French
DeutschShane MacGowan
| Shane MacGowan | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
MacGowan in 1991 | ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboortenaam | Shane Patrick Lysaght MacGowan | |||
| Geboren | 25 december 1957 | |||
| Geboorteplaats | Tunbridge Wells | |||
| Overleden | 30 november 2023 | |||
| Overlijdensplaats | Dublin | |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | folkpunk, folkrock, celtic punk | |||
| Beroep | zanger, songwriter, musicus | |||
| Instrument(en) | gitaar, piano, banjo | |||
| Officiële website (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) Last.fm-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Shane Patrick Lysaght MacGowan (Tunbridge Wells, 25 december 1957 – Dublin, 30 november 2023) was een Ierse muzikant. Hij is het bekendst als leadzanger van The Pogues, een punk-/folkband die haar grootste populariteit genoot in de jaren tachtig. Daarnaast heeft hij solomateriaal uitgebracht en samengewerkt met onder meer Kirsty MacColl, Joe Strummer, Nick Cave, Steve Earle en Sinéad O'Connor.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Shane MacGowan werd niet in Ierland, maar in het Engelse graafschap Kent geboren. Hij bracht het grootste deel van zijn leven door in Londen. Met deze stad had hij naar eigen zeggen een haat-liefdeverhouding.
In zijn jeugdige jaren inspireerden de Sex Pistols hem om zijn eerste eigen band te beginnen: The Nipple Erectors, kortweg The Nips. In 1976 verwierf hij even nationale bekendheid, toen hij tijdens een concert van de destijds pas opgerichte band The Clash hard in zijn oor gebeten werd door Jane Crockford, een van de latere leden van The Mo-dettes.[1] In 1984 richtte hij samen met een deel van zijn oude bandleden van The Nips een nieuwe band op, The Pogues, waarmee hij in de jaren erna een stuk meer bekendheid verwierf.
MacGowan was een overtuigd voorstander van recreatief druggebruik, waaronder alcohol, al was hij wel uiterst kritisch ten aanzien van heroïne, het enige genotsmiddel waar hij naar eigen zeggen "een probleem" mee heeft gehad. Mede door toedoen van Sinéad O'Connor, die hem aangaf bij de politie in een poging hem van de heroïne af te helpen, raakte hij daarvan afgekickt.
Shanes overmatig alcoholgebruik was een van de voornaamste redenen van zijn onvrijwillige vertrek bij The Pogues begin jaren negentig. Hij richtte daarop een nieuwe band op, Shane MacGowan and The Popes, waarmee hij in 1995 op Pinkpop optrad. Een stomdronken MacGowan kwam naarmate het optreden duurde steeds slechter uit zijn woorden, en werd door zijn manager van het podium gehaald, waarna de band nog twee nummers zonder hem doorspeelde.[2]
Vanaf 2001 gaven The Pogues inclusief MacGowan weer concerten. Volgens zijn levenspartner Victoria Mary Clarke was zijn alcoholverslaving zeker niet voorbij, maar dronk hij wel minder. Tijdens een optreden in het Olympia Theatre van Dublin in september 2002 gaf hij over op het podium.[3]
Medio 2009 werd zijn gebit, na intensieve tandheelkundige behandelingen in Spanje, geheel gerenoveerd.[4] In 2010 stak zijn alcoholverslaving weer de kop op en verscheen hij regelmatig ladderzat op het podium. Zo ook op het Festival Dranouter waar hij als afsluiter van het festival zijn optreden met The Pogues de mist in lalde. Ook in 2012 tijdens het Sziget-festival stond de zanger weer dronken op het podium.[5]
MacGowan werd in december 2022 met encefalitis in het ziekenhuis opgenomen en belandde op de intensive care. Hij overleed op 30 november 2023 op 65-jarige leeftijd, na een lang ziekbed.[6][7] De uitvaart in Dublin en Tipperary was onder grote belangstelling gevolgd.[8]
Trivia[bewerken | brontekst bewerken]
- Luka Bloom schreef een eerbetoon aan Shane McGowan met het nummer 'The One'.
- Rowwen Hèze schreef een eerbetoon aan Shane McGowan met het nummer 'Shane'.
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen
|