Jürgen Klinsmann

Jürgen Klinsmann
Jürgen Klinsmann in 2019
Persoonlijke informatie
Volledige naam Jürgen Klinsmann
Bijnaam Klinsi
De Gouden Bombardier
De Blonde Rat[1]
Geboortedatum 30 juli 1964
Geboorteplaats Göppingen, Vlag van Duitsland West-Duitsland
Lengte 181 cm
Positie Aanvaller
Clubinformatie
Voetbalcarrière geëindigd in 2003
Huidige club Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea
Functie Bondscoach
Contract tot 31 augustus 2026
Jeugd
1972–1974
1974–1978
1978–1981
Vlag van Duitsland TB Gingen
Vlag van Duitsland SC Geislingen an der Steige
Vlag van Duitsland Stuttgarter Kickers
Senioren
Seizoen Club W (G)
1981–1984
1984–1989
1989–1992
1992–1994
1994–1995
1995–1997
1997–1998
1998
2003
Totaal
Vlag van Duitsland Stuttgarter Kickers
Vlag van Duitsland VfB Stuttgart
Vlag van Italië Internazionale
Vlag van Monaco AS Monaco
Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
Vlag van Duitsland Bayern München
Vlag van Italië Sampdoria
Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
Vlag van Verenigde Staten Orange County BS
61(22)
156(79)
123(40)
65(29)
41(21)
65(31)
8(2)
15(9)
8(5)
514(232)
Interlands
1980–1981
1984–1985
1987–1988
1987–1998
Vlag van Duitsland West-Duitsland –16
Vlag van Duitsland West-Duitsland –21
Vlag van Duitsland West-Duitsland (OS
Vlag van Duitsland (West-) Duitsland
3(0)
8(3)
14(8)
108(47)
Getrainde teams
2004–2006
2008–2009
2011–2016
2019–2020
Vlag van Duitsland Duitsland
Vlag van Duitsland Bayern München
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Vlag van Duitsland Hertha BSC
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Jürgen Klinsmann (Göppingen, 30 juli 1964) is een Duits voetbaltrainer en voormalig profvoetballer. Sinds 2023 is hij bondscoach van Zuid-Korea.

Spelerscarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]

Jürgen Klinsmann werd geboren in het West-Duitse Göppingen als de zoon van Martha en Siegfried Klinsmann. Zijn vader was een bakker. Daarnaast had hij ook drie broers.

Via de bescheiden clubs TB Gingen en Geislingen an der Steige belandde Klinsmann in 1974 bij de jeugd van SV Stuttgarter Kickers. De blonde aanvaller bleek al snel een talentvolle voetballer te zijn, maar moest van zijn ouders zijn opleiding als bakker afmaken. In 1982 rondde Klinsmann zijn bakkersopleiding af.

Stuttgarter Kickers[bewerken | brontekst bewerken]

Datzelfde jaar maakte Klinsmann zijn debuut in het eerste elftal van Stuttgarter Kickers. Vanaf het seizoen 1982/83 zou de 17-jarige spits een vaste waarde worden. In die dagen legde Klinsmann ook regelmatig intensieve trainingen af onder leiding van Horst Allman, een gerenommeerde sprintcoach. Onder toezicht van Allman verbeterde Klinsmann zijn snelheid. In het seizoen 1983/84 werd hij met 19 doelpunten een van de uitblinkers in de 2. Bundesliga.

VfB Stuttgart[bewerken | brontekst bewerken]

Klinsmann (midden) als speler van VfB Stuttgart (1989).

In 1984 stapte Klinsmann over naar stadsrivaal VfB Stuttgart, dat toen in tegenstelling tot Stuttgarter Kickers wel in de Bundsliga uitkwam. Onder coach Willi Entenmann werd de jonge aanvaller meteen een titularis. In zijn eerste seizoen op het hoogste niveau scoorde Klinsmann 15 doelpunten, waardoor hij samen met Karl Allgöwer topschutter van het team werd. De blonde spits had een uitstekend torinstinct, maar kon niet voorkomen dat Stuttgart in de middenmoot bleef hangen. In 1986 bereikte Klinsmann met Stuttgart de finale van de DFB-Pokal. Stuttgart verloor daarin met 5-2 van Bayern München. Hoewel Stuttgart ook nadien in de Duitse competitie niet verder raakte dan de subtop bleef Klinsmann zich verder ontwikkelen als spits. In het seizoen 1987/88 maakte hij naam met een omhaaldoelpunt tegen Bayern München. Hij scoorde dat seizoen in totaal 19 doelpunten en werd zo topschutter in de Bundesliga. Na afloop van het seizoen werd de 24-jarige Klinsmann voor het eerst verkozen tot Duits voetballer van het jaar.

In het seizoen 1988/89 bereikte Stuttgart, dat inmiddels onder leiding van Arie Haan stond, de finale van de UEFA Cup. Klinsmann kwam in de heenwedstrijd tegen het Napoli van stervoetballer Diego Maradona niet in actie en zag hoe de Duitsers met 2-1 verloren. In de terugwedstrijd was Klinsmann er wel bij. Hij scoorde een doelpunt, maar raakte met Stuttgart niet verder dan een 3-3 gelijkspel.

Internazionale[bewerken | brontekst bewerken]

In de zomer van 1989 tekende Klinsmann een driejarig contract bij Internazionale. De Italiaanse club van coach Giovanni Trapattoni beschikte toen met Andreas Brehme en Lothar Matthäus al over twee Duitse internationals. Ondanks de defensieve tactiek van Trapattoni slaagde Klinsmann er in zijn eerste jaar in Milaan in om 13 te keer te scoren. Hij leerde bovendien Italiaans spreken, waardoor hij zich ook bij de supporters populair maakte. Na zijn eerste seizoen nam hij met West-Duitsland deel aan het WK in Italië. Klinsmann veroverde er met zijn land de wereldtitel.

Het daaropvolgende seizoen won hij ook met Inter een eerste prijs. Klinsmann en zijn ploegmaats bereikten de finale van de UEFA Cup en namen het daarin met AS Roma op tegen een andere Italiaanse topclub. Inter won de heenwedstrijd in Milaan met 2-0 en hield in de terugwedstrijd stand ondanks een 1-0 nederlaag. In de Serie A bevestigde Klinsmann dat jaar zijn goede vorm met in totaal 14 goals. Na het seizoen werd Klinsmanns contract met twee jaar verlengd.

In 1991 werd Trapattoni opgevolgd Corrado Orrico, maar onder diens leiding zakte Inter in elkaar. Er werden kliekjes gevormd binnen de spelersgroep en topspelers als Klinsmann haalden nooit hun beste vormpeil. Orrico werd nog voor het einde van het seizoen ontslagen, maar ook onder diens opvolger Luis Suárez presteerde Inter niet goed. Klinsmann viel door zijn slechte prestaties ook even naast het Duits elftal.

AS Monaco[bewerken | brontekst bewerken]

Na het EK 1992 ruilde de aanvaller Italië in voor Frankrijk. Klinsmann ging aan de slag bij het AS Monaco van trainer Arsène Wenger en werd er in de loop der jaren een ploegmaat van onder meer Victor Ikpeba, Emmanuel Petit, Youri Djorkaeff en de Belgen Enzo Scifo en Philippe Léonard. De aanvaller maakte er meteen indruk en loodste Monaco in 1993 naar de tweede plaats in de Ligue 1. Omdat kampioen Olympique Marseille later beschuldigd werd van omkoping mocht Monaco in 1993/94 als vicekampioen deelnemen aan de UEFA Champions League. De Franse club bereikte verrassend de halve finale, waarin het werd uitgeschakeld door latere winnaar AC Milan.

Klinsmann miste wel een deel van het seizoen door gescheurde ligamenten. Bovendien raakte Monaco in de Ligue 1 niet verder dan de 9e plaats. De Duitser, die steeds vaker als enige spits werd uitgespeeld, begon zijn ploegmaats op de korrel te nemen. Na het succesvolle WK 1994 zocht hij andere oorden op.

Tottenham Hotspur[bewerken | brontekst bewerken]

Ondanks een aanbieding van het Spaanse Atlético Madrid tekende de 30-jarige spits na het WK een contract bij Tottenham Hotspur, dat £2 miljoen (zo'n €2,355 miljoen) betaalde voor zijn transfer. In Engeland was echter niet iedereen even enthousiast met de komst van de Duitser. Klinsmann had in Engeland een slechte reputatie wat betreft schwalbes. Daarnaast had hij ook een belangrijk aandeel in de uitschakeling van de Engelse nationale ploeg op het WK 1990.

Ondanks het scepticisme van de Britse voetbalpers werd Klinsmann in geen tijd een publiekslieveling in Londen. Bij zijn debuutwedstrijd tegen Sheffield United was hij meteen goed voor een doelpunt. Bij het vieren van de goal zorgde hij voor wat zelfspot door opvallend naar de grond te duiken. Tottenham won het spannende duel met 3-4.

Klinsmann werd zo geliefd in Engeland dat er zo'n 150.000 shirts van hem verkocht werden. Daarnaast kreeg hij ook een beeld in Madame Tussauds wassenbeeldenmuseum.

Hij sloot het seizoen af met 21 competitiedoelpunten en werd nadien verkozen tot FWA Footballer of the Year. Hij was na Bert Trautmann de tweede Duitser die de trofee wist te winnen.

Bayern München[bewerken | brontekst bewerken]

Na een afwezigheid van zes jaar keerde Klinsmann terug naar zijn vaderland. Hij belandde in 1995 bij FC Bayern München, dat toen onder leiding stond van coach Otto Rehhagel. Bayern werd, ondanks een trainerswissel in april 1996, vicekampioen en veroverde voor het eerst de UEFA Cup. In de finale versloeg Bayern het Franse Girondins de Bordeaux met 2-0 en 3-1 zeges. Klinsmann scoorde in de terugwedstrijd het laatste doelpunt van de finale. In totaal was hij goed voor 15 doelpunten in de UEFA Cup, een record dat pas in 2011 verbroken werd door Radamel Falcao's 17 doelpunten in de UEFA Europa League.

In 1996 werd de spits opnieuw verenigd met coach Giovanni Trapattoni. Onder de Italiaan veroverde de 33-jarige Klinsmann zijn eerste Duitse landstitel. Bayern werd in 1997 kampioen met twee punten voorsprong op Bayer Leverkusen.

Ondanks het veroveren van de UEFA Cup en de Duitse titel kende Klinsmann geen al te beste periode in München. Hij had een slechte relatie met ploegmaat Lothar Matthäus en ook Trapattoni gunde de spits weinig vertrouwen. De Italiaanse coach wisselde de spits enkele weken voor het binnenhalen van de titel door Carsten Lakies, een Duitse amateurvoetballer die nadien nooit nog voor het eerste elftal zou uitkomen. Een gefrustreerde Klinsmann trapte na de wissel een reclamebord stuk.

Sampdoria en opnieuw Tottenham[bewerken | brontekst bewerken]

In 1997 keerde Klinsmann terug naar Italië. Hij tekende een contract bij Sampdoria, maar verliet de club al tijdens de winterstop. Voor de terugronde van het seizoen 1997/98 werd hij uitgeleend aan zijn ex-club Tottenham. Daar scoorde hij 9 keer in 15 competitieduels. Vier van die treffers maakte hij in een ruime zege tegen Wimbledon FC (6-2). Na de laatste speeldag van de Premier League zette Klinsmann een punt achter zijn spelerscarrière.

In 2003 maakte Klinsmann nog even een comeback. Onder het pseudoniem "Jay Göppingen" - verwijzend naar zijn geboorteplaats - sloot hij zich in 2003 aan bij Orange County Blue Star. Hij speelde 8 wedstrijden voor de Amerikaanse club en maakte daarin 5 doelpunten. Klinsmann woonde op dat ogenblik al een tijdje in Californië.

Statistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen Club Competitie Wed. Goals
1981/82 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland Stuttgarter Kickers 2. Bundesliga 6 1
1982/83 20 2
1983/84 35 19
1984/85 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland VfB Stuttgart Bundesliga 32 15
1985/86 33 16
1986/87 32 16
1987/88 34 19
1988/89 25 13
1989/90 Vlag van Italië Internazionale Serie A 31 13
1990/91 33 14
1991/92 31 7
1992/93 Vlag van Monaco AS Monaco Division 1 35 19
1993/94 30 10
1994/95 Vlag van Engeland Tottenham Hotspur Premier League 41 21
1995/96 Vlag van Duitsland Bayern München Bundesliga 32 16
1996/97 33 15
1997/98 Vlag van Italië Sampdoria Serie A 8 2
Vlag van Engeland Tottenham Hotspur Premier League 15 9
2003 Vlag van Verenigde Staten Orange County Blue Star PDSL - Southwest 8 5
TOTAAL 514 232

Nationale ploeg[bewerken | brontekst bewerken]

Klinsmann maakte als tiener deel uit van de nationale jeugdploegen van West-Duitsland. In 1988 nam hij met zijn land deel aan de Olympische Spelen in Seoel. Duitsland veroverde er brons door in de troostfinale met 3-0 te winnen van Italië. Klinsmann opende in dat duel al na vijf minuten de score.

Een jaar eerder had de spits ook zijn debuut gemaakt bij het West-Duits elftal van bondscoach Franz Beckenbauer. De oud-wereldkampioen nam de 24-jarige aanvaller in 1988 ook mee naar het Europees kampioenschap, dat door West-Duitsland zelf werd georganiseerd. De Duitsers werden er in de halve finale uitgeschakeld door later winnaar Nederland (2-1). Twee jaar later werd West-Duitsland wereldkampioen. Op het WK in Italië nam het team van Beckenbauer sportieve wraak tegen Nederland, dat in de 1/8 finale met 2-1 werd uitgeschakeld. Het geladen duel werd ontsierd door een spuwincident tussen Frank Rijkaard en Klinsmanns spitsbroeder Rudi Völler. Na de uitsluiting van Völler vormde Klinsmann met succes een eenmansaanval. In de finale werd Argentinië met 1-0 verslagen.

Twee jaar later bereikte Duitsland, dat inmiddels gecoacht werd door Berti Vogts, ook de finale van het EK in Zweden. In de finale verloren de Duitsers met 2-0 van Denemarken. Klinsmann speelde de volledige wedstrijd.

Op het WK 1994 in de Verenigde Staten werd België uitgeschakeld na een controversieel duel waarin de Zwitserse scheidsrechter Kurt Röthlisberger de Belgen geen strafschop toekende na een duidelijke overtreding op de doorgebroken Josip Weber. Röthlisberger werd na de wedstrijd door de FIFA naar huis gestuurd, Duitsland zelf vloog er een ronde later uit na een 2-1 nederlaag tegen Bulgarije. Klinsmann scoorde vijf keer tijdens het WK en kwam zo één doelpunt tekort om gedeeld topschutter te worden.

In 1996 nam Vogts de inmiddels 32-jarige Klinsmann ook mee naar het EK in Engeland. De Duitsers bereikten er opnieuw de finale en wonnen daarin met 2-1 van Tsjechië na een golden goal van invaller Oliver Bierhoff. Klinsmann was op dat ogenblik aanvoerder van het Duits elftal en mocht dus als eerste de Europese beker in ontvangst nemen. Hij kreeg de prijs uit handen van koningin Elizabeth II.

Ook toen Duitsland zich plaatste voor het WK 1998 in Frankrijk bleef de inmiddels 34-jarige Klinsmann aanvoerder. Duitsland overleefde de groepsfase en schakelde in de 1/8 finale Mexico uit. In de kwartfinale botste Duitsland op Kroatië, dat voor het eerst aan een WK deelnam. De Kroaten wonnen overtuigend met 3-0.

Klinsmann speelde in totaal 108 wedstrijden voor Duitsland en was goed voor 47 goals. Alleen Lothar Matthäus (150), Miroslav Klose (130) en Lukas Podolski (111) kwamen vaker uit voor Die Mannschaft. Klinsmann, die in eigen land de bijnaam "Gouden Bormbardier" kreeg omwille van zijn blonde haren en neus voor doelpunten, scoorde voor Duitsland op zes opeenvolgende toernooien (EK 1988, WK 1990, EK 1992, WK 1994, EK 1996, WK 1998).

Interlands van Jürgen Klinsmann voor Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland en Vlag van Duitsland Duitsland
Datum Wedstrijd Uitslag Competitie Goals
Als speler van Vlag van Duitsland VfB Stuttgart
1 12 december 1987 Vlag van Brazilië BraziliëWest-Duitsland Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1 – 1 Oefeninterland
2 16 december 1987 Vlag van Argentinië ArgentiniëWest-Duitsland Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1 – 0 Oefeninterland
3 2 april 1988 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandArgentinië Vlag van Argentinië 1 – 0 Oefeninterland
4 27 april 1988 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandZwitserland Vlag van Zwitserland 1 – 0 Oefeninterland Goal
5 4 juni 1988 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandJoegoslavië Vlag van Joegoslavië (1943-1992) 1 – 1 Oefeninterland
6 10 juni 1988 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandItalië Vlag van Italië 1 – 1 EK-eindronde
7 14 juni 1988 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandDenemarken Vlag van Denemarken 2 – 0 EK-eindronde Goal
8 17 juni 1988 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandSpanje Vlag van Spanje 2 – 0 EK-eindronde
9 21 juni 1988 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandNederland Vlag van Nederland 1 – 2 EK-eindronde
10 19 oktober 1988 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandNederland Vlag van Nederland 0 – 0 WK-kwalificatie
11 26 april 1989 Vlag van Nederland NederlandWest-Duitsland Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1 – 1 WK-kwalificatie
12 31 mei 1989 Vlag van Wales WalesWest-Duitsland Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 0 – 0 WK-kwalificatie
Als speler van Vlag van Italië Inter Milaan
13 4 oktober 1989 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandFinland Vlag van Finland 6 – 1 WK-kwalificatie Goal
14 15 november 1989 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandWales Vlag van Wales 2 – 1 WK-kwalificatie
15 28 februari 1990 Vlag van Frankrijk FrankrijkWest-Duitsland Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 2 – 1 Oefeninterland
16 25 april 1990 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandUruguay Vlag van Uruguay 3 – 3 Oefeninterland Goal
17 26 mei 1990 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandTsjecho-Slowakije Vlag van Tsjecho-Slowakije 1 – 0 Oefeninterland
18 30 mei 1990 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandDenemarken Vlag van Denemarken 1 – 0 Oefeninterland
19 10 juni 1990 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandJoegoslavië Vlag van Joegoslavië (1943-1992) 4 – 1 WK-eindronde Goal
20 15 juni 1990 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandVerenigde Arabische Emiraten Vlag van Verenigde Arabische Emiraten 5 – 1 WK-eindronde Goal
21 19 juni 1990 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandColombia Vlag van Colombia 1 – 1 WK-eindronde
22 24 juni 1990 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandNederland Vlag van Nederland 2 – 1 WK-eindronde Goal
23 1 juli 1990 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandTsjecho-Slowakije Vlag van Tsjecho-Slowakije 1 – 0 WK-eindronde
24 4 juli 1990 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandEngeland Vlag van Engeland 1 – 1 WK-eindronde
25 8 juli 1990 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-DuitslandArgentinië Vlag van Argentinië 1 – 0 WK-eindronde
26 29 augustus 1990 Vlag van Portugal PortugalWest-Duitsland Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1 – 1 Oefeninterland
27 10 oktober 1990 Vlag van Zweden ZwedenWest-Duitsland Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1 – 3 Oefeninterland Goal
28 31 oktober 1990 Vlag van Luxemburg LuxemburgDuitsland Vlag van Duitsland 2 – 3 EK-kwalificatie Goal
29 19 december 1990 Vlag van Duitsland DuitslandZwitserland Vlag van Zwitserland 4 – 0 Oefeninterland
30 27 maart 1991 Vlag van Duitsland DuitslandSovjet-Unie Vlag van Sovjet-Unie 2 – 1 Oefeninterland
31 1 mei 1991 Vlag van Duitsland DuitslandBelgië Vlag van België 1 – 0 EK-kwalificatie
32 5 juni 1991 Vlag van Wales WalesDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 0 EK-kwalificatie
33 11 september 1991 Vlag van Engeland EngelandDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 1 Oefeninterland
34 25 maart 1992 Vlag van Italië ItaliëDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 0 Oefeninterland
35 22 april 1992 Vlag van Tsjecho-Slowakije Tsjecho-SlowakijeDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 1 Oefeninterland
36 30 mei 1992 Vlag van Duitsland DuitslandTurkije Vlag van Turkije 1 – 0 Oefeninterland
37 12 juni 1992 Vlag van Gemenebest van Onafhankelijke Staten GOSDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 1 EK-eindronde
38 15 juni 1992 Vlag van Schotland SchotlandDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 2 EK-eindronde
39 18 juni 1992 Vlag van Nederland NederlandDuitsland Vlag van Duitsland 3 – 1 EK-eindronde Goal
40 21 juni 1992 Vlag van Zweden ZwedenDuitsland Vlag van Duitsland 2 – 3 EK-eindronde
41 26 juni 1992 Vlag van Denemarken DenemarkenDuitsland Vlag van Duitsland 2 – 0 EK-eindronde
Als speler van Vlag van Frankrijk AS Monaco
42 9 september 1992 Vlag van Denemarken DenemarkenDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 2 Oefeninterland
43 14 oktober 1992 Vlag van Duitsland DuitslandMexico Vlag van Mexico 1 – 1 Oefeninterland
44 18 november 1992 Vlag van Duitsland DuitslandOostenrijk Vlag van Oostenrijk 0 – 0 Oefeninterland
45 16 december 1992 Vlag van Brazilië BraziliëDuitsland Vlag van Duitsland 3 – 1 Oefeninterland
46 20 december 1992 Vlag van Uruguay UruguayDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 4 Oefeninterland Goal
47 24 maart 1993 Vlag van Schotland SchotlandDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 1 Oefeninterland
48 14 april 1993 Vlag van Duitsland DuitslandGhana Vlag van Ghana 6 – 1 Oefeninterland Goal Goal
49 10 juni 1993 Vlag van Brazilië BraziliëDuitsland Vlag van Duitsland 3 – 3 US Cup Goal Goal
50 13 juni 1993 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenDuitsland Vlag van Duitsland 3 – 4 US Cup Goal
51 19 juni 1993 Vlag van Engeland EngelandDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 2 US Cup Goal
52 13 oktober 1993 Vlag van Duitsland DuitslandUruguay Vlag van Uruguay 5 – 0 Oefeninterland
53 17 november 1993 Vlag van Duitsland DuitslandBrazilië Vlag van Brazilië 2 – 1 Oefeninterland
54 15 december 1993 Vlag van Argentinië ArgentiniëDuitsland Vlag van Duitsland 2 – 1 Oefeninterland
55 18 december 1993 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 3 Oefeninterland
56 22 december 1993 Vlag van Mexico MexicoDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 0 Oefeninterland
57 23 maart 1994 Vlag van Duitsland DuitslandItalië Vlag van Italië 2 – 1 Oefeninterland Goal Goal
58 28 mei 1994 Vlag van Duitsland DuitslandIerland Vlag van Ierland 0 – 2 Oefeninterland
59 2 juni 1994 Vlag van Oostenrijk OostenrijkDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 5 Oefeninterland Goal
60 8 juni 1994 Vlag van Canada CanadaDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 2 Oefeninterland
61 17 juni 1994 Vlag van Duitsland DuitslandBolivia Vlag van Bolivia 1 – 0 WK-eindronde Goal
62 21 juni 1994 Vlag van Duitsland DuitslandSpanje Vlag van Spanje 1 – 1 WK-eindronde Goal
63 27 juni 1994 Vlag van Duitsland DuitslandZuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 3 – 2 WK-eindronde Goal Goal
64 2 juli 1994 Vlag van Duitsland DuitslandBelgië Vlag van België 3 – 2 WK-eindronde Goal
65 10 juli 1994 Vlag van Bulgarije BulgarijeDuitsland Vlag van Duitsland 2 – 1 WK-eindronde
Als speler van Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
66 7 september 1994 Vlag van Rusland RuslandDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 1 Oefeninterland
67 12 oktober 1994 Vlag van Hongarije HongarijeDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 0 Oefeninterland
68 16 november 1994 Vlag van Albanië AlbaniëDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 2 EK-kwalificatie Goal
69 14 december 1994 Vlag van Moldavië MoldaviëDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 3 EK-kwalificatie Goal
70 18 december 1994 Vlag van Duitsland DuitslandAlbanië Vlag van Albanië 2 – 1 EK-kwalificatie Goal
71 22 februari 1995 Vlag van Spanje SpanjeDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 0 Oefeninterland
72 29 maart 1995 Vlag van Georgië GeorgiëDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 2 EK-kwalificatie Goal Goal
73 26 april 1995 Vlag van Duitsland DuitslandWales Vlag van Wales 1 – 1 EK-kwalificatie
74 7 juni 1995 Vlag van Bulgarije BulgarijeDuitsland Vlag van Duitsland 3 – 2 EK-kwalificatie Goal
Als speler van Vlag van Duitsland Bayern München
75 6 september 1995 Vlag van Duitsland DuitslandGeorgië Vlag van Georgië 4 – 1 EK-kwalificatie
76 8 oktober 1995 Vlag van Duitsland DuitslandMoldavië Vlag van Moldavië 6 – 1 EK-kwalificatie
77 11 oktober 1995 Vlag van Wales WalesDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 2 EK-kwalificatie Goal
78 15 november 1995 Vlag van Duitsland DuitslandBulgarije Vlag van Bulgarije 3 – 1 EK-kwalificatie Goal Goal
79 15 december 1995 Vlag van Zuid-Afrika Zuid-AfrikaDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 0 Oefeninterland
80 21 februari 1996 Vlag van Portugal PortugalDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 2 Oefeninterland
81 27 maart 1996 Vlag van Duitsland DuitslandDenemarken Vlag van Denemarken 2 – 0 Oefeninterland
82 24 april 1996 Vlag van Nederland NederlandDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 1 Oefeninterland Goal
83 29 mei 1996 Vlag van Noord-Ierland Noord-IerlandDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 1 Oefeninterland
84 1 juni 1996 Vlag van Duitsland DuitslandFrankrijk Vlag van Frankrijk 0 – 1 Oefeninterland
85 4 juni 1996 Vlag van Duitsland DuitslandLiechtenstein Vlag van Liechtenstein 9 – 1 Oefeninterland Goal
86 16 juni 1996 Vlag van Rusland RuslandDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 3 EK-eindronde Goal Goal
87 19 juni 1996 Vlag van Italië ItaliëDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 0 EK-eindronde
88 22 juni 1996 Vlag van Duitsland DuitslandKroatië Vlag van Kroatië 2 – 1 EK-eindronde Goal
89 30 juni 1996 Vlag van Duitsland DuitslandTsjechië Vlag van Tsjechië 2 – 1 EK-eindronde
90 4 september 1996 Vlag van Polen PolenDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 2 Oefeninterland Goal
91 9 oktober 1996 Vlag van Armenië ArmeniëDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 5 WK-kwalificatie Goal
92 9 november 1996 Vlag van Duitsland DuitslandNoord-Ierland Vlag van Noord-Ierland 1 – 1 WK-kwalificatie
93 14 december 1996 Vlag van Portugal PortugalDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 0 WK-kwalificatie
94 26 februari 1997 Vlag van Israël IsraëlDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 1 Oefeninterland
95 2 april 1997 Vlag van Albanië AlbaniëDuitsland Vlag van Duitsland 2 – 3 WK-kwalificatie
96 30 april 1997 Vlag van Duitsland DuitslandOekraïne Vlag van Oekraïne 2 – 0 WK-kwalificatie
97 7 juni 1997 Vlag van Oekraïne OekraïneDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 0 WK-kwalificatie
Als speler van Vlag van Italië Sampdoria
98 20 augustus 1997 Vlag van Noord-Ierland Noord-IerlandDuitsland Vlag van Duitsland 1 – 3 WK-kwalificatie
99 6 september 1997 Vlag van Duitsland DuitslandPortugal Vlag van Portugal 1 – 1 WK-kwalificatie
100 10 september 1997 Vlag van Duitsland DuitslandArmenië Vlag van Armenië 4 – 0 WK-kwalificatie Goal Goal
Als speler van Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
101 25 maart 1998 Vlag van Duitsland DuitslandBrazilië Vlag van Brazilië 1 – 2 Oefeninterland
102 30 mei 1998 Vlag van Duitsland DuitslandColombia Vlag van Colombia 3 – 1 Oefeninterland
103 5 juni 1998 Vlag van Duitsland DuitslandLuxemburg Vlag van Luxemburg 7 – 0 Oefeninterland Goal
104 15 juni 1998 Vlag van Duitsland DuitslandVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 2 – 0 WK-eindronde Goal
105 21 juni 1998 Vlag van Duitsland DuitslandJoegoslavië Vlag van Joegoslavië (1943-1992) 2 – 2 WK-eindronde
106 25 juni 1998 Vlag van Duitsland DuitslandIran Vlag van Iran 2 – 0 WK-eindronde Goal
107 29 juni 1998 Vlag van Duitsland DuitslandMexico Vlag van Mexico 2 – 1 WK-eindronde Goal
108 4 juli 1998 Vlag van Kroatië KroatiëDuitsland Vlag van Duitsland 3 – 0 WK-eindronde

Trainerscarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Klinsmann als bondscoach van Duitsland (2005).

Bondscoach Duitsland[bewerken | brontekst bewerken]

Op 26 juli 2004 volgde Klinsmann zijn vroegere spitsbroeder Rudi Völler op als bondscoach van Duitsland. Het team had er net een slecht Europees kampioenschap opzitten, waardoor Klinsmann besloot om drastisch in te grijpen. Hij begon zijn spelerskern te verjongen en zei dat hij geen rekening hield met de reputatie van spelers, enkel met hun prestaties. Hij nam ook oud-ploegmaat Oliver Bierhoff in dienst. Die moest zich met de public relations van het team bezighouden, zodat hij zich meer op het trainingsgedeelte kon concentreren. In de aanloop naar het WK 2006, waarvoor Duitsland als gastland rechtstreeks geplaatst was, kreeg Klinsmann heel wat kritiek te verduren. Zeker toen Duitsland in een oefenduel met 4-1 verloor van Italië. Ook zijn te aanvallende tactiek werd door de pers op de korrel genomen. Tijdens de Confederations Cup in 2005 begon Klinsmann te roteren onder zijn doelmannen, tot grote ergernis van keeper Oliver Kahn. In april 2006 koos Klinsmann resoluut voor Jens Lehmann als eerste doelman. Lehmann bereikte dat jaar met Arsenal FC de finale van de Champions League.

Op het WK maakte Duitsland een uitstekende indruk. Het won in de groepsfase elke wedstrijd en plaatste zich uiteindelijk voor de halve finale. Daarin verloor Duitsland met 2-0 van Italië. In de troostfinale won Duitsland met 3-1 van Portugal. Na het toernooi kreeg de fel bekritiseerde Klinsmann meer steun van het publiek. Ook Franz Beckenbauer, die aanvankelijk geen aanhanger was van Klinsmann, hoopte dat hij zou doorgaan als bondscoach.

Ondanks zijn toegenomen populariteit als bondscoach besloot Klinsmann op 11 juli 2006 om zijn contract niet te verlengen. De assistent van Klinsmann, Joachim Löw, nam het roer over.

Klinsmann was in het seizoen 2008/09 coach van Bayern München.

Bayern München[bewerken | brontekst bewerken]

In juli 2008 volgde Klinsmann succescoach Ottmar Hitzfeld op als trainer van Bayern München, dat toen net kampioen was geworden. Klinsmann probeerde de club verder te professionaliseren. Hij richtte een nieuw performance center op en maakte van Engels de voertaal binnen het team.[2] De club investeerde ook duizenden euro's aan computers, die door Klinsmann gebruikt werden om zijn spelers instructies mee te geven. Dit stond in sterk contrast met zijn latere opvolger Jupp Heynckes, die een bord en enkele stiften gebruikte om de tactiek te bespreken.[3]

Op 27 april 2009 werd Klinsmann, die een conflict had met het bestuur, ontslagen. Bayern was op dat ogenblik slechts drie punten verwijderd van de eerste plaats. Jupp Heynckes maakte het seizoen verder af.

Bondscoach Verenigde Staten[bewerken | brontekst bewerken]

Na zijn ontslag bij Bayern keerde Klinsmann terug naar Amerika. Hij werd er raadgever bij Toronto FC. Op 29 juli 2011 werd hij aangesteld als bondscoach van de Verenigde Staten.[4] Een jaar later zorgde zijn team voor een historische zege tegen Italië. De viervoudige wereldkampioen verloor met 1-0 van de Verenigde Staten. Het was de eerste maal dat de Verenigde Staten wisten te winnen van Italië, dat toen al 20 wedstrijden ongeslagen was. In juli 2013 veroverde hij met de Verenigde Staten de CONCACAF Gold Cup. In de finale won het elftal van Klinsmann met 1-0 van Panama. Op 10 september 2013 plaatse Klinsmann zich met de Verenigde Staten voor het WK 2014 in Brazilië. Op 12 december 2013 werd zijn contract verlengd tot medio 2018. Op het eindtoernooi overleefden de Verenigde Staten de groepsfase met Portugal, Duitsland en Ghana als tegenstanders. Klinsmann werd achter vaderland Duitsland tweede in de groep en werd door België uitgeschakeld in de volgende ronde (knock-outfase). Op 21 november 2016 werd hij ontslagen als bondscoach van Team USA, na 2 nederlagen in de kwalificatiereeks voor het WK voetbal 2018 in Rusland.[5]

Hertha BSC[bewerken | brontekst bewerken]

Klinsmann werd op 27 november 2019 voorgesteld als nieuwe hoofdtrainer bij Hertha BSC. Hij was sinds half 2019 al lid van de raad van commissarissen van de club. Op 11 februari 2020 nam hij al na tien weken ontslag door gebrek aan vertrouwen van de clubleiding.

Bondscoach Zuid-Korea[bewerken | brontekst bewerken]

In februari 2023 tekende Klinsmann een contract als bondscoach van Zuid-Korea tot en met het WK van 2026.[6]

Interlands Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten onder leiding van Jürgen Klinsmann
Datum Wedstrijd Uitslag Competitie
1 10 augustus 2011 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenMexico Vlag van Mexico 1 – 1 Oefeninterland
2 2 september 2011 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenCosta Rica Vlag van Costa Rica 1 – 0 Oefeninterland
3 6 september 2011 Vlag van België BelgiëVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 0 Oefeninterland
4 8 oktober 2011 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenHonduras Vlag van Honduras (1949-2022) 1 – 0 Oefeninterland
5 11 oktober 2011 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenEcuador Vlag van Ecuador 0 – 1 Oefeninterland
6 11 november 2011 Vlag van Frankrijk FrankrijkVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 0 Oefeninterland
7 15 november 2011 Vlag van Slovenië SloveniëVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 2 – 3 Oefeninterland
8 21 januari 2012 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenVenezuela Vlag van Venezuela 1 – 0 Oefeninterland
9 25 januari 2012 Vlag van Panama PanamaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 0 – 1 Oefeninterland
10 29 februari 2012 Vlag van Italië ItaliëVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 0 – 1 Oefeninterland
11 26 mei 2012 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenSchotland Vlag van Schotland 5 – 1 Oefeninterland
12 30 mei 2012 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenBrazilië Vlag van Brazilië 1 – 4 Oefeninterland
13 3 juni 2012 Vlag van Canada CanadaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 0 – 0 Oefeninterland
14 8 juni 2012 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenAntigua en Barbuda Vlag van Antigua en Barbuda 3 – 1 WK-kwalificatie
15 12 juni 2012 Vlag van Guatemala GuatemalaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 1 WK-kwalificatie
16 15 augustus 2012 Vlag van Mexico MexicoVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 0 – 1 Oefeninterland
17 7 september 2012 Vlag van Jamaica JamaicaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 2 – 1 WK-kwalificatie
18 11 september 2012 Vlag van Jamaica JamaicaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 0 WK-kwalificatie
19 12 oktober 2012 Vlag van Antigua en Barbuda Antigua en BarbudaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 2 WK-kwalificatie
20 16 oktober 2012 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenGuatemala Vlag van Guatemala 3 – 1 WK-kwalificatie
21 14 november 2012 Vlag van Rusland RuslandVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 2 – 2 Oefeninterland
22 29 januari 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenCanada Vlag van Canada 0 – 0 Oefeninterland
23 6 februari 2013 Vlag van Honduras (1949-2022) HondurasVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 2 – 1 WK-kwalificatie
24 22 maart 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenCosta Rica Vlag van Costa Rica 1 – 0 WK-kwalificatie
25 26 maart 2013 Vlag van Mexico MexicoVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 0 – 0 WK-kwalificatie
26 29 mei 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenBelgië Vlag van België 2 – 4 Oefeninterland
27 2 juni 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenDuitsland Vlag van Duitsland 4 – 3 Oefeninterland
28 7 juni 2013 Vlag van Jamaica JamaicaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 2 WK-kwalificatie
29 11 juni 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenPanama Vlag van Panama 2 – 0 WK-kwalificatie
30 18 juni 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenHonduras Vlag van Honduras (1949-2022) 1 – 0 WK-kwalificatie
31 5 juli 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenGuatemala Vlag van Guatemala 6 – 0 Oefeninterland
32 9 juli 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenBelize Vlag van Belize 6 – 1 CONCACAF Gold Cup
33 13 juli 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenCuba Vlag van Cuba 4 – 1 CONCACAF Gold Cup
34 16 juli 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenCosta Rica Vlag van Costa Rica 1 – 0 CONCACAF Gold Cup
35 21 juli 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenEl Salvador Vlag van El Salvador 5 – 1 CONCACAF Gold Cup
36 24 juli 2013 Vlag van Honduras (1949-2022) HondurasVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 3 CONCACAF Gold Cup
37 28 juli 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenPanama Vlag van Panama 1 – 0 CONCACAF Gold Cup
38 14 augustus 2013 Vlag van Bosnië en Herzegovina Bosnië en HerzegovinaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 3 – 4 Oefeninterland
39 6 september 2013 Vlag van Costa Rica Costa RicaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 3 – 1 WK-kwalificatie
40 10 september 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenMexico Vlag van Mexico 2 – 0 WK-kwalificatie
41 11 oktober 2013 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenJamaica Vlag van Jamaica 2 – 0 WK-kwalificatie
42 15 oktober 2013 Vlag van Panama PanamaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 2 – 3 WK-kwalificatie
43 15 november 2013 Vlag van Schotland SchotlandVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 0 – 0 Oefeninterland
44 19 november 2013 Vlag van Oostenrijk OostenrijkVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 0 Oefeninterland
45 1 februari 2014 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenZuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 2 – 0 Oefeninterland
46 5 maart 2014 Vlag van Oekraïne OekraïneVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 2 – 0 Oefeninterland
47 2 april 2014 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenMexico Vlag van Mexico 2 – 2 Oefeninterland
48 27 mei 2014 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenAzerbeidzjan Vlag van Azerbeidzjan 2 – 0 Oefeninterland
49 1 juni 2014 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenTurkije Vlag van Turkije 2 – 1 Oefeninterland
50 7 juni 2014 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenNigeria Vlag van Nigeria 2 – 1 Oefeninterland
51 12 juni 2014 Vlag van Ghana GhanaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 2 Wereldkampioenschap
52 22 juni 2014 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenPortugal Vlag van Portugal 2 – 2 Wereldkampioenschap
53 26 juni 2014 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenDuitsland Vlag van Duitsland 0 – 1 Wereldkampioenschap
54 1 juli 2014 Vlag van België BelgiëVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 2 – 1 Wereldkampioenschap
55 3 september 2014 Vlag van Tsjechië TsjechiëVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 0 – 1 Oefeninterland
56 10 oktober 2014 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenEcuador Vlag van Ecuador 1 – 1 Oefeninterland
57 14 oktober 2014 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenHonduras Vlag van Honduras (1949-2022) 1 – 1 Oefeninterland
58 14 november 2014 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenColombia Vlag van Colombia 1 – 2 Oefeninterland
59 18 november 2014 Vlag van Ierland IerlandVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 4 – 1 Oefeninterland
60 1 februari 2015 Vlag van Chili ChiliVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 3 – 2 Oefeninterland
61 8 februari 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenPanama Vlag van Panama 2 – 0 Oefeninterland
62 25 maart 2015 Vlag van Denemarken DenemarkenVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 3 – 2 Oefeninterland
63 31 maart 2015 Vlag van Zwitserland ZwitserlandVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 1 Oefeninterland
64 15 april 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenMexico Vlag van Mexico 2 – 0 Oefeninterland
65 5 juni 2015 Vlag van Nederland NederlandVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 3 – 4 Oefeninterland
66 10 juni 2015 Vlag van Duitsland DuitslandVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 2 Oefeninterland
67 3 juli 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenGuatemala Vlag van Guatemala 4 – 0 Oefeninterland
68 7 juli 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenHonduras Vlag van Honduras (1949-2022) 2 – 1 CONCACAF Gold Cup
69 10 juli 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenHaïti Vlag van Haïti 1 – 0 CONCACAF Gold Cup
70 13 juli 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenPanama Vlag van Panama 1 – 1 CONCACAF Gold Cup
71 18 juli 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenCuba Vlag van Cuba 6 – 0 CONCACAF Gold Cup
72 22 juli 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenJamaica Vlag van Jamaica 1 – 2 CONCACAF Gold Cup
73 25 juli 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenPanama Vlag van Panama 1 – 1[7] CONCACAF Gold Cup
74 4 september 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenPeru Vlag van Peru 2 – 1 Oefeninterland
75 8 september 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenBrazilië Vlag van Brazilië 1 – 4 Oefeninterland
76 10 oktober 2015 Vlag van Mexico MexicoVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 3 – 2 CONCACAF Cup
77 13 oktober 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenCosta Rica Vlag van Costa Rica 0 – 1 Oefeninterland
78 13 november 2015 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenSaint Vincent Vlag van Saint Vincent en de Grenadines 6 – 1 WK-kwalificatie
79 17 november 2015 Vlag van Trinidad en Tobago Trinidad en TobagoVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 0 – 0 WK-kwalificatie
80 31 januari 2016 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenIJsland Vlag van IJsland 3 – 2 Oefeninterland
81 5 februari 2016 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenCanada Vlag van Canada 1 – 0 Oefeninterland
82 25 maart 2016 Vlag van Guatemala GuatemalaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 2 – 0 WK-kwalificatie
83 29 maart 2016 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenGuatemala Vlag van Guatemala 4 – 0 WK-kwalificatie
84 22 mei 2016 Vlag van Puerto Rico Puerto RicoVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 3 Oefeninterland
85 25 mei 2016 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenEcuador Vlag van Ecuador 1 – 0 Oefeninterland
86 28 mei 2016 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenBolivia Vlag van Bolivia 4 – 0 Oefeninterland
87 3 juni 2016 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenColombia Vlag van Colombia 0 – 2 Copa América
88 7 juni 2016 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenCosta Rica Vlag van Costa Rica 4 – 0 Copa América
89 11 juni 2016 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenParaguay Vlag van Paraguay 1 – 0 Copa América
90 16 juni 2016 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenEcuador Vlag van Ecuador 2 – 1 Copa América
91 21 juni 2016 Vlag van Argentinië ArgentiniëVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 4 – 0 Copa América
92 25 juni 2016 Vlag van Colombia ColombiaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 1 – 0 Copa América
93 2 september 2016 Vlag van Saint Vincent en de Grenadines Saint VincentVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 0 – 6 WK-kwalificatie
94 6 september 2016 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenTrinidad en Tobago Vlag van Trinidad en Tobago 4 – 0 WK-kwalificatie
95 7 oktober 2016 Vlag van Cuba CubaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 0 – 2 WK-kwalificatie
96 11 oktober 2016 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenNieuw-Zeeland Vlag van Nieuw-Zeeland 1 – 1 Oefeninterland
97 11 november 2016 Vlag van Verenigde Staten Verenigde StatenMexico Vlag van Mexico 1 – 2 WK-kwalificatie
98 15 november 2016 Vlag van Costa Rica Costa RicaVerenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 4 – 0 WK-kwalificatie

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Als speler

Vlag van Italië Internazionale
Vlag van Duitsland Bayern München
Vlag van Duitsland (West-) Duitsland

Individueel als speler

Als trainer

Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten

Individueel als trainer

Persoonlijk[bewerken | brontekst bewerken]

Klinsmann leeft sinds 1998 in Los Angeles (Verenigde Staten) met zijn Amerikaanse echtgenote Debbie Chin en hun twee kinderen, Jonathan en Laila.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

noicon
Door op de afspeelknop te klikken kunt u dit artikel beluisteren. Na het opnemen kan het artikel gewijzigd zijn, waardoor de tekst van de opname wellicht verouderd is. Zie verder info over deze opname of download de opname direct. (Meer info over gesproken Wikipedia)
Voorganger:
Bob Bradley
Bondscoach van de Verenigde Staten
2011-
Voorganger:
Ottmar Hitzfeld
Trainer van Bayern München
2008-2009
Opvolger:
Jupp Heynckes
Voorganger:
Rudi Völler
Bondscoach van Duitsland
2004-2006
Opvolger:
Joachim Löw
Voorganger:
Uwe Rahn
Duits voetballer van het jaar
1988
Opvolger:
Thomas Häßler
Voorganger:
Andreas Köpke
Duits voetballer van het jaar
1994
Opvolger:
Matthias Sammer
Voorganger:
Uwe Rahn
Duits topschutter
1988
Opvolger:
Thomas Allofs
Voorganger:
Alan Shearer
FWA Footballer of the Year
1995
Opvolger:
Éric Cantona
Voorganger:
Felix Magath
Duits trainer van het jaar
2006
Opvolger:
Armin Veh
Zie de categorie Jürgen Klinsmann van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.