Europees kampioenschap voetbal 2020

Europees kampioenschap mannenvoetbal 2020
UEFA Euro 2020
Toernooi-informatie
Gastlanden	11  Azerbeidzjan  Denemarken  Duitsland Engeland  Hongarije  Italië  Nederland  Roemenië  Rusland Schotland  Spanje
Organisator	UEFA
Editie	16e
Datum	11 juni – 11 juli 2021
Teams	24 (van 1 confederatie)
Stadions	11 (in 11 gaststeden)
Winnaar	Italië (2e titel)
Toernooistatistieken
Wedstrijden	51
Doelpunten	142  (2,78 per wedstrijd)
Toeschouwers	1.099.278  (21.554 per wedstrijd)
Topscorer(s)	Cristiano Ronaldo Patrik Schick (5 doelpunten)
Beste speler	Gianluigi Donnarumma
Navigatie
Vorige     Volgende
Portaal    Voetbal

Het Europees kampioenschap mannenvoetbal 2020, waarvan UEFA Euro 2020 het eindtoernooi was, was de 16e editie van het vierjaarlijkse voetbaltoernooi. Het zou in eerste instantie worden gehouden van 12 juni tot en met 12 juli 2020, maar vanwege de coronapandemie werd het evenement uitgesteld naar 11 juni tot en met 11 juli 2021.

Het toernooi werd, net zoals in 2020 het plan was, in elf stadions en evenveel landen gespeeld. Nog nooit waren zoveel landen gastheer. De openingswedstrijd was in Rome, de finale in Londen. Het toernooi werd gewonnen door Italië.

Kandidaatstelling[bewerken | brontekst bewerken]

Procedure[bewerken | brontekst bewerken]

De eindronde zou in 2020 in eerste instantie in dertien stadions in evenzoveel steden en landen worden gehouden. Twaalf steden zouden elk drie groepswedstrijden en een achtste of kwartfinale organiseren, de dertiende stad zou de halve finales en finale organiseren. Omdat de UEFA in 2017 besloot om Brussel als speelstad te schrappen, werden dat uiteindelijk twaalf steden en landen.^[1] Door de ontwikkelingen door o.a. het coronavirus, werd door de UEFA besloten om het EK in elf steden en landen te laten plaatsvinden.^[2]

Alle landen die bij de UEFA zijn aangesloten mochten één stadion aandragen om groepswedstrijden en knock-outwedstrijden te organiseren, en één stadion aandragen voor de finaleronde. Dit mocht hetzelfde stadion zijn. Nieuwe stadions mochten ook worden voorgedragen mits deze uiterlijk in 2016 werden opgeleverd.

De minimale capaciteit voor de stadia voor de verschillende fases van het toernooi was als volgt vastgesteld:

• 70.000 voor de halve finale en finale,
• 60.000 voor de kwartfinales,
• 50.000 voor de achtste finale en de groepswedstrijden.

Twee uitzonderingen werden toegestaan voor stadions met een capaciteit van minimum 30.000 toeschouwers. Hier mochten dan groepswedstrijden en een achtste finale worden gehouden.

Alle landen moesten meedoen aan de kwalificaties, waardoor het dus mogelijk werd dat een gastland zich niet kwalificeerde voor het eindtoernooi. Dit gebeurde bij Roemenië en Azerbeidzjan.

Tijdspad[bewerken | brontekst bewerken]

Het tijdspad voor landen om hun speelstad aan te bieden ging als volgt:^[3][3]

• 28 maart 2013: de UEFA stelt de eisen aan de kandidatuur en de regels vast;
• april 2013: de UEFA publiceert de eisen en opent de bidfase;
• september 2013: de landen moeten hun kandidaatstad benoemen;
• april 2014: de landen moeten het bidbook indienen en de UEFA start met de beoordeling;
• 19 september 2014: de UEFA wijst de speelsteden aan.

Kandidaatstadia[bewerken | brontekst bewerken]

De UEFA publiceerde in april 2014 de lijst met kandidaatstadia. Twee landen wilden de finaleronde organiseren; Duitsland en Engeland. Negentien landen (waaronder ook Duitsland en Engeland) wilden de groepswedstrijden organiseren. Hiervan werden er dertien geselecteerd.^[4] Vier landen (Bulgarije, Denemarken, Noord-Macedonië en Wit-Rusland), stelden zich kandidaat met een stadion met een capaciteit tussen de 35.000 en 50.000 toeschouwers; hier zouden er maximaal twee van worden geselecteerd. Van de vijftien landen met stadions vanaf 50.000 toeschouwers zouden ten minste elf landen worden geselecteerd. De stadions werden al in september 2014 aangewezen.^[5] Aangezien Bilbao en Dublin door de aanhoudende coronapandemie niet konden garanderen dat de wedstrijden voor publiek konden worden gespeeld, werd Bilbao vervangen door Sevilla en werden de wedstrijden van Dublin verdeeld over Londen en Sint-Petersburg.^[6]

De organisatie rondom de EK-wedstrijden in Amsterdam ontving een subsidie van € 2.500.000 van het Ministerie van VWS, in het kader van de subsidieregeling van topsportevenementen.^[7]

Geselecteerde stadions

Land	Stad	Stadion	Capaciteit	Capaciteit door gevolgen corona[8]
Azerbeidzjan	Bakoe	Olympisch Stadion	69.870	± 35.000
Denemarken	Kopenhagen	Parken	38.065	± 11.000
Duitsland	München	Allianz Arena	75.024	± 37.500
Engeland	Londen	Wembley Stadium	90.000	± 21.000 (groepsfase) ± 40.000 (halve finales en finale)[9]
Hongarije	Boedapest	Puskás Aréna	67.215	± 67.215
Ierland	Dublin	Avivastadion	50.000
Italië	Rome	Stadio Olimpico	72.700	± 18.000
Nederland	Amsterdam	Johan Cruijff ArenA	55.500	± 16.000
Roemenië	Boekarest	Arena Națională	55.600	± 12.000
Rusland	Sint-Petersburg	Krestovskistadion	66.881	± 33.500
Schotland	Glasgow	Hampden Park	52.103	± 12.000
Spanje	Bilbao	San Mamés	53.332
	Sevilla	Estadio de La Cartuja	57.619	± 20.000

Stadions[bewerken | brontekst bewerken]

Londen	Rome	Londen München Rome Bakoe Amsterdam Sint-Petersburg Boedapest Boekarest Sevilla Glasgow Kopenhagen		München
Wembley Stadium	Stadio Olimpico			Allianz Arena
Capaciteit: 90.000	Capaciteit: 70.634			Capaciteit: 70.000
Bakoe	Sint-Petersburg			Boedapest
Olympisch Stadion	Krestovskistadion			Puskás Aréna
Capaciteit: 68.700	Capaciteit: 68.134 (nieuw stadion)			Capaciteit: 67.215
Sevilla	Boekarest	Amsterdam	Glasgow	Kopenhagen
Estadio de La Cartuja	Arena Națională	Johan Cruijff ArenA	Hampden Park	Parken
Capaciteit: 60.000	Capaciteit: 55.600	Capaciteit: 55.500	Capaciteit: 51.866	Capaciteit: 38.065

Proces voorafgaand aan het besluit tot de pan-Europese opzet[bewerken | brontekst bewerken]

In eerste instantie zouden één of twee landen zich kandidaat moeten stellen om het toernooi te organiseren, zo maakte de UEFA begin 2012 bekend. Landen hadden tot mei 2012 de tijd om hun interesse te tonen. Indien er slechts één kandidaat zou zijn, zou de UEFA met dat land verdergaan om te kijken of het geschikt is voor de organisatie. Bij meerdere kandidaten zouden de kandidaten 18 maanden de tijd krijgen om een bidbook in te dienen en zou het gastland eind 2013, begin 2014 bekend worden gemaakt.^[10]

Tot enkele dagen voor de deadline bleek Turkije waarschijnlijk de enige belangstellende te worden.^[11] Op het laatste moment maakten ook de combinatie van Azerbeidzjan en Georgië en een van Ierland, Schotland en Wales hun interesse bekend.^[12][13] Een maand later gaf de UEFA niet alleen deze landen, maar ook alle andere landen de mogelijkheid om voor het einde van 2012 met een bidbook te komen.^[14]

Tijdens een persconferentie op 30 juni 2012, een dag voor de finale van Euro 2012 maakte UEFA-voorzitter Michel Platini bekend dat hij overwoog om het toernooi in 2020 over 12 à 13 steden over Europa te houden. Dit ter ere van het 60-jarige bestaan van het EK. Ook zou het financieel interessant zijn omdat dan per stad of land slechts één stadion nodig is. Platini gaf verder aan dat de UEFA in januari 2013 zou besluiten of het de kandidatuur zou openstellen voor één land, twee landen of voor heel Europa.^[15] De UEFA besloot op 6 december 2012 het toernooi in verschillende landen te houden. Van de 53 Europese voetbalbonden was alleen de Turkse voetbalbond tegen.^[16] Turkije achtte zich kansrijk om in 2020 het toernooi alleen te mogen organiseren, mede na de publiekelijke steun van Platini.^[17]

Direct na de bekendmaking van de definitieve opzet in januari 2013 gaf Platini een persconferentie waarbij hij aangaf op Turkije te stemmen wanneer dat land zich kandidaat zou stellen voor de organisatie van de halve finales en finale. Hij maakte wel een voorbehoud; als Istanboel op 7 september 2013 de organisatie van de Olympische Zomerspelen 2020 was toegewezen, was het uitgesloten dat het EK in Turkije zou worden gehouden.^[18] Het was echter Tokio dat de voorkeur kreeg boven Istanboel en Madrid. Vlak voor het verstrijken van de deadline besloot de Turkse voetbalbond zich niet kandidaat te stellen. Dit omdat het graag het toernooi alleen wilde organiseren en het zich daarom wilde richten op 2024.^[19] Uiteindelijk ging voor dat jaar de keuze naar Duitsland.

Een aantal landen of combinaties van landen hadden interesse om zich kandidaat te stellen, maar deden dat uiteindelijk niet meer. Dit waren België,^[20] Duitsland^[21][22] en Nederland^[23][24] en de combinaties van Bosnië en Herzegovina, Kroatië en Servië,^[25][26] van Bulgarije en Roemenië^[27][28] en van Hongarije en Roemenië.^[26][29]

Logo[bewerken | brontekst bewerken]

Het officiële logo werd voorgesteld op 21 september 2016 tijdens een ceremonie in de London City Hall. Eenheid en verbondenheid zijn belangrijke kenmerken van het logo, die tot uiting komen door de afbeelding van een brug. De basis van het logo is een brug, met daarop de Henri Delaunay-Cup. Rondom deze beker staan getekende fans.

Elke individuele gaststad had ook zijn eigen unieke logo. De rechthoekige logo's waren voorzien van de tekst "UEFA EURO 2020" aan de bovenkant, de plaatsnaam boven de tekst "host city" aan de onderkant (allemaal in hoofdletters), het hoofdtoernooi-logo aan de linkerkant en een lokale brug aan de rechterkant. Elk logo werd weergegeven in het Engels, samen met variaties in de lokale taal indien van toepassing. De logo's werden van september 2016 tot januari 2017 onthuld.^[30]

De officiële slogan van het toernooi was Live It. For Real. De slogan was bedoeld om fans aan te moedigen om de wedstrijden over heel Europa live bij te wonen in het stadion.^[44]

Lied[bewerken | brontekst bewerken]

Op 19 oktober 2019 werd bekendgemaakt dat de Nederlandse dj en producer Martin Garrix het officiële EK-lied zou schrijven en produceren.^[45] Op 4 mei 2021 werd bekend dat hij het nummer samen met U2-leden Bono en The Edge maakte en dat het nummer de titel We Are the People zou krijgen.^[46] Het nummer werd uitgebracht op 14 mei 2021.

Kwalificatie[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Europees kampioenschap voetbal 2020 (kwalificatie) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Loting[bewerken | brontekst bewerken]

De kwalificatiegroepen werden geloot op 2 december 2018 in Dublin.

Procedure[bewerken | brontekst bewerken]

Alle landen die deelnamen, moesten zich via de kwalificatie plaatsen, ook de landen waarin tijdens de eindronde gespeeld zou worden. Voor de kwalificatie werden tien groepen gevormd waarbij uit iedere groep de eerste twee landen zich plaatsen voor de eindronde. De 55 landen die zich ingeschreven hadden, werden verdeeld over vijf groepen met vijf landen en vijf groepen met zes landen. Bij de loting werden alle landen geplaatst op basis van hun prestaties tijdens de UEFA Nations League 2018/19. De vier landen die zich geplaatst hadden voor de finale van de Nations League werden in een groep van vijf landen geplaatst.

Bij de indeling van de groepen werd rekening gehouden met meerdere extra factoren waaronder ligging van het land en politieke gevoeligheden. Bovendien konden hooguit twee landen die wedstrijden tijdens de eindronde organiseren bij elkaar in de groep komen.

Na de kwalificatie waren 20 landen geplaatst. De laatste vier deelnemers kwamen uit de play-offs die in de vier divisies van de Nations League werden gehouden na afloop van de kwalificatie.

Gekwalificeerde landen[bewerken | brontekst bewerken]

Land	Gekwalificeerd als	Kwalificatiedatum	Eerdere deelnames aan EK	Winnaar van EK
Engeland	Winnaar groep A	14 november 2019	(9) 1968, 1980, 1988, 1992, 1996, 2000, 2004, 2012, 2016	(0)
Tsjechië	Tweede groep A	14 november 2019	(6) 1996, 2000, 2004, 2008, 2012, 2016	(0)
Oekraïne	Winnaar groep B	14 oktober 2019	(2) 2012, 2016	(0)
Portugal	Tweede groep B	17 november 2019	(7) 1984, 1996, 2000, 2004, 2008, 2012, 2016	(1) 2016
Duitsland	Winnaar groep C	16 november 2019	(12) 1972, 1976, 1980, 1984, 1988, 1992, 1996, 2000, 2004, 2008, 2012, 2016	(3) 1972, 1980, 1996
Nederland	Tweede groep C	16 november 2019	(9) 1976, 1980, 1988, 1992, 1996, 2000, 2004, 2008, 2012	(1) 1988
Zwitserland	Winnaar groep D	18 november 2019	(4) 1996, 2004, 2008, 2016	(0)
Denemarken	Tweede groep D	18 november 2019	(8) 1964, 1984, 1988, 1992, 1996, 2000, 2004, 2012	(1) 1992
Kroatië	Winnaar groep E	16 november 2019	(5) 1996, 2004, 2008, 2012, 2016	(0)
Wales	Tweede groep E	19 november 2019	(1) 2016	(0)
Spanje	Winnaar groep F	15 oktober 2019	(10) 1964, 1980, 1984, 1988, 1996, 2000, 2004, 2008, 2012, 2016	(3) 1964, 2008, 2012
Zweden	Tweede groep F	15 november 2019	(6) 1992, 2000, 2004, 2008, 2012, 2016	(0)
Polen	Winnaar groep G	13 oktober 2019	(3) 2008, 2012, 2016	(0)
Oostenrijk	Tweede groep G	16 november 2019	(2) 2008, 2016	(0)
Frankrijk	Winnaar groep H	14 november 2019	(9) 1960, 1984, 1992, 1996, 2000, 2004, 2008, 2012, 2016	(2) 1984, 2000
Turkije	Tweede groep H	14 november 2019	(4) 1996, 2000, 2008, 2016	(0)
België	Winnaar groep I	10 oktober 2019	(5) 1972, 1980, 1984, 2000, 2016	(0)
Rusland	Tweede groep I	13 oktober 2019	(5) 1996, 2004, 2008, 2012, 2016	(0)
Italië	Winnaar groep J	12 oktober 2019	(9) 1968, 1980, 1988, 1996, 2000, 2004, 2008, 2012, 2016	(1) 1968
Finland	Tweede groep J	15 november 2019	(0)	(0)
Hongarije	Play-off divisie A	12 november 2020	(3) 1964, 1972, 2016	(0)
Slowakije	Play-off divisie B	12 november 2020	(1) 2016	(0)
Schotland	Play-off divisie C	12 november 2020	(2) 1992, 1996	(0)
Noord-Macedonië	Play-off divisie D	12 november 2020	(0)	(0)

Scheidsrechters[bewerken | brontekst bewerken]

Op 21 april 2021 maakte de UEFA de 19 geselecteerde scheidsrechters bekend.^[47][48] Björn Kuipers en Danny Makkelie waren de Nederlandse scheidsrechters. Op 12 februari 2020 ondertekenden de UEFA en de CONMEBOL een memorandum van overeenstemming voor het versterken van de samenwerking en werd er afgesproken dat een arbitrageteam uit Zuid-Amerika de leiding zal krijgen over een wedstrijd tijdens de groepsfase van het toernooi.^[49] Op 21 april 2021 werd de Argentijn Fernando Rapallini aangewezen als scheidsrechter op het toernooi namens de CONMEBOL.

Ook kondigde de UEFA op 21 april 2021 aan dat er 22 videoscheidsrechters (VAR) en 12 ondersteunde scheidsrechters, die als vierde official of reserve assistent-scheidsrechter zouden fungeren, aanwezig gingen zijn. Hier zat ook de Franse Stéphanie Frappart bij, waardoor zij de eerste vrouwelijke official ooit op een EK werd.^[48]

Land	Scheidsrechter	Assistent- scheidsrechters	Vierde official	Reservegrensrechter (Vijfde official)	Videoscheidsrechter (VAR)	Assistent- videoscheidsrechter (AVAR)
Argentinië	Rapallini, Fernando Fernando Rapallini	Juan Pablo Belatti Diego Bonfá
Bulgarije			Georgi Kabakov	Martin Margaritov
Duitsland	Brych, Felix Felix Brych	Mark Borsch Stefan Lupp			Bastian Dankert Christian Dingert Marco Fritz	Christian Gittelmann
	Siebert, Daniel Daniel Siebert	Jan Seidel Rafael Foltyn
Engeland	Oliver, Michael Michael Oliver	Stuart Burt Simon Bennett			Stuart Attwell Chris Kavanagh	Lee Betts
	Taylor, Anthony Anthony Taylor	Gary Beswick Adam Nunn
Frankrijk	Turpin, Clément Clément Turpin	Nicolas Danos Cyril Gringore	Stéphanie Frappart	Mikaël Berchebru	Jérôme Brisard François Letexier	Benjamin Pagès
Israël	Grinfeeld, Orel Orel Grinfeeld	Roy Hassan Idan Yarkoni
Italië	Orsato, Daniele Daniele Orsato	Alessandro Giallatini Fabiano Preti	Davide Massa	Stefano Alassio	Marco Di Bello Massimiliano Irrati Paolo Valeri	Filippo Meli
Nederland	Kuipers, Björn Björn Kuipers	Sander van Roekel Erwin Zeinstra			Kevin Blom Pol van Boekel
	Makkelie, Danny Danny Makkelie	Hessel Steegstra Jan de Vries
Polen			Bartosz Frankowski	Marcin Boniek	Paweł Gil
Portugal	Soares Dias, Artur Artur Soares Dias	Rui Licínio Paulo Soares			João Pinheiro
Roemenië	Haţegan, Ovidiu Ovidiu Haţegan	Sebastian Eugen Gheorghe Radu Adrian Ghinguleac
	Kovács, István István Kovács	Vasile Florin Marinescu Artene Mihai Ovidiu
Rusland	Karasjov, Sergej Sergej Karasjov	Igor Demesjko Maksim Gavrilin
Servië			Srđan Jovanović	Uroš Stojković
Slovenië	Slavko Vinčić	Tomaž Klančnik Andraž Kovačič
Spanje	Cerro Grande, Carlos del Carlos del Cerro Grande	Juan Carlos Yuste Jiménez Roberto Alonso Fernández			Alejandro Hernández Juan Martínez Munuera José María Sánchez Martínez	Íñigo Prieto López de Cerain
	Mateu Lahoz, Antonio Antonio Mateu Lahoz	Pau Cebrián Devis Roberto Díaz Pérez del Palomar
Turkije	Çakır, Cüneyt Cüneyt Çakır	Bahattin Duran Tarik Ongun
Zweden	Ekberg, Andreas Andreas Ekberg	Mehmet Culum Stefan Hallberg
Zwitserland			Sandro Schärer	Stéphane De Almeida

Openingsceremonie[bewerken | brontekst bewerken]

De openingsceremonie vond op 11 juni 2021 in het Stadio Olimpico in Rome plaats, voorafgaand aan de openingswedstrijd van het toernooi. De Italiaanse operazanger Andrea Bocelli zong het lied Nessun dorma voor de aanwezige toeschouwers.^[50] Vervolgens waren Martin Garrix, Bono en The Edge te zien in een virtuele videoclip met het officiële EK-anthem We Are the People. De uitvoering werd door motion control-studio's gefilmd in Londen en het Stadio Olimpico. Dit om het stadion en de omgeving eromheen in 3D weer te geven.^[51]

Eindronde[bewerken | brontekst bewerken]

De zes groepen (A tot en met F) bestonden elk uit vier ploegen, waarvan de beste twee van elke groep doorgingen naar de knock-outfase. Ook de vier beste derde ploegen gingen door naar de achtste finales, voor er werd overgegaan naar de gebruikelijke kwartfinales, halve finales en de finale. Zo vielen er na de groepsfase slechts acht ploegen af. De 51 wedstrijden werden in een periode van 31 dagen afgewerkt.

Tijdzones[bewerken | brontekst bewerken]

Omdat de 12 speelsteden van het EK verspreid waren over een groot deel van Europa, kreeg men tijdens het EK te maken met speelsteden in verschillende tijdzones. De tijdzones variëerden tijdens het EK van UTC+1 tot UTC+4. Glasgow en Londen vielen tijdens het EK in tijdzone UTC+1 (1 uur vroeger ten opzichte van Centraal-Europa). Amsterdam, Boedapest, Kopenhagen, München, Rome en Sevilla vielen tijden het EK in tijdzone UTC+2 (geen tijdsverschil). Boekarest en Sint-Petersburg vielen tijdens het EK in tijdzone UTC+3 (1 uur later) en Bakoe viel tijdens het EK in tijdzone UTC+4 (2 uur later).^[52]

Loting[bewerken | brontekst bewerken]

De groepen werden geloot in Romexpo, Boekarest (Roemenië), op 30 november 2019.^[53]

Potindeling en speelschema

De 24 ploegen werden in zes groepen van vier ploegen geloot. De vier ploegen die zich via de play-offs zouden plaatsen waren ten tijde van de loting nog niet bekend. Om deze reden werden die ploegen ingedeeld als: play-off-winnaars 1 tot en met 4. De volgende criteria werden aangehouden tijdens de loting:^[54]

• De potindeling werd bepaald op basis van de overall ranking in de kwalificatie voor het Europees kampioenschap voetbal 2020 na afloop van de kwalificatie.
• Gekwalificeerde landen die tevens ook groepswedstrijden organiseerden in een speelstad werden ingedeeld in die groep waar deze wedstrijden werden afgewerkt.
• Als het niet mogelijk was geweest om de loting te volbrengen op 30 november 2019 zou er nog een additionele loting plaatsvinden nadat de play-off wedstrijden hebben plaatsgevonden.

Pot 1 (Groepshoofden)	Pot 2	Pot 3	Pot 4
België  Italië 1  Engeland 4  Duitsland 6  Spanje 5  Oekraïne	Frankrijk  Polen  Zwitserland  Kroatië  Nederland 3  Rusland 2	Portugal TH  Turkije  Denemarken 2  Oostenrijk  Zweden  Tsjechië	Wales  Finland  Hongarije 6  Slowakije  Schotland 4  Noord-Macedonië

¹ Gastland groep A
² Gastland groep B
³ Gastland groep C
⁴ Gastland groep D
⁵ Gastland groep E
⁶ Gastland groep F

Beslissingscriteria[bewerken | brontekst bewerken]

In eerste instantie waren de teams gerangschikt op het aantal punten in alle groepswedstrijden. Mochten twee of meer teams hetzelfde puntenaantal hebben behaald, dan bepaalden de volgende criteria hun positie:

1. Hoogste aantal punten verkregen bij de onderlinge wedstrijden tussen de teams;
2. Doelsaldo verkregen bij de onderlinge wedstrijden tussen de gelijk eindigende teams (als er meer dan twee teams gelijk staan);
3. Hoogste aantal gescoorde doelpunten verkregen bij de onderlinge wedstrijden tussen de teams (als er meer dan twee teams gelijk staan);
4. Doelsaldo verkregen bij alle wedstrijden in de groep;
5. Hoogste aantal gescoorde doelpunten verkregen bij alle wedstrijden in de groep;
6. Mochten er twee teams in de laatste groepswedstrijd tegen elkaar spelen, de wedstrijd in een gelijkspel eindigen en de teams gelijk staan volgens criteria 1 t/m 6, dan spelen deze twee teams een strafschoppenserie om hun positie te bepalen. Dit geldt niet als er nog een ander team in dezelfde groep gelijk staat met deze twee teams;
7. Fair-Playklassement van het toernooi (1 punt voor een enkele gele kaart, 3 punten voor een rode kaart ten gevolge van 2 gele kaarten, 3 punten voor een directe rode kaart, 4 punten voor een gele kaart gevolgd door een directe rode kaart);
8. Positie op de UEFA-coëfficiëntenranglijst, waarbij de hoogst geklasseerde door zou gaan.

De vier beste derde ploegen werden bepaald volgens de volgende criteria:

1. Hoogste aantal punten verkregen bij de onderlinge wedstrijden in hun groep;
2. Doelsaldo verkregen bij de onderlinge wedstrijden tussen de gelijk eindigende teams;
3. Hoogste aantal gescoorde doelpunten verkregen bij de onderlinge wedstrijden tussen de gelijk geëindigde teams;
4. Fair-Playklassement van het toernooi (1 punt voor een enkele gele kaart, 3 punten voor een rode kaart ten gevolge van 2 gele kaarten, 3 punten voor een directe rode kaart, 4 punten voor een gele kaart gevolgd door een directe rode kaart);
5. Positie op de UEFA-coëfficiëntenranglijst, waarbij de hoogst geklasseerde door zou gaan.

Structuur knock-outfase[bewerken | brontekst bewerken]

De UEFA ontwikkelde de volgende samenstelling voor de achtste finales:

• Wedstrijd 1: Winnaar groep B v derde groep A/D/E/F
• Wedstrijd 2: Winnaar groep A v tweede groep C
• Wedstrijd 3: Winnaar groep F v derde groep A/B/C
• Wedstrijd 4: Tweede groep D v tweede groep E
• Wedstrijd 5: Winnaar groep E v derde groep A/B/C/D
• Wedstrijd 6: Winnaar groep D v tweede groep F
• Wedstrijd 7: Winnaar groep C v derde groep D/E/F
• Wedstrijd 8: Tweede groep A v tweede groep B

De samenstellingen van de wedstrijden van de betreffende de ploegen die op de derde plaats eindigden in hun groep waren afhankelijk van welke vier derde beste ploegen zich plaatsten voor de achtste finales.

De juiste combinatie staat met de groene achtergrond beschreven.

De samenstelling van de kwartfinales was als volgt:

• Kwartfinale 1: Winnaar wedstrijd 1 v winnaar wedstrijd 2
• Kwartfinale 2: Winnaar wedstrijd 3 v winnaar wedstrijd 4
• Kwartfinale 3: Winnaar wedstrijd 5 v winnaar wedstrijd 6
• Kwartfinale 4: Winnaar wedstrijd 7 v winnaar wedstrijd 8

De halve finales waren als volgt:

• Halve finale 1: Winnaar kwartfinale 1 v winnaar kwartfinale 2
• Halve finale 2: Winnaar kwartfinale 3 v winnaar kwartfinale 4

De finale was als volgt: Winnaar halve finale 1 v winnaar halve finale 2.

Zoals op elk toernooi sinds UEFA Euro 1984, werd er geen wedstrijd gespeeld voor de derde plaats.

Groepsfase[bewerken | brontekst bewerken]

Puntentelling

De groepen speelden in een halve competitie, waarbij elk land eenmaal tegen elk ander land uit zijn eigen groep speelde. Volgens het driepuntensysteem kreeg een land drie punten voor een zege, één voor een gelijkspel en nul voor een nederlaag. De eerste twee landen uit elke groep en de vier beste nummers drie gingen door naar de volgende ronde.

Beslissingscriteria

Wanneer teams na het beëindigen van de groepsfase met evenveel punten eindigden, werden een aantal opeenvolgende criteria doorlopen tot een verschil werd gevonden en men de twee ploegen kon ordenen:

1. Meeste punten in de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
2. Doelpuntensaldo als resultaat van de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
3. Meeste doelpunten gescoord in de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
4. Wanneer teams na het toepassen van de eerste drie criteria nog steeds gelijk staan, zullen criteria 1 tot en met 3 opnieuw worden toegepast, maar nu alleen tussen de teams in kwestie. Wanneer teams nog steeds gelijk staan, worden criteria 5 tot en met 9 toegepast.
5. Het doelpuntensaldo over alle groepswedstrijden.
6. Meeste doelpunten gescoord in alle groepswedstrijden.
7. Als twee teams hetzelfde aantal punten hebben en ook gelijk staan volgens criteria 1 tot en met 6 nadat ze in de laatste wedstrijd van de groepsfase tegen elkaar hebben gespeeld, wordt hun positie bepaald door een strafschoppenserie. Dit criterium wordt niet gebruikt als er meer dan twee teams op hetzelfde aantal punten eindigen.
8. Fair Play-ranglijst (1 punt voor een losse gele kaart, 3 punten voor een rode kaart als gevolg van twee gele kaarten, 3 punten voor een directe rode kaart en 4 punten voor een gele kaart gevolgd door een directe rode kaart).
9. Positie op de UEFA-coëfficiëntenranglijst, waarbij de hoogst geklasseerde door zou gaan.

Groep A[bewerken | brontekst bewerken]

Pos	Team	Wed	W	G	V	Ptn	DV	DT	+/−	Kwalificatie
1	Italië (G)	3	3	0	0	9	7	0	+7	Naar de knock-outfase
2	Wales	3	1	1	1	4[a]	3	2	+1
3	Zwitserland	3	1	1	1	4[a]	4	5	−1	Naar de knock-outfase (bij de beste 4 nummers 3)
4	Turkije	3	0	0	3	0	1	8	−7

11 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Turkije	0 – 3	Italië	Stadion: Stadio Olimpico, Rome Toeschouwers: 12.916 Scheidsrechter: Danny Makkelie Video-assistent: Kevin Blom
		wedstrijdverslag verslag (UEFA)	53' (e.d.) Demiral  66' Immobile  79' Insigne

12 juni 2021 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2) 17:00 (UTC+4)	Wales	1 – 1	Zwitserland	Stadion: Olympisch Stadion, Bakoe Toeschouwers: 8.782 Scheidsrechter: Clément Turpin Video-assistent: François Letexier
	Moore  74'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	49' Embolo

16 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2) 20:00 (UTC+4)	Turkije	0 – 2	Wales	Stadion: Olympisch Stadion, Bakoe Toeschouwers: 19.762 Scheidsrechter: Artur Soares Dias Video-assistent: João Pinheiro
		wedstrijdverslag verslag (UEFA)	42' Ramsey 61' (pen.) Bale  90+5' C. Roberts

16 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Italië	3 – 0	Zwitserland	Stadion: Stadio Olimpico, Rome Toeschouwers: 12.445 Scheidsrechter: Sergej Karasjov Video-assistent: Bastian Dankert
	Locatelli  26',  52' Immobile  89'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)

20 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2) 20:00 (UTC+4)	Zwitserland	3 – 1	Turkije	Stadion: Olympisch Stadion, Bakoe Toeschouwers: 17.138 Scheidsrechter: Slavko Vinčić Video-assistent: Bastian Dankert
	Seferović  6' Shaqiri  26',  68'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	62' Kahveci

20 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Italië	1 – 0	Wales	Stadion: Stadio Olimpico, Rome Toeschouwers: 11.541 Scheidsrechter: Ovidiu Haţegan Video-assistent: Paweł Gil
	Pessina  39'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	55' Ampadu

Groep B[bewerken | brontekst bewerken]

Pos	Team	Wed	W	G	V	Ptn	DV	DT	+/−	Kwalificatie
1	België	3	3	0	0	9	7	1	+6	Naar de knock-outfase
2	Denemarken (G)	3	1	0	2	3[a]	5	4	+1
3	Finland[b]	3	1	0	2	3[a]	1	3	−2
4	Rusland (G)	3	1	0	2	3[a]	2	7	−5

12 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Denemarken	0 – 1	Finland	Stadion: Parken, Kopenhagen Toeschouwers: 13.790 Scheidsrechter: Anthony Taylor Video-assistent: Stuart Attwell
	Højbjerg 74' (pen.)	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	60' Pohjanpalo
Bijz.: De wedstrijd werd in de 43ste minuut tijdelijk stilgelegd, vanwege het in elkaar zakken op het veld van de Deense middenvelder Christian Eriksen. Na 1 uur en 45 minuten werd de wedstrijd hervat.[55][56]

12 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2) 22:00 (UTC+3)	België	3 – 0	Rusland	Stadion: Krestovskistadion, Sint-Petersburg Toeschouwers: 26.264 Scheidsrechter: Antonio Mateu Lahoz Video-assistent: Alejandro Hernández
	Lukaku  10',  88' Meunier  34'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)

16 juni 2021 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2) 16:00 (UTC+3)	Finland	0 – 1	Rusland	Stadion: Krestovskistadion, Sint-Petersburg Toeschouwers: 24.540 Scheidsrechter: Danny Makkelie Video-assistent: Pol van Boekel
		wedstrijdverslag verslag (UEFA)	45+2' Mirantsjoek

17 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Denemarken	1 – 2	België	Stadion: Parken, Kopenhagen Toeschouwers: 23.395 Scheidsrechter: Björn Kuipers Video-assistent: Pol van Boekel
	Poulsen  2'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	55' T. Hazard  70' De Bruyne
Bijz.: De wedstrijd werd na 10 minuten een minuut lang stilgelegd om te applaudisseren voor de Deense middenvelder Christian Eriksen.

21 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Rusland	1 – 4	Denemarken	Stadion: Parken, Kopenhagen Toeschouwers: 23.644 Scheidsrechter: Clément Turpin Video-assistent: François Letexier
	Dzjoeba  70' (pen.)	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	38' Damsgaard  59' Poulsen  79' Christensen  82' Mæhle

21 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2) 22:00 (UTC+3)	Finland	0 – 2	België	Stadion: Krestovskistadion, Sint-Petersburg Toeschouwers: 18.545 Scheidsrechter: Felix Brych Video-assistent: Marco Fritz
		wedstrijdverslag verslag (UEFA)	74' (e.d.) Hrádecký  81' Lukaku

Groep C[bewerken | brontekst bewerken]

Pos	Team	Wed	W	G	V	Ptn	DV	DT	+/−	Kwalificatie
1	Nederland (G)	3	3	0	0	9	8	2	+6	Naar de knock-outfase
2	Oostenrijk	3	2	0	1	6	4	3	+1
3	Oekraïne	3	1	0	2	3	4	5	−1	Naar de knock-outfase (bij de beste 4 nummers 3)
4	Noord-Macedonië	3	0	0	3	0	2	8	−6

13 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2) 19:00 (UTC+3)	Oostenrijk	3 – 1	Noord-Macedonië	Stadion: Arena Națională, Boekarest Toeschouwers: 9.082 Scheidsrechter: Andreas Ekberg Video-assistent: Bastian Dankert
	Lainer  18' Gregoritsch  78' Arnautović  89'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	28' Pandev

13 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Nederland	3 – 2	Oekraïne	Stadion: Johan Cruijff ArenA, Amsterdam Toeschouwers: 15.837 Scheidsrechter: Felix Brych Video-assistent: Marco Fritz
	Wijnaldum  52' Weghorst  59' Dumfries  85'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	75' Jarmolenko  79' Jaremtsjoek

17 juni 2021 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2) 16:00 (UTC+3)	Oekraïne	2 – 1	Noord-Macedonië	Stadion: Arena Națională, Boekarest Toeschouwers: 10.001 Scheidsrechter: Fernando Rapallini Video-assistent: Alejandro Hernández
	Jarmolenko  29' Jaremtsjoek  34' Malinovski 84' (pen.)	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	57' (pen.),  57' Alioski

17 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Nederland	2 – 0	Oostenrijk	Stadion: Johan Cruijff ArenA, Amsterdam Toeschouwers: 15.243 Scheidsrechter: Orel Grinfeeld Video-assistent: Paweł Gil
	Depay  11' (pen.) Dumfries  67'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)

21 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Noord-Macedonië	0 – 3	Nederland	Stadion: Johan Cruijff ArenA, Amsterdam Toeschouwers: 15.227 Scheidsrechter: István Kovács Video-assistent: Marco Di Bello
		wedstrijdverslag verslag (UEFA)	24' Depay  51',  58' Wijnaldum

21 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2) 19:00 (UTC+3)	Oekraïne	0 – 1	Oostenrijk	Stadion: Arena Națională, Boekarest Toeschouwers: 10.472 Scheidsrechter: Cüneyt Çakır Video-assistent: Massimiliano Irrati
		wedstrijdverslag verslag (UEFA)	21' Baumgartner

Groep D[bewerken | brontekst bewerken]

Pos	Team	Wed	W	G	V	Ptn	DV	DT	+/−	Kwalificatie
1	Engeland (G)	3	2	1	0	7	2	0	+2	Naar de knock-outfase
2	Kroatië	3	1	1	1	4[a]	4	3	+1
3	Tsjechië	3	1	1	1	4[a]	3	2	+1	Naar de knock-outfase (bij de beste 4 nummers 3)
4	Schotland (G)	3	0	1	2	1	1	5	−4

13 juni 2021 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2) 14:00 (UTC+1)	Engeland	1 – 0	Kroatië	Stadion: Wembley Stadium, Londen Toeschouwers: 18.497 Scheidsrechter: Daniele Orsato Video-assistent: Massimiliano Irrati
	Sterling  57'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)

14 juni 2021 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2) 14:00 (UTC+1)	Schotland	0 – 2	Tsjechië	Stadion: Hampden Park, Glasgow Toeschouwers: 9.847 Scheidsrechter: Daniel Siebert Video-assistent: Marco Fritz
		wedstrijdverslag verslag (UEFA)	42',  52' Schick

18 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2) 17:00 (UTC+1)	Kroatië	1 – 1	Tsjechië	Stadion: Hampden Park, Glasgow Toeschouwers: 5.607 Scheidsrechter: Carlos del Cerro Grande Video-assistent: Juan Martínez Munuera
	Perišić  47'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	37' (pen.) Schick

18 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2) 20:00 (UTC+1)	Engeland	0 – 0	Schotland	Stadion: Wembley Stadium, Londen Toeschouwers: 20.306 Scheidsrechter: Antonio Mateu Lahoz Video-assistent: Alejandro Hernández
		wedstrijdverslag verslag (UEFA)

22 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2) 20:00 (UTC+1)	Kroatië	3 – 1	Schotland	Stadion: Hampden Park, Glasgow Toeschouwers: 9.896 Scheidsrechter: Fernando Rapallini Video-assistent: Alejandro Hernández
	Vlašić  17' Modrić  62' Perišić  77'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	42' McGregor

22 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2) 20:00 (UTC+1)	Tsjechië	0 – 1	Engeland	Stadion: Wembley Stadium, Londen Toeschouwers: 19.104 Scheidsrechter: Artur Soares Dias Video-assistent: João Pinheiro
		wedstrijdverslag verslag (UEFA)	12' Sterling

Groep E[bewerken | brontekst bewerken]

Pos	Team	Wed	W	G	V	Ptn	DV	DT	+/−	Kwalificatie
1	Zweden	3	2	1	0	7	4	2	+2	Naar de knock-outfase
2	Spanje (G)	3	1	2	0	5	6	1	+5
3	Slowakije[a]	3	1	0	2	3	2	7	−5
4	Polen	3	0	1	2	1	4	6	−2

14 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2) 19:00 (UTC+3)	Polen	1 – 2	Slowakije	Stadion: Krestovskistadion, Sint-Petersburg Toeschouwers: 12.862 Scheidsrechter: Ovidiu Haţegan Video-assistent: Marco Di Bello
	Linetty  46' Krychowiak  22', 62'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	18' (e.d.) Szczęsny  69' Škriniar

14 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Spanje	0 – 0	Zweden	Stadion: Estadio de La Cartuja, Sevilla Toeschouwers: 10.559 Scheidsrechter: Slavko Vinčić Video-assistent: Bastian Dankert
		wedstrijdverslag verslag (UEFA)

18 juni 2021 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2) 16:00 (UTC+3)	Zweden	1 – 0	Slowakije	Stadion: Krestovskistadion, Sint-Petersburg Toeschouwers: 11.525 Scheidsrechter: Daniel Siebert Video-assistent: Marco Fritz
	Forsberg  77' (pen.)	wedstrijdverslag verslag (UEFA)

19 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Spanje	1 – 1	Polen	Stadion: Estadio de La Cartuja, Sevilla Toeschouwers: 11.732 Scheidsrechter: Daniele Orsato Video-assistent: Massimiliano Irrati
	Morata  25' Moreno 58' (pen.)	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	54' Lewandowski

23 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Slowakije	0 – 5	Spanje	Stadion: Estadio de La Cartuja, Sevilla Toeschouwers: 11.204 Scheidsrechter: Björn Kuipers Video-assistent: Pol van Boekel
		wedstrijdverslag verslag (UEFA)	12' (pen.) Morata  30' (e.d.) Dúbravka  45+3' Laporte  56' Sarabia  67' F. Torres  71' (e.d.) Kucka

23 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2) 19:00 (UTC+3)	Zweden	3 – 2	Polen	Stadion: Krestovskistadion, Sint-Petersburg Toeschouwers: 14.252 Scheidsrechter: Michael Oliver Video-assistent: Chris Kavanagh
	Forsberg  2',  59' Claesson  90+4'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	61',  84' Lewandowski

Groep F[bewerken | brontekst bewerken]

Pos	Team	Wed	W	G	V	Ptn	DV	DT	+/−	Kwalificatie
1	Frankrijk	3	1	2	0	5	4	3	+1	Naar de knock-outfase
2	Duitsland (G)	3	1	1	1	4[a]	6	5	+1
3	Portugal TH	3	1	1	1	4[a]	7	6	+1	Naar de knock-outfase (bij de beste 4 nummers 3)
4	Hongarije (G)	3	0	2	1	2	3	6	−3

15 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Hongarije	0 – 3	Portugal	Stadion: Puskás Aréna, Boedapest Toeschouwers: 55.662 Scheidsrechter: Cüneyt Çakır Video-assistent: Paolo Valeri
		wedstrijdverslag verslag (UEFA)	84' Guerreiro  87' (pen.),  90+2' Ronaldo

15 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Frankrijk	1 – 0	Duitsland	Stadion: Allianz Arena, München Toeschouwers: 13.000 Scheidsrechter: Carlos del Cerro Grande Video-assistent: Juan Martínez Munuera
	Hummels  20' (e.d.)	wedstrijdverslag verslag (UEFA)

19 juni 2021 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2)	Hongarije	1 – 1	Frankrijk	Stadion: Puskás Aréna, Boedapest Toeschouwers: 55.998 Scheidsrechter: Michael Oliver Video-assistent: Chris Kavanagh
	Fiola  45+2'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	66' Griezmann

19 juni 2021 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Portugal	2 – 4	Duitsland	Stadion: Allianz Arena, München Toeschouwers: 12.926 Scheidsrechter: Anthony Taylor Video-assistent: Stuart Attwell
	Ronaldo  15' Jota  67'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	35' (e.d.) Dias  39' (e.d.) Guerreiro  51' Havertz  60' Gosens

23 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Portugal	2 – 2	Frankrijk	Stadion: Puskás Aréna, Boedapest Toeschouwers: 54.886 Scheidsrechter: Antonio Mateu Lahoz Video-assistent: Alejandro Hernández
	Ronaldo  31' (pen.),  60' (pen.)	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	45+2' (pen.),  47' Benzema

23 juni 2021 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Duitsland	2 − 2	Hongarije	Stadion: Allianz Arena, München Toeschouwers: 12.413 Scheidsrechter: Sergej Karasjov Video-assistent: Massimiliano Irrati
	Havertz  66' Goretzka  84'	wedstrijdverslag verslag (UEFA)	11' Ád. Szalai  68' Schäfer

Eindstand beste nummers drie[bewerken | brontekst bewerken]

Pos	Grp	Team	Wed	W	G	V	Ptn	DV	DT	+/−	Kwalificatie
1	F	Portugal TH	3	1	1	1	4	7	6	+1	Naar de knock-outfase
2	D	Tsjechië	3	1	1	1	4	3	2	+1
3	A	Zwitserland	3	1	1	1	4	4	5	−1
4	C	Oekraïne	3	1	0	2	3	4	5	−1
5	B	Finland	3	1	0	2	3	1	3	−2
6	E	Slowakije	3	1	0	2	3	2	7	−5

Knock-outfase[bewerken | brontekst bewerken]

Gekwalificeerde teams[bewerken | brontekst bewerken]

Groep	Groepswinnaars	Nummers twee	Nummers drie (Beste vier kwalificeerden zich)
A	Italië	Wales	Zwitserland
B	België	Denemarken
C	Nederland	Oostenrijk	Oekraïne
D	Engeland	Kroatië	Tsjechië
E	Zweden	Spanje
F	Frankrijk	Duitsland	Portugal

Wedstrijdschema[bewerken | brontekst bewerken]

Achtste finales

Kwartfinales

Halve finales

Finale

27 juni 2021 – Sevilla

België

1

2 juli 2021 – München

Portugal

0

België

1

26 juni 2021 – Londen

Italië

2

Italië (w.n.v.)

2

6 juli 2021 – Londen

Oostenrijk

1

Italië (w.n.s.)

1 (4)

28 juni 2021 – Boekarest

Spanje