 36; Sedgwick 2004, p. 101; Furlong 2011, p. 5.
↑ Giudice 2016, p. 281.
↑ Giudice 2016, p. 306.
↑ Giudice 2016, pp. 306 e.v.
↑ Hakl 2012, p. 66; Giudice 2022, p. 158.
↑ Hakl 2012, p. 78; Giudice 2022, p. 160; Del Ponte 2001, p. xxxii.
↑ Hakl 2012, p. 67; Giudice 2016, p. 290.
↑ Del Ponte 2001, pp. xxiv–xxvi.
↑ Giudice 2022, p. 161; Sedgwick 2004, p. 101.
↑ Coogan 1999, p. 293; Hakl 2012, p. 65; Goodrick-Clarke 2003, pp. 55–56; Sedgwick 2004, p. 98.
↑ Furlong 2011, p. 7.

Primaire bronnen

Reghini, Arturo, "On the Western Tradition" in Introduction to Magic, Volume II: The Path of Initiatic Wisdom. Inner Traditions (2019). ISBN 978-1620557174.
Reghini, Arturo, "Pagan Imperialism" in Occult Imperium: Arturo Reghini, Roman Traditionalism, and the Anti-Modern Reaction in Fascist Italy. Oxford University Press (2022). ISBN 978-0197610244.

Secundaire bronnen

Coogan, Kevin (1999), Dreamer of the Day: Francis Parker Yockey & The Postwar Fascist International. Autonomedia. ISBN 978-1570270390.
Del Ponte, Renato, "Preface: Julius Evola and the UR Group" in Introduction to Magic, Volume I: Rituals and Practical Techniques for the Magus. Inner Traditions (2001). ISBN 978-0892816248.
Furlong, Paul (2011), Social and Political Thought of Julius Evola. Routledge. ISBN 978-0203816912.
Giudice, Christian (2016), Occultism and Traditionalism: Arturo Reghini and the Antimodern Reaction in Early Twentieth-Century Italy. Proefschrift bij de Universiteit van Göteborg. ISBN 978-91-88348-75-3.
Giudice, Christian (2022), Occult Imperium: Arturo Reghini, Roman Traditionalism and the Anti-Modern Reaction in Fascist Italy. Oxford University Press. ISBN 978-0197610244.
Goodrick-Clarke, Nicholas (2003), Black Sun: Aryan Cults, Esoteric Nazism, and the Politics of Identity. New York University Press. ISBN 978-0814731550.
Hakl, Hans Thomas, "Foreword" in The Hermetic Tradition: Symbols & Teachings of the Royal Art. Inner Traditions (1995). ISBN 978-0892814510.
Hakl, Hans Thomas (2012). Julius Evola and the UR Group. Aries: Journal for the Study of Western Esotericism 12 (1): 53–90. ISSN 1567-9896 DOI:10.1163/147783512X614830.
Sedgwick, Mark (2004), Against the Modern World: Traditionalism and the Secret Intellectual History of the Twentieth Century. Oxford University Press. ISBN 978-0195152975.
Thomas, Dana Lloyd (2006). "Reghini, Arturo". Dictionary of Gnosis & Western Esotericism. Red. Wouter Hanegraaff. Koninklijke Brill. ISBN 978-9004152311 .
Zolla, Elémire (1989). The Evolution of Julius Evola's thought. Gnosis (14): 18–20. ISSN 0894-6159

[Giudice19-1] Giudice 2016, p. 19.

[2] Giudice 2022, p. 5; Thomas 2006, p. 979.

[3] Giudice 2016, p. 107; Thomas 2006, p. 979.

[Hanegraaff979-4] Thomas 2006, p. 979.

[5] Thomas 2006, p. 979; Furlong 2011, p. 5.

[6] Giudice 2022, p. 165.

[7] Giudice 2022, p. 181; Zolla 1989, p. 19.

[8] Giudice 2016, p. 45; Goodrick-Clarke 2003, p. 55.

[Furlong5-9] Furlong 2011, p. 5.

[Reghini70-10] Reghini 2019, p. 70.

[Giudice330-11] Giudice 2016, p. 330.

[12] Coogan 1999, p. 293; Zolla 1989, p. 19.

[Giudice35-13] Giudice 2016, p. 36; Sedgwick 2004, p. 101; Furlong 2011, p. 5.

[Giudice281-14] Giudice 2016, p. 281.

[Giudice306-15] Giudice 2016, p. 306.

[Giudice306307-16] Giudice 2016, pp. 306 e.v.

[17] Hakl 2012, p. 66; Giudice 2022, p. 158.

[18] Hakl 2012, p. 78; Giudice 2022, p. 160; Del Ponte 2001, p. xxxii.

[19] Hakl 2012, p. 67; Giudice 2016, p. 290.

[DelPontexxivxxvi-20] Del Ponte 2001, pp. xxiv–xxvi.

[21] Giudice 2022, p. 161; Sedgwick 2004, p. 101.

[22] Coogan 1999, p. 293; Hakl 2012, p. 65; Goodrick-Clarke 2003, pp. 55–56; Sedgwick 2004, p. 98.

[23] Furlong 2011, p. 7.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]