Mouvement Réformateur

Mouvement Réformateur (MR)
Algemene gegevens
Partijvoorzitter	Georges-Louis Bouchez
Actief in	België Wallonië
Hoofdkantoor	Gulden Vlieslaan 84 1060 Brussel  België
Mandaten
Europees Parlement	2 / 21 (2019)
Senaat	7 / 60 (2019)
Kamer	14 / 150 (2019)
Waals Parlement	20 / 75 (2019)
Brussels Parlement	13 / 89 (2019)
Franse Gemeenschaps- parlement	23 / 94 (2019)
Fractieleiders
Supranationaal: Europees Parlement	Olivier Chastel, Frédérique Ries
Nationaal: Senaat	Gaëtan Van Goidsenhoven
Kamer	Benoît Piedbœuf
Regionaal: Waals Parlement	Jean-Paul Wahl
Brussels Parlement	David Leisterh
Franse Gemeenschaps­parlement	Diana Nikolic
Ideologie en geschiedenis
Richting	Centrumrechts tot rechts
Ideologie	Liberalisme Conservatief liberalisme Sociaal-liberalisme
Ontstaan uit	MCC PRL PFF
Voormalige namen	1846: Parti Libéral 1961: PVV-PLP 1971: PLPW 1976: PRLW 1979: PRL 2002: MR
Verwante organisaties
Jongerenorganisatie	Jeunes MR
Internationale organisatie	LI
Europese fractie	ALDE
Europese organisatie	ELDR
Media
Website	www.mr.be
Portaal    Politiek België

De Mouvement Réformateur (MR, Hervormingsbeweging) is een verbond van twee Franstalige en één Duitstalige rechtse en centrum-rechtse politieke partijen in België. De Mouvement Réformateur is lid van de Alliantie van Liberalen en Democraten voor Europa (ALDE) en de Liberale Internationale.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

MR werd op 24 maart 2002 gevormd door het samengaan van vier bestaande partijen:

• de toenmalige PRL (Parti réformateur libéral), de Franstalige liberalen, tegenhanger van de Open Vld;
• het FDF (Fédéralistes Démocrates Francophones);
• de MCC (Mouvement des Citoyens pour le Changement), een beweging, afgescheurd uit de PSC (Parti social Chrétien) rond Gérard Deprez;
• de PFF (Partei für Freiheit und Fortschritt), de zusterpartij van de toenmalige PRL in het Duitse taalgebied.

De drie laatste partijen hebben hun eigen structuren behouden, terwijl de PRL helemaal is opgegaan in MR.

PRL, FDF en MCC vormden op 1 december 1998 al een federatie en gingen voor de verkiezingen van 13 mei 1999 een lijstverbinding aan. Het kartel behaalde achttien zetels in de Kamer van volksvertegenwoordigers en negen in de Senaat, en trad toe tot de paarsgroene regering-Verhofstadt I.

Op 18 mei 2003 nam MR onder die naam voor het eerst deel aan verkiezingen voor het Federaal Parlement. De partij behaalde 24 zetels in de Kamer van volksvertegenwoordigers en elf in de Senaat. Enkele weken later trad MR toe tot de paarse regering-Verhofstadt II.

Onder het voorzitterschap van Didier Reynders werd de partij, bij de federale verkiezingen van 2007, voor het eerst groter dan aartsrivaal PS. In de daaropvolgende, communautair woelige jaren was MR vertegenwoordigd in de regeringen van Open Vld'er Guy Verhofstadt (regering-Verhofstadt III) en CD&V'ers Yves Leterme (regering-Leterme I en regering-Leterme II) en Herman Van Rompuy (regering-Van Rompuy).

Bij vervroegde verkiezingen in 2010 volgde een terugval: MR zakte van 23 naar achttien zetels in de Kamer en van tien naar acht zetels in de Senaat.

In januari 2011 werd Didier Reynders, na groeiend intern verzet en voorzittersverkiezingen, opgevolgd door Charles Michel, zoon van Louis Michel en oud-minister van Ontwikkelingssamenwerking.

Michel loodste de partij in december 2011, na een regeringsformatie van 541 dagen, in de regering-Di Rupo. MR kwam echter niet zonder kleerscheuren uit de onderhandelingen. Op 25 september 2011 had de algemene raad van het FDF immers besloten zich uit het kartel terug te trekken. De wijze waarop partijvoorzitter Michel de Franstalige belangen had verdedigd bij het akkoord rond de splitsing van het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, was voor de partij onacceptabel. Het kartel verloor hierdoor drie Kamerzetels.

Bij de verkiezingen van 2014 groeide MR opnieuw, tot 20 Kamerzetels en acht zetels in de (hervormde) Senaat, terwijl de PS verloor. Toch bleven de Franstalige socialisten de grootste partij in Wallonië.

Nadat MR, voor de derde deelstaatverkiezingen op rij, uit de regionale coalities werd geweerd door de PS en het cdH, besloten de Franstalige liberalen om als enige Franstalige partij deel te nemen aan de federale onderhandelingen, met drie Vlaamse partijen: N-VA, CD&V en Open Vld. Na een formatie van 139 dagen legde de regering-Michel I, in oktober 2014, de eed af. MR levert daarmee voor het eerst de premier. Na de verkiezing van Charles Michel tot voorzitter van de Europese Raad en in afwachting van de vorming van een nieuwe regering werd Sophie Wilmès, toenmalig liberaal minister van Begroting, belast met de Nationale Loterij, in oktober 2019 de eerste vrouwelijke premier van België. Zij vormde een crisisregering op 17 maart 2020 in het kader van de COVID-19-pandemie.

Charles Michel werd in zijn partij opgevolgd door Olivier Chastel, eerst als waarnemend, daarna als verkozen voorzitter.

Voorzitters[bewerken | brontekst bewerken]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

• Officiële website