Blaasoppies

Blaasoppies
	Breviceps gibbosus, verdedigingshouding.
	Taxonomische indeling
Rijk:	Animalia (Dieren)
Stam:	Chordata (Chordadieren)
Klasse:	Amfibia (Amfibieën)
Orde:	Anura (Kikkers)
Onderorde:	Neobatrachia
Clade:	Afrobatrachia
Clade:	Xenosyneunitanura
	Familie
	Brevicipitidae; Bonaparte, 1850; Originele combinatie; Brevicipitina
	Typegeslacht
Breviceps Merrem, 1820
	Synoniemen
	Engystomidae Bonaparte, 1850; Systomata Stannius, 1856;
	Afbeeldingen op Wikimedia Commons
	Blaasoppies op Wikispecies
Portaal	Biologie ; Herpetologie

Blaasoppies^[2] (Brevicipitidae) zijn een familie van kikkers (Anura). De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Karel Lucien Bonaparte in 1850. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Brevicipitina gebruikt.

De groep werd lange tijd als een onderfamilie gezien (Brevicipitinae), en is recentelijk afgesplitst van een andere familie; de Microhylidae.^[3] Er zijn 37 soorten in 5 geslachten, die leven in het zuiden en oosten van het zuidelijke deel van Afrika.^[4]

Leefwijze[bewerken | brontekst bewerken]

Blaasoppies danken hun naam aan het feit dat ze zich volzuigen met lucht bij verstoring. In de Engelse taal worden ze wel 'regenkikkers' genoemd vanwege het feit dat ze na een regenbui massaal tevoorschijn komen. Ze voeden zich met mieren en termieten. Ze zijn immuun voor de steken van deze insecten.

Voortplanting[bewerken | brontekst bewerken]

Blaasoppies zetten hun eieren niet af in oppervlaktewater maar op het land in vochtige omstandigheden. Hier ontwikkelen de eieren zich volledig tot kleine kikkertjes.

Taxonomie[bewerken | brontekst bewerken]

Familie Brevicipitidae

Geslacht Balebreviceps Largen & Drewes, 1989
Geslacht Breviceps Merrem, 1820
Geslacht Callulina Nieden, 1911
Geslacht Probreviceps Parker, 1931
Geslacht Spelaeophryne Ahl, 1924

Bronvermelding[bewerken | brontekst bewerken]

Referenties

↑ (en) D. M. Portik, et al.. (2019). Sexual Dichromatism Drives Diversification within a Major Radiation of African Amphibians. Systematic Biology 68 (6): 859-875 (866). DOI:10.1093/sysbio/syz023.
↑ Grzimek, Bernhard (1971), Het leven der dieren deel V:Vissen (II) en amfibieën. Kindler Verlag AG, Pagina 496. ISBN 90 274 8625 5.
↑ Darrel R. Frost, Brevicipitidae - Amphibian Species of the World: an online reference - Version 6.1 - American Museum of Natural History.
↑ Amphibia Web, Brevicipitidae. Gearchiveerd op 1 april 2023.

Bronnen

(en) - Darrel R. Frost - Amphibian Species of the World: an online reference - Version 6.1 - American Museum of Natural History - Brevicipitidae - Website Geconsulteerd 24 mei 2021
(en) - Amphibiaweb - Brevicipitidae - Website

Noten

↑ 39 verschillende zoölogen, biologen, taxonomen en tevens auteurs hebben in 2019 het gebruik van Afrobatrachia bevestigd als monofyletische groep binnen de taxonomie van de Anura. Afrobatrachia is ingedeeld in 2 lagere monofyletische groepen, namelijk Xenosyneunitanura, die de families Hemisotidae & Brevicipitidae omvatten, en Laurentobatrachia, die de families Hyperoliidae en Arthroleptidae omvatten. Zie referentie D. M. Portik, et al.. (2019)

[clades-2] (en) D. M. Portik, et al.. (2019). Sexual Dichromatism Drives Diversification within a Major Radiation of African Amphibians. Systematic Biology 68 (6): 859-875 (866). DOI:10.1093/sysbio/syz023.

[GRZ-3] Grzimek, Bernhard (1971), Het leven der dieren deel V:Vissen (II) en amfibieën. Kindler Verlag AG, Pagina 496. ISBN 90 274 8625 5.

[AMNH-4] Darrel R. Frost, Brevicipitidae - Amphibian Species of the World: an online reference - Version 6.1 - American Museum of Natural History.

[AMWEB-5] Amphibia Web, Brevicipitidae. Gearchiveerd op 1 april 2023.

[1] 39 verschillende zoölogen, biologen, taxonomen en tevens auteurs hebben in 2019 het gebruik van Afrobatrachia bevestigd als monofyletische groep binnen de taxonomie van de Anura. Afrobatrachia is ingedeeld in 2 lagere monofyletische groepen, namelijk Xenosyneunitanura, die de families Hemisotidae & Brevicipitidae omvatten, en Laurentobatrachia, die de families Hyperoliidae en Arthroleptidae omvatten. Zie referentie D. M. Portik, et al.. (2019)

[noot 1]

[1]

[2]

[3]

[4]