Francesco Rosi

Francesco Rosi
Francesco Rosi in 1995
Volledige naam Francesco Rosi
Geboren 15 november 1922
Overleden 10 januari 2015
Geboorteland Vlag van Italië (1861-1946) Italië
(en) IMDb-profiel
(nl) Moviemeter-profiel
(mul) TMDB-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Francesco Rosi (Napels, 15 november 1922Rome, 10 januari 2015) was een Italiaans neorealistisch filmregisseur en scenarioschrijver. Hij stond bekend als een geëngageerd filmer.

Leven en werk[bewerken | brontekst bewerken]

Eerste stappen in de filmwereld[bewerken | brontekst bewerken]

Hij begon als assistent van onder anderen Luchino Visconti en als scenarioschrijver. In 1952 nam hij de regie van de film Camicie Rosse over van Goffredo Allessandri nadat die door een auto-ongeluk uitgeschakeld was.

Maatschappijkritische filmregisseur[bewerken | brontekst bewerken]

Zijn doorbraak kwam in 1958 met La sfida, een film over corruptie. Ook in zijn latere films zoals Salvatore Giuliano, Le mani sulla città, Il caso Mattei, Tre fratelli, Cristo si è fermato a Eboli (naar de gelijknamige autobiografische roman van Carlo Levi) trok Rosi verder van leer tegen een aantal wantoestanden in de Italiaanse maatschappij. Die maatschappijkritiek was ook aanwezig in zijn meesterwerk Cadaveri eccellenti, de verfilming van de roman Il contesto van Leonardo Sciascia. Een en ander noopte hem ook om tijdelijk uit te wijken naar Spanje.

Literatuurverfilmingen[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel hij vaak filmde met onbekende acteurs en op niet-alledaagse locaties, maakte hij toch ook meer conventionele cinema zoals bewerkingen van Georges Bizet (Carmen met Plácido Domingo) en Gabriel Garcia Marquez (Cronaca di una morte annunciata met Ornella Muti). Later volgde nog de thriller Dimenticare Palermo die een roman van Edmonde Charles-Roux als inspiratiebron had. Ten slotte verfilmde Rosi nog het historisch drama La tregua (gebaseerd op het gelijknamige autobiografische werk van Primo Levi) waarin de terugkeer uit Auschwitz van een aantal overlevenden van de Holocaust verteld wordt. John Turturro gaf gestalte aan de schrijver.

Enkele prijzen en huldiging[bewerken | brontekst bewerken]

Le mani sulla città won een Gouden Leeuw in 1963. Il caso Mattei kreeg in 1972 een Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes. Op het Filmfestival van Berlijn in 2008 werd Rosi gehuldigd met de Gouden Erebeer en de vertoning van enkele van zijn films, met als hoogtepunt Salvatore Giuliano, die in 1962 de Zilveren Beer voor Beste Regisseur had gewonnen.

Rosi overleed in 2015 op 92-jarige leeftijd.[1]

Filmografie[bewerken | brontekst bewerken]

Regieassistent[bewerken | brontekst bewerken]

Regisseur[bewerken | brontekst bewerken]

(Co)scenarist[bewerken | brontekst bewerken]

Prijzen[bewerken | brontekst bewerken]

Nominatie[bewerken | brontekst bewerken]

Film over Francesco Rosi[bewerken | brontekst bewerken]

  • Il cineasta e il labirinto, filmdocumentaire (Roberto Andò, 2002)

Bibliografie[bewerken | brontekst bewerken]

  • Michel Ciment: Le dossier Rosi (1976), vertaald door L. Codelli, Il Castoro, Milano / Museo Nazionale del Cinema, Torino, 2008.
  • Carlo Testa: Poet of Civic Courage- The Films of Francesco Rosi, Westport, Conn. : Greenwood Press, 1996.
  • La sfida della verità. Il cinema di Francesco Rosi, bewerkt door A. Tassone, G. Rizza, C. Tognolotti, Aida Edizioni, Firenze 2005.
  • Enrico Costa: Con Francesco Rosi a Lezione di Urbanistica, Città del Sole Edizioni, Reggio Calabria 2012.

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]