Scuderia Ferrari

Scuderia Ferrari
Formule 1-team
logo van Ferrari
Algemene informatie
Nationaliteit	Italië
Basis	Maranello, Italië
Oprichter(s)	Enzo Ferrari
Leiding	Frédéric Vasseur
Budget	€470 miljoen (2017)[1]
Actieve jaren	1950 - heden
Website	ferrari.com
Sportieve prestaties
Aantal F1-races	1081 (1077 starts)
Coureurs-kampioenschap(pen)	15 (laatste in 2007)
Constructeurs-kampioenschap(pen)	16 (laatste in 2008)
Overwinningen	244
Aantal podia	806
Totaal punten	9823
Aantal polepositions	249
Aantal snelste rondes	260[2]
Eerste Grand Prix	Monaco 1950
Eerste overwinning	Groot-Brittannië 1951
Laatste overwinning	Singapore 2023
Laatste Grand Prix	Japan 2024
Noemenswaardige coureurs	Alberto Ascari Niki Lauda Michael Schumacher
Formule 1 in 2024
Coureurs	16. Charles Leclerc[3] 55. Carlos Sainz jr.[4]
Testcoureurs	Antonio Giovinazzi Robert Shwartzman[5]
Chassis	SF-23
Motor	Ferrari 066/10
Banden	Pirelli P Zero (droog) Pirelli Cinturato (nat)
Portaal    Autosport

Scuderia Ferrari is de racedivisie van de Italiaanse autofabrikant Ferrari en het raceteam dat deelneemt aan Formule 1-races. Het team heeft de bijnaam "Het steigerende paard" (naar het Italiaanse Il Cavallino Rampante), verwijzend naar het logo. De Scuderia is het oudste raceteam in de Formule 1 en behaalde successen met coureurs als Alberto Ascari, Juan Manuel Fangio, Mike Hawthorn, Phil Hill, John Surtees, Niki Lauda, Jody Scheckter, Michael Schumacher en Kimi Räikkönen.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

1929 - 1938[bewerken | brontekst bewerken]

In 1929 richt Enzo Ferrari samen met Alfredo Caniato en Mario Tadini Scuderia Ferrari op in Modena met als doel coureurs een kans te geven in de autosport. Als wagens gebruikt hij vooral Alfa Romeo's en Scuderia Ferrari groeit uit tot de officiële racedivisie van Alfa Romeo in 1933. In 1938 neemt Alfa Romeo weer zelf de racedivisie in handen en wordt de racedivisie omgedoopt naar Alfa Corse. Enzo verlaat Alfa Romeo in 1939, maar moet hun beloven dat hij de naam Scuderia Ferrari niet zou gebruiken in de komende vijf jaar. Hij gebruikt aanvankelijk de naam Auto Avio Costruzioni. Na de Tweede Wereldoorlog begint hij dan eindelijk met het ontwikkelen van zijn eigen wagens onder de naam Scuderia Ferrari.

1950 - 1964[bewerken | brontekst bewerken]

Ferrari debuteert in de Formule 1 in 1950 bij de Grand Prix van Monaco met een F1 versie van de Ferrari 125. Ze zijn hiermee het oudste team dat nog steeds actief is in de Formule 1. Veel potten werden er echter nog niet gebroken in het eerste jaar, Alfa Romeo domineert het hele seizoen. Op 14 juli 1951 breekt Froilán González op Silverstone de zegereeks van Alfa en zorgt voor de eerste overwinning van Ferrari. In 1952 wint Alberto Ascari zes Grand Prix achter elkaar en wordt Ascari de eerste wereldkampioen in een Ferrari. Een jaar later is hij opnieuw de beste coureur en wint hij vijf races. Hierna neemt de overmacht van Ferrari tijdelijk af.

In 1956 gaat Ferrari samenwerken met Lancia. Het heeft direct resultaat, want Juan Manuel Fangio wordt onmiddellijk wereldkampioen. Omdat Fangio niet goed met Enzo Ferrari kan opschieten, vertrekt hij na één seizoen. Ferrari beleeft een rampjaar en behaalt geen enkele zege. In 1958 wordt alles weer goed gemaakt. Met slechts één overwinning, maar met vijf tweede plaatsen wordt Mike Hawthorn zeer verrassend de derde wereldkampioen voor Ferrari. In de volgende twee jaren zijn er nog wat kleine successen te vieren, maar geen kampioenschappen meer.

In 1961 behaalt Ferrari voor het eerst de constructeurstitel. De titel bij de coureurs lijkt naar de Ferrari-coureur Wolfgang von Trips te gaan, maar in Monza verongelukt hij dodelijk en zijn teamgenoot Phil Hill wordt wereldkampioen. Het seizoen daarna is een slecht seizoen voor Ferrari. Een tweede plaats voor Hill in Monaco is het beste resultaat. In 1963 haalt John Surtees de enige zege voor Ferrari, het jaar daarop wordt Surtees wereldkampioen.

1965 - 1995[bewerken | brontekst bewerken]

In 1968 verkocht de stichter, Enzo Ferrari, 90% van zijn personenwagenzaak en 50% van de Scuderia Ferrari aan Fiat. In dat jaar zorgde de Belg Jacky Ickx voor de enige overwinning van het team. In 1970 won Jacky Ickx in zijn Ferrari nog drie Grote Prijzen en werd tweede in het kampioenschap. Van 1971 tot 1974 was het echter crisis bij Ferrari: soms was het team gewoon niet competitief genoeg, dan weer misten ze de titel op een haar na. De terugkeer van hun ware kracht kwam in 1974. De vier daaropvolgende jaren won Ferrari de constructeurstitel. Niki Lauda werd bovendien wereldkampioen in 1975 en 1977. In 1976 was dit waarschijnlijk ook het feit geweest als hij zijn ongeluk op de Nürburgring niet had gehad (Lauda eindigde het seizoen met 1 punt achterstand op James Hunt). Ferrari eindigde de jaren ’70 in stijl. Jody Scheckter werd in 1979 wereldkampioen en het rode team won ook de constructeurstitel. Deze vele titels zouden de laatste zijn voor een lange periode. In de jaren 80 kon slechts tweemaal de constructeurstitel behaald worden en in de eerste helft van de jaren 90 werd vrijwel niks behaald. In 1990 kwam Alain Prost dicht bij de rijderstitel, maar na een startongeluk met rivaal Ayrton Senna in Japan ging de wereldtitel naar de Braziliaan.

1996 - heden[bewerken | brontekst bewerken]

In 1996 arriveerde Michael Schumacher bij het rode team. Vanaf dat moment begon het team weer op te leven. Er zou een opmars volgen die in 1997 Ferrari dicht bij de rijderstitel bracht, maar uiteindelijk ging Williams er samen met Jacques Villeneuve mee lopen. Het volgende jaar kon Schumacher wereldkampioen worden tot de laatste race, maar weer liep het mis.

In 1998 kwam Luca Badoer bij het team die vanaf dat moment testrijder is geworden bij het team van Ferrari, alleen in het jaar 1999 reed hij een seizoen voor het team van Minardi maar daarna bleef hij testen voor Ferrari.

In 1999 brak Schumacher zijn been in de Grand Prix op Silverstone. Hij kon geen rol van betekenis meer spelen in het wereldkampioenschap. Teamgenoot Eddie Irvine greep net naast de titel. Ferrari veroverde wel sinds lang opnieuw de constructeurstitel. 2000 was het einde van de 21-jarige lijdensweg van de Scuderia: Schumacher won zijn 3de rijderstitel.

Het volgende jaar was goed voor twee titels. In 2002 zorgde de uitermate dominante F2002 bolide dat Ferrari 15 van de 17 races kon winnen, waarvan Michael Schumacher er 11 behaalde, goed voor zijn 5de wereldtitel. Aanvankelijk leek 2003 niet zo succesvol te worden maar uiteindelijk slaagde Ferrari er toch in zowel de rijderstitel als de constructeurstitel te bemachtigen.

2004 was opnieuw "makkelijk" voor het Italiaanse team: Schumacher zorgde voor 13 overwinningen en de rijderstitel. In 2005 belandde het rode team opnieuw in een diepe put. Het Italiaanse team kon slechts 1 Grand Prix winnen: de farce-race van Indianapolis waar slechts 6 wagens aan de start kwamen. Dat jaar heeft het team het seizoen afgesloten op een 3de plaats.

In 2006 boekte het team betere resultaten, zo won Schumacher zeven races en de nieuw in het team gekomen Felipe Massa twee races. Desondanks besloot Schumacher te stoppen met de Formule 1. Zijn opvolger was de Fin Kimi Räikkönen. In 2007 won Ferrari zowel de rijderstitel met Räikkönen als de constructeurstitel.

In het daaropvolgende seizoen 2008 greep teamgenoot Felipe Massa net naast de titel nadat Räikkönen eerder al was afgehaakt. Wel bezorgden zij dat jaar Ferrari de constructeurstitel door concurrent McLaren voor te blijven in het kampioenschap.

In 2009 waren de prestaties van het team een schaduw van de jaren ervoor. Deels werd dit geweten aan het feit dat men in 2008 zo druk was met het behalen van het kampioenschap dat de ontwikkeling van de auto voor 2009 op de achtergrond raakte. Naast het feit dat de prestaties tegen vielen was er nog een tegenvaller: het ongeluk van Felipe Massa (een losgeraakt onderdeel van de auto van Rubens Barrichello raakte zijn helm en verwondde zijn oog) waardoor hij voor langere tijd uitgeschakeld was. Luca Badoer verving Massa voor 2 races, maar wegens tegenvallende prestaties werd hij vervangen door Giancarlo Fisichella. In september 2009 steken de geruchten over een overstap van Alonso naar Ferrari in 2010 de kop op. Kimi Räikkönen zou zijn contract dan niet afmaken. Dit gerucht werd bevestigd op 30 september, toen Ferrari naar buiten bracht dat Alonso een driejarig contract heeft getekend bij de Italiaanse renstal, met een optie voor twee extra jaar.

Op 16 januari 2013 werd bekendgemaakt dat Pedro de la Rosa testrijder zou worden voor 2013.

In 2014 keerde Kimi Räikkönen terug bij Ferrari, na twee jaar in het wereldkampioenschap rally en twee jaar bij het Lotus F1 Team te hebben gereden. Dit jaar verliep slecht. Voor het eerst sinds 1993 wist Ferrari geen enkele race te winnen.

Op 20 november 2014 maakte de Scuderia bekend dat Fernando Alonso in Abu Dhabi zijn laatste race voor Ferrari zou rijden en in het seizoen 2015 opgevolgd wordt door Sebastian Vettel. Ook de team-organisatie ging flink op de schop en werd Maurizio Arrivabene aangesteld als nieuwe teambaas.

In 2015 waren Kimi Räikkönen en Sebastian Vettel de coureurs van Ferrari. Dit jaar verliep al een stuk beter. Vettel wist te winnen in Maleisië, Hongarije en Singapore. Toch waren de Mercedes-bolides net als in 2014 te snel. Ferrari eindigde als tweede bij de constructeurs. Ferrari behield Vettel en Räikkönen als coureurs voor 2016.

In 2017 lijkt de Ferrari weer competitief te zijn. Vettel wint de eerste race van het seizoen. Meer overwinningen volgen in Bahrein, Monaco en Hongarije en Vettel gaat de zomerstop in als leider in het kampioenschap: hij lijkt op jacht naar zijn vijfde coureurstitel. De Duitser eindigde uiteindelijk als tweede in het kampioenschap, achter Mercedes-coureur Lewis Hamilton.

In 2018 is Ferrari wederom zeer competitief in de eerste helft van het seizoen, echter wordt al snel duidelijk dat het rommelt bij Ferrari en er grote fouten worden gemaakt, zowel strategisch als organisatorisch. Ook Vettel maakt op cruciale momenten fouten, zo crashte hij onder natte omstandigheden tijdens zijn thuisrace terwijl hij aan de leiding lag, waardoor het kampioenschap weer aan hem voorbij ging. Räikkönen zorgde nog voor een lichtpuntje in de tweede seizoenshelft door in de Verenigde Staten zijn eerste Grand Prix in ruim vijf jaar tijd te winnen. Vettel en Räikkönen worden respectievelijk tweede en derde in de eindstand, opnieuw achter Hamilton.

In 2019 wordt Räikkönen bij Ferrari vervangen door de twintigjarige Charles Leclerc. De Monegask is hiermee de jongste Ferrari-coureur sinds Ricardo Rodríguez de la Vega in 1961 voor het team reed.^[6] Ook teambaas Maurizio Arrivabene vertrok bij het team en werd vervangen door technisch directeur Mattia Binotto.^[7]

In november 2022 liet Mattia Binotto weten dat hij – na een tumultueus verlopen seizoen 2022 – vertrok als teambaas bij Ferrari.^[8] Binotto werd opgevolgd door Frédéric Vasseur.^[9]

Coureurs[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Lijst van Ferrari-coureurs voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Resultaten[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Grand Prix-resultaten van Ferrari voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Het team is een van de succesvolste zo niet het succesvolste Formule 1 team. Ze zijn houder van een lange lijst met belangrijke records. Wat hier wel bij meewerkt, is dat zij het enige Formule 1-team zijn dat vanaf het begin in 1950 onafgebroken deelneemt aan het kampioenschap. Na Ferrari is McLaren de langste deelnemer aan het kampioenschap. McLaren doet pas echter sinds 1966 mee.

• De meeste constructeurskampioenschappen: 16 (1961, 1964, 1975, 1976, 1977, 1979, 1982, 1983, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2007 en 2008)
• De meeste coureurskampioenschappen: 15 (1952, 1953, 1956, 1958, 1961, 1964, 1975, 1977, 1979, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004 en 2007)

Formule 1-wagens[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie Scuderia Ferrari van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.