Internationale Arbeidsorganisatie

Internationale Arbeidsorganisatie
(en) International Labour Organization (ILO)
 
Geschiedenis
Opgericht 11 april 1919
Organisatie
Hoofdkantoor Vlag van Zwitserland Genève
Leden 187 staten
Bestuur
Algemeen Directeur Vlag van Togo Gilbert Houngbo
Sinds 1 oktober 2022
Termijnduur 5 jaar
Voorganger Vlag van Verenigd Koninkrijk Guy Ryder
Media
Website ILO
 
Nobelprijswinnaar  Internationale Arbeidsorganisatie
Internationale Arbeidsorganisatie
Nobelprijs Nobelprijs voor de vrede
Jaar 1969
Reden voor het creëren van internationale wetgeving die bepaalde normen voor arbeidsomstandigheden in elk land verzekert.
Voorganger(s) Vlag van Frankrijk René Cassin
Opvolger(s) Vlag van Verenigde Staten Norman Borlaug

De Internationale Arbeidsorganisatie (IAO), meestal bekend onder de Engelse afkorting ILO (International Labour Organization), is een gespecialiseerde organisatie van de Verenigde Naties. Ze houdt zich bezig met arbeidsvraagstukken. De zetel van de organisatie is in Genève.

De ILO is opgericht in 1919 als uitvloeisel van de vredesonderhandelingen na de Eerste Wereldoorlog. Oorspronkelijk was het dan ook een agentschap van de Volkenbond. Na de ondergang van de Volkenbond als gevolg van het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd de ILO een agentschap van de Verenigde Naties. Het huidige handvest van de Internationale Arbeidsorganisatie is vastgesteld in 1944 in de Verklaring van Philadelphia.

De ILO werd opgericht vanuit het idee dat een duurzame vrede niet mogelijk zou zijn zonder sociale rechtvaardigheid. Om sociale rechtvaardigheid te bereiken heeft de organisatie vier hoofddoelstellingen geformuleerd: het bevorderen van het recht op werk, het verbeteren van de kans om werk te krijgen en te behouden voor mannen en voor vrouwen, het invoeren en uitbouwen van sociale zekerheid, én het bevorderen van sociale dialoog tussen werkgevers, werknemers en overheid.

De ILO probeert door het aannemen van conventies en aanbevelingen de verschillende doelstellingen in bindende normen vast te leggen. Daarvoor wordt ieder jaar in juni een internationale conferentie belegd in Genève. Conventies en aanbevelingen worden daar met meerderheidsbesluiten vastgesteld.

Het bijzondere is dat iedere lidstaat niet alleen vertegenwoordigd wordt door regeringsvertegenwoordigers. Iedere lidstaat zendt een delegatie van vier personen. Naast twee vertegenwoordigers van de regering heeft iedere delegatie een lid namens de nationale werkgeversorganisaties en een lid namens de werknemersorganisaties. Die vertegenwoordigers zijn vrij om samen met werkgevers of werknemersvertegenwoordigers van andere lidstaten mee te stemmen.

Voordat conventies en aanbevelingen van de ILO bindend kunnen worden moeten deze wel door de lidstaten worden geratificeerd.

Periode Algemeen directeur
1919 - 1932 Vlag van Frankrijk Albert Thomas
1932 - 1939 Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Butler
1939 - 1941 Vlag van Verenigde Staten John Winant
1941 - 1948 Vlag van Ierland Edward Phelan
1948 - 1970 Vlag van Verenigde Staten David Morse
1970 - 1973 Vlag van Verenigd Koninkrijk Wilfred Jenks
1973 - 1989 Vlag van Frankrijk Francis Blanchard
1989 - 1999 Vlag van België Michel Hansenne
1999 - 2012 Vlag van Chili Juan Somavía
2012 - 2022 Vlag van Verenigd Koninkrijk Guy Ryder[1]
2022 - Vlag van Togo Gilbert Houngbo[2]
Periode Voorzitter
...
2013 - 2014 Vlag van El Salvador Victoria Marina Velásquez de Avilés
2014 - 2015 Vlag van Angola Apolinário Jorge Correia[3]
2015 - 2016 Vlag van Japan Misako Kaji[4]
2016 - 2017 Vlag van Duitsland Ulrich Seidenberger[5]
2017 - heden Vlag van België Luc Cortebeeck[6]

Onderscheidingen

[bewerken | brontekst bewerken]

De Internationale Arbeidsorganisatie ontving in 1969 de Nobelprijs voor de Vrede.[7]

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie de categorie International Labour Organization van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.