Łącznik (architektura) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Łącznik – budynek lub część budynku będąca połączeniem między różnymi częściami budynku[1]. Najczęściej spotykany w formie krytej kładki dla pieszych. Budowany w celu skrócenia drogi między wybranymi miejscami lub wyeliminowania konieczności wychodzenia na zewnątrz[2].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
- Nowe miasto, Praga
- Wschodni budynek łącznikowy pałacu w Goszczu
- Łącznik ratuszowy, Jelenia Góra
- Łącznik pomiędzy budynkiem dydaktycznym a salą gimnastyczną, szkoła na Boninie w Poznaniu
- Łącznik przebiegający nad rzeką w Lądku-Zdroju
- Wnętrze łącznika w Petronas Towers
- Wnętrze łącznika w Peachtree Center, Atlanta
- Wnętrze Bramy Poznania ICHOT
- Łącznik w Pałacu w Wojanowie
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ łącznik, Słownik języka polskiego PWN. [dostęp 2015-04-06]. (pol.).
- ↑ szania: Łączniki między budynkami. 2011-02-19. [dostęp 2015-04-06].