French
DeutschMatt Hancock
.svg){kind=small}
Matthew John David (Matt) Hancock (Chester, Engeland, 2 oktober 1978) is een Brits politicus. Hij is sinds 2010 lid van het Lagerhuis voor West-Suffolk. Hancock is lid van de Conservative Party. Hij werd op 1 november 2022 uit de Conservatieve fractie gezet en heeft sindsdien zitting als onafhankelijk Lagerhuislid.
Hancock was vanaf 2013 bewindspersoon tijdens de kabinetten-Cameron I, -Cameron II, -May I, -May II, -Johnson I en -Johnson II. Hij was van 2018 tot 2021 minister van volksgezondheid en speelde een centrale rol bij de ontwikkeling van het Britse beleid tijdens de coronapandemie.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Hancock werd geboren in Cheshire, waar zijn familie een softwarebedrijf heeft. Hij studeerde filosofie, politiek en economie aan Exeter College, Oxford en economie aan Christ's College, Cambridge. Hij was werkzaam als econoom bij de Bank of England. In 2005 werd hij economisch adviseur en later stafchef van George Osborne, de conservatieve schaduwminister van financiën.
Hij werd bij de Lagerhuisverkiezingen van 2010 voor de Conservatieve Partij gekozen in het kiesdistrict West-Suffolk. Van 2013 tot 2018 bekleedde hij in de regeringen van David Cameron achtereenvolgens op een aantal ministeries de functie minister of state (vergelijkbaar met een staatssecretaris). In 2016 werd hij in de eerste regering van Theresa May minister of state bij het departement van cultuur; in januari 2018 werd hij daar benoemd tot minister. In juli 2018 volgde hij Jeremy Hunt op als minister van Volksgezondheid en Sociale Zaken.[1]
Hancock stelde zich in juni 2019 na het het aftreden van Theresa May kandidaat voor het leiderschap van de Conservatieve Partij.[2] Hij trok zich terug toen hij in de eerste stemronde op de zesde plaats eindigde.[3]
Hancock stemde bij het referendum over het Britse lidmaatschap van de Europese Unie tegen een Brexit. Als kandidaat voor het partijleiderschap sprak hij zich uit tegen een 'no-deal'-Brexit: beëindiging van het Britse lidmaatschap zonder dat er een overeenkomst was gesloten tussen de EU en het Verenigd Koninkrijk over de voorwaarden van het vertrek.[4] Hancock bleef minister van volksgezondheidszorg en sociale zaken in de regering van Boris Johnson, die een 'no-deal'-Brexit nadrukkelijk niet uitsloot.[5] Ook in het kabinet Johnson-II, dat op 13 december 2019 aantrad, hield hij deze post en speelde een centrale rol bij de ontwikkeling van het Britse beleid tijdens de coronapandemie.[6]
Hancock trad op 26 juni 2021 af als minister van volksgezondheid nadat bekend was geworden dat hij zelf de Covid-regels had overtreden.[7][8] Op 1 november 2022 werd hij uit de Conservatieve fractie gezet omdat hij ging meedoen in het Britse reality-tv programma 'I am a celebrity, get me out of here...' De fractieleiding vond het niet acceptabel dat Hancock in verband met de opnames niet aanwezig zou zijn in Lagerhuis, terwijl het Verenigd Koninkrijk te kampen had met een ernstige economische en politieke crisis. Hij behield zijn zetel als onafhankelijk Lagerhuislid.[9][10] In december 2022 maakte hij bekend zich bij de eerstkomende Lagerhuisverkiezingen niet herkiesbaar te stellen.[11]
Bronnen, noten en/of referenties
|
| Voorganger: John Hayes | Staatssecretaris voor Economische Zaken 2013–2014 | Opvolger: Nick Boles |
| Voorganger: Michael Fallon | Onderminister voor Portsmouth 2014–2015 | Opvolger: Mark Francois |
| Voorganger: Michael Fallon | Onderminister voor Energie 2014–2015 | Opvolger: Andrea Leadsom |
| Voorganger: Michael Fallon | Onderminister voor Economische Zaken 2014–2015 | Opvolger: Anna Soubry |
| Voorganger: Francis Maude | Minister van Posterijen 2015–2016 | Opvolger: Ben Gummer |
| Voorganger: Francis Maude | Minister voor Kabinet Zaken 2015–2016 | Opvolger: Ben Gummer |
| Voorganger: Ed Vaizey | Onderminister voor Digitale Zaken en Cultuur 2016–2018 | Opvolger: Margot James |
| Voorganger: Karen Bradley | Minister van Digitale Zaken, Cultuur, Media en Sport 2018 | Opvolger: Jeremy Wright |
| Voorganger: Jeremy Hunt | Minister van Volksgezondheid 2018–2021 |