Erich von Manstein

Fritz Erich Georg Eduard von Manstein
Generalmajor Erich von Manstein in 1938
Generalmajor Erich von Manstein in 1938
Geboren 24 november 1887
Berlijn, Koninkrijk Pruisen, Duitse Keizerrijk
Overleden 9 juni 1973
Irschenhausen, Beieren, Bondsrepubliek Duitsland
Rustplaats Dorfmark, Nedersaksen, Duitsland[1][2][3]
Religie Evangelisch-Luthers[4]
Land/zijde Vlag van Duitse Keizerrijk Duitse Keizerrijk
Vlag van Duitsland tijdens de Weimarrepubliek Weimarrepubliek
Vlag van nazi-Duitsland nazi-Duitsland
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland
Onderdeel Deutsches Heer
Reichswehr
Heer
Bundeswehr
Dienstjaren 19061944
Rang
Generalfeldmarschall
Eenheid 3. Garde-Regiment zu Fuß
2. Garde-Reserve-Regiments
213. Division (Deutsches Kaiserreich)
5. (Preußisches) Infanterie-Regiment (Reichswehr)
4. (Preußisches) Infanterie-Regiment (Reichswehr)
Führerreserve
2 april 1944 -
8 mei 1945[5]
Bevel 18e Infanteriedivisie
1 april 1938 -
26 augustus 1939
Stafchef van de Heeresgruppe Süd
1 september 1939 -
26 oktober 1939[5][6]
Stafchef van de Heeresgruppe A
26 oktober 1939 -
1 februari 1940[5][6]
38e Legerkorps
1 februari 1940 -
28 februari 1941[5][6]
56e Pantserkorps
28 februari 1941 -
12 september 1941[5]
11e Leger
13 september 1941 -
22 november 1942[5][7]
Heeresgruppe Süd
12 februari 1943 -
31 maart 1944[5][8]
Heeresgruppe Don
22 november 1942 -
12 februari 1943[9][5]
Slagen/oorlogen Eerste Wereldoorlog

Tweede Wereldoorlog

Onderscheidingen Zie decoraties
Ander werk Senior adviseur van de minister van defensie van Duitsland, Konrad Adenauer
Portaal  Portaalicoon   Tweede Wereldoorlog

Fritz Erich Georg Eduard von Manstein, geboren als Erich von Lewinski (Berlijn, 24 november 1887 - München, 9 juni 1973), was een van de belangrijkste Duitse strategen en generaal-veldmaarschalken uit de Tweede Wereldoorlog.

Von Manstein werd geboren als tiende zoon van generaal van de artillerie Eduard von Lewinski. Kort na zijn geboorte werd hij door zijn ouders aan zijn kinderloze oom, generaal Georg von Manstein, en tante gegeven en nam hij de naam van zijn pleegouders aan. Hij werd hiermee een adoptief kleinzoon van generaal Albrecht Gustav von Manstein. Zijn andere tante van moeders kant was getrouwd met veldmaarschalk en later president Paul von Hindenburg.

Von Manstein wordt door militaire experts gezien als een van de bekwaamste bevelhebbers van zijn tijd. Het strategische concept van de zogenaamde Blitzkrieg-aanval op Frankrijk (Fall Gelb) is grotendeels door hem uitgedacht. Na de door de Duitsers verloren slag om Stalingrad stabiliseerde hij het oostfront. Met de strategische inzichten van Hitler kon Von Manstein zich vaak niet verenigen. Zo wilde Von Manstein in de slag om Koersk, de grootste tankslag ooit, meteen aanvallen, maar moest hij van Hitler wachten op versterkingen. Ook had Von Manstein onvrede met Hitlers beslissing om op het einde van die slag tanks terug te roepen om tegen de invasie in Sicilië te vechten.

Bij een bezoek van Adolf Hitler aan het oostfront, in maart 1943, begroet Manstein hem als deze uit het vliegtuig stapt; rechts Luftwaffe Generaal Wolfram von Richthofen

De veldmaarschalk was geen voorstander van de vernietiging van Joden en communisten in de bezette gebieden, maar wel behept met de in zijn kringen gebruikelijke vooroordelen ten aanzien van "Joden en bolsjewieken". Hij verzette zich niet of nauwelijks tegen de executies achter de frontlinies en hield zich afzijdig. In zijn persoonlijke contacten toonde hij zich cynisch t.o.v. het nazisme. Zo leerde hij zijn teckel de Hitlergroet te brengen. De generaal nam geen deel aan de aanslag op Hitler in juli 1944. Hitler wantrouwde Von Manstein omdat hij een Pruis was en van adel was.

Omdat onder zijn commando aan het oostfront diverse oorlogsmisdaden hadden plaatsgevonden (waaronder de slechte behandeling van krijgsgevangenen, samenwerking met Einzatsgruppe D en het toepassen van de tactiek van de verschroeide aarde) werd hij eind 1949 veroordeeld tot 18, later 12 jaar gevangenisstraf. Hiertegen rees, ook van Britse zijde, veel protest. Winston Churchill pleitte voor hem omdat de Britten en de Amerikanen zijn competentie en expertise ter zake weleens konden gebruiken indien het op een treffen met de Sovjets zou uitdraaien. Op grond van zijn slechte gezondheid kwam Von Manstein al in mei 1953 vrij. Later verwierf hij een belangrijke adviesfunctie bij de West-Duitse regering voor de opbouw van een nieuw leger (de Bundeswehr).

Manstein huwde in 1920 Jutta Sibylle von Loesch (1900–1966). Ze kregen samen een dochter (Gisela 1921–2013), en twee zonen Gero (1922 – gesneuveld in 1942 als luitenant aan het oostfront) en Rüdiger (1929–2019).

Militaire loopbaan

[bewerken | brontekst bewerken]
Erich von Manstein 1942
  • (de) Verlorene Siege. ISBN 9783763752539
  • (de) Aus einem Soldatenleben. 1887 - 1939.
Zie de categorie Erich von Manstein van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.