Gaëtan Englebert

Gaëtan Englebert
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Persoonlijke informatie
Geboortedatum 11 juni 1976
Geboorteplaats Luik, België
Lengte 179 cm
Positie Centrale middenvelder 1
Aanvallende middenvelder 2
Rechtshalf 3
Clubinformatie
Voetbalcarrière geëindigd in 2013
Huidige club Club Luik
Functie Sportief directeur
Jeugd
1986–1987
1987–1996 		Vlag van België JS Villers l'Evêque
Vlag van België Club Luik
Senioren
Seizoen Club W (G)
1996–1997
1997–1999
1999–2008
2008–2010
2010–2011
2011–2012
2012–2013 		Vlag van België Club Luik
Vlag van België Sint-Truiden VV
Vlag van België Club Brugge
Vlag van Frankrijk FC Tours
Vlag van Frankrijk FC Metz
Vlag van België KVV Coxyde
Vlag van België Club Luik 		32(6)
66(4)
257(22)
74(0)
21(0)
18(0)
Interlands
2001–2006 Vlag van België België 9(0)
Getrainde teams
2012–2013
2013–
2016–
2022– 		Vlag van België Club Luik (hoofd jeugdopleiding)
Vlag van België Club Luik (sportief directeur)
Vlag van België België –15 (assistent)
Vlag van België Club Luik
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Gaëtan Englebert [uitspraak: 'ɡeːjtɑː 'ɑŋɡləbɛiʀ]? (Luik, 11 juni 1976) is een Belgisch voormalig voetballer en huidig sportief directeur en trainer bij Club Luik.

Englebert was een middenvelder met groot loopvermogen. In de periode 1997–2008 maakte hij mooi weer bij STVV en met name Club Brugge. Hij speelde 9 interlands voor het Belgisch voetbalelftal en vertegenwoordigde België op het WK 2002 in Japan en Zuid-Korea.

Spelerscarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Vroege carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Englebert debuteerde in 1997 bij Sint-Truiden in eerste klasse en hij deelde in die twee jaar het Truiense middenveld met Patrick Teppers, Eddy Dierickx, Peter Delorge, Erwin Coenen en een evenzeer nog jonge belofte Wouter Vrancken. Daarvoor speelde hij bij JS Villers l'Evêque (1986-87) en Club Luik (1987-97).[1] Na een sterk seizoen verhuisde Englebert in 1999 naar de Belgische topclub Club Brugge.[2]

Club Brugge[bewerken | brontekst bewerken]

De Sollied-jaren: grootste successen[bewerken | brontekst bewerken]

Gaëtan Englebert groeide bij Club Brugge onder René Verheyen en vooral Trond Sollied uit tot een van de sterkhouders van de ploeg, vooral dankzij zijn enorme loopvermogen. Englebert diende veelal als '8', mezzala ('halve winger') of box-to-box-speler ; offensieve middenvelder en centrale middenvelder. Hij had zowel in verdedigend als aanvallend opzicht zijn vaste taken en gold als een belangrijke schakel in het elftal.[3][4] De Luikenaar dook vaak op buiten het strafschopgebied en pikte geregeld zijn doelpuntje mee. Hij was vooral een dienende speler en had niet zelden een beslissende pass in huis. Clubicoon Birger Jensen noemde hem destijds de meest onderschatte speler van het elftal.[5][6]

Op 18 september 2002 scoorde hij met een afstandsschot tegen het Spaanse FC Barcelona op Camp Nou in de groepsfase van de UEFA Champions League. Club Brugge verloor wel met 3–2. Zijn doelpunt betekende de 3–2 eindstand.[7] Het was ook Englebert die scoorde in de titelwedstrijd thuis tegen ex-club STVV op 3 mei 2003, wat Club de twaalfde landstitel in zijn geschiedenis opleverde. De wedstrijd eindigde 1–1, wat genoeg was om zekerheid te hebben over het kampioenschap.[8]

Sollied ontwikkelde een succesformule: (meestal) een "4-3-3 punt naar achteren" opstelling met een tactisch sterke organisatie, met een offensief ingestelde driehoek centraal op het middenveld en twee flankaanvallers[9][10] (vaak Gert Verheyen en Andrés Mendoza). Hij speelde op zijn hoogtepunt aan de rechterkant en deelde het middenveld met Hagelander Timmy Simons en de Sloveense vrije schoppenspecialist Nastja Čeh die links in de driehoek speelde doch Englebert kon daar ook spelen.

Het weekblad Sport/Voetbalmagazine verwees ooit naar dat Brugse middenveld als de heilige driehoek of de heilige drievuldigheid.[3] Opvallend was dat Sollied zich nog een andere vermaard geworden tactiek eigen maakte. Met name het (vaak tijdens de wedstrijd) doelbewust op een welbepaalde tegenstrever toepassen van een 3–4–2–1 (een compacte 3–4–3) met hoge vleugelverdedigers en over het algemeen Čeh en Englebert nog altijd voor Simons uit doch vaak ook anderen. In chronologische volgorde, en alternerend en naargelang frequentie betrof het Sven Vermant [11], Philippe Clement, Hervé Nzelo-Lembi, Ivan Gvozdenović en ook jonge Belgische talenten Jonathan Blondel en Kevin Roelandts. Het verschil was dat 'vrije man' Simons diep inzakte tussen de centrale verdedigers, als libero. In Sollieds eerste seizoen heeft Englebert in die formatie geregeld een aanvallendere rol gekregen als trequartista (ofwel creatieve speler) aan de rechterkant en wel omdat rechtsbuiten Gert Verheyen geblesseerd uitviel (blessure aan de buikspieren), dit in plaats van een centrale rol te vervullen. Hij speelde dan voorin samen met Andrés Mendoza of Ebrima Sillah. Ofwel begon Sollied tactisch als zodanig aan een wedstrijd, of schakelde over op 4-3-3 en zeldzaam op 4-4-2 met stopper (De Brul en later Clement) en libero (Simons), dan met Englebert als centrale middenvelder.[6]

Laatste seizoenen op Jan Breydel[bewerken | brontekst bewerken]

Gäetan Englebert werd twee keer Belgisch landskampioen en won drie keer de Beker van België met Club Brugge – exclusief onder leiding van Trond Sollied behalve de Beker in 2007 (onder Čedo Janevski). Na het vertrek van Trond Sollied liep het stroef voor Englebert en bij uitbreiding de club als geheel. Timmy Simons (PSV) en Nastja Čeh (Austria Wien) vertrokken, Sven Vermant (die reeds eerder voor Brugge had gespeeld) en Ivan Leko (die na zijn carrière trainer werd van de club) kwamen. Onder Jan Ceulemans speelde kilometervreter Englebert zijn vaste stek in de basiself kwijt. Begin april 2006 werd clubicoon Ceulemans de laan uitgestuurd na een reeks tegenvallende resultaten (verlies in de topper thuis tegen RSC Anderlecht en daarna uit tegen KAA Gent en sterspeler Mbark Boussoufa, die drie keer scoorde, bleek de druppel).[12]

Pas bij de aanstelling van Emilio Ferrera kon Gaëtan Englebert opnieuw rekenen op een vaste basisplaats als rechtsmidden. Hierdoor kwam hij ook weer in beeld bij de nationale ploeg, na 2 jaar afwezigheid. Op 6 september 2006 speelde hij voor het eerst sinds 2003 een wedstrijd voor de Rode Duivels. Hij verzamelde zijn negende en laatste cap in de met 0-1 gewonnen wedstrijd tegen Armenië. Het seizoen daarop (seizoen 2007/08), toen Club Brugge onder de leiding kwam van Jacky Mathijssen, startte Englebert als titularis, rechts op het middenveld in een 4-4-2.[13] Toen Mathijssen overschakelde naar een 4-3-3 opstelling, was Englebert, in vergelijking met de Sollied-jaren, de middenvelder die uit de vaste elf werd gehaald.

Vertrek naar Frankrijk[bewerken | brontekst bewerken]

Na het vertrek van succescoach Trond Sollied beleefde Club Brugge moeilijke jaren op bestuurlijk vlak en Englebert beleefde dat vanop de eerste rij. Een andere donkere mijlpaal was het afscheid als voetballer van de sinds 1992 voor Brugge spelende Gert Verheyen (mei 2006), waardoor de stille leider in de kleedkamer niet langer daar was. Dat was de inleiding voor een sportief zwart gat. In de wandelgangen sprak men begin 2007 over een "allesbehalve samenhangende, rotte kleedkamer waarin onder anderen [Gaëtan] Englebert een rotte appel was".[14] Voor het seizoen 2007/08 begon Englebert aan zijn laatste contractjaar bij Club Brugge.

Ondanks alle problematiek binnenskamers won Club Brugge in mei 2007 de Beker van België, tegen Standard Luik, onder Emilio Ferrera's opvolger Čedomir Janevski. Englebert, Birger Maertens en Philippe Clement (en bijna een decennium later ook Jonathan Blondel wegens blessures) sloegen als laatste spelers de poort van Jan Breydel achter zich dicht sinds het vertrek van de Noorse succescoach. Brugge was het spoor organisatorisch bijster (drie jaar na Engleberts vertrek werd de gehele bestuurskamer vervangen).[15]

Englebert kwam als laatste der Mohikanen bij Club Brugge nog amper van de bank, waardoor zijn contract niet verlengd werd. Daarop tekende hij voor het seizoen 2008-2009 bij FC Tours, dat in de Franse Ligue 2 uitkomt.[16] Op 31 augustus 2010 stapte Englebert over naar FC Metz.[17]

Terugkeer naar België[bewerken | brontekst bewerken]

In 2010 flirtte een 33-jarige Gaëtan Englebert met een terugkeer naar Sint-Truidense VV, maar een overstap geraakte niet rond.[2] Op vrijdag 22 juli 2011 maakte voetbalclub K.V.V. Coxyde bekend dat Englebert een contract tekende voor twee seizoenen.[18] Na een half seizoen stapte Englebert echter over naar FC Luik.[19] Daar werd hij op 22 januari 2013 aangesteld tot sportief directeur.[20]

Clubstatistieken[bewerken | brontekst bewerken]

seizoen club land competitie wed. goals
1996/97 Club Luik Vlag van België België Tweede klasse 32 6
1997/98 Sint-Truidense VV Vlag van België België Jupiler League 34 1
1998/99 Sint-Truidense VV Vlag van België België Jupiler League 32 3
1999/00 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 32 3
2000/01 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 34 4
2001/02 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 32 3
2002/03 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 31 5
2003/04 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 17 1
2004/05 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 31 4
2005/06 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 29 0
2006/07 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 30 2
2007/08 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 20 0
2008/09 FC Tours Vlag van Frankrijk Frankrijk Ligue 2 37 2
2009/10 FC Tours Vlag van Frankrijk Frankrijk Ligue 2 20 0
2010/11 FC Metz Vlag van Frankrijk Frankrijk Ligue 2 12 0
2011/12 KVV Coxyde Vlag van België België Derde Klasse A 18 0
441 34

Interlandcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Op 28 februari 2001 debuteerde Gaëtan Englebert bij de Rode Duivels, in de wedstrijd België-San Marino (10-1).[21] Ondanks het succes met Club Brugge kon hij nooit echt overtuigen bij de Rode Duivels, waar hij rechts tegen de flank werd geplakt. Niettemin werd Englebert door toenmalig bondscoach Robert Waseige opgeroepen voor het WK 2002 in Japan en Zuid-Korea, waar hij niet van de bank kwam.[22]

Trainerscarrière[bewerken | brontekst bewerken]

In oktober 2016 werd Englebert assistent-bondscoach bij België –15.[23] In maart 2022 nam Englebert het trainersroer over bij Luik na het ontslag van Dražen Brnčić.[24] De Luikenaars grepen uiteindelijk naast de promotie naar Eerste klasse B, ten voordele van FCV Dender EH.

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Competitie Aantal Jaren
Vlag van België Club Brugge
Nationaal
Belgisch kampioen 2x 2003, 2005
Beker van België 3x 2002, 2004, 2007
Supercup 4x 2002, 2003, 2004, 2005
Vriendschappelijk
Brugse Metten 5x 2000, 2001, 2004, 2006, 2007

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

  • Een uiterlijk kenmerk van Englebert zijn de wallen onder de ogen. Dit kwam voor zover bekend niet vanwege slaapproblematiek en zou daarom een genetische oorzaak hebben. Hij had ten vroegste wallen vanaf zijn periode bij STVV.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Commons heeft mediabestanden in de categorie Gaëtan Englebert.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gaëtan_Englebert&oldid=67403650"