Ławica Słupska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Położenie Ławicy Słupskiej

Ławica Słupskaławica na Morzu Bałtyckim znajdująca się około 25 mil morskich od brzegu, na północ od Ustki. Pokryta jest zwartym, piaszczysto-żwirowym dnem, z porozrzucanymi polami kamieni i głazów (nawet kilkumetrowych) polodowcowych – stąd pochodzi jej określenie – „kamienna rafa”. Podłoże to służy wielu organizmom za idealne środowisko życia – osiedliły się tu m.in. krasnorosty żebrowce krwiste, omułki, liczne skorupiaki, jak np. niewielki (6 mm) obunógpiaszczyk, babka piaskowa, turbot, dorsz. Ławica jest także ostoją ptaków (m.in. mewy srebrzystej). Najpłytsze miejsca Ławicy Słupskiej sięgają ok. 8 metrów[1], a umowna granica, do której sięga, wyznaczona jest na izobacie 20 metrów.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Nieco na północ od Ławicy Słupskiej w przypadku „SS Steuben” (54°40′59″N 16°51′00″E/54,683056 16,850000), i ok. 30 km na wschód w przypadku „MS Wilhelm Gustloff” (55°07′27,7″N 17°42′14,6″E/55,124361 17,704056), w nocy z 30 na 31 stycznia 1945 i z 9 na 10 lutego 1945, radziecki okręt podwodnyS-13” zatopił dwa zmilitaryzowane transportowce Kriegsmarine wiozące razem około 15 tys. ludzi: 12 tys. uchodźców (głównie kobiet i dzieci) i 3 tys. żołnierzy, marynarzy (w tym kilkuset wyszkolonych specjalistów od broni podwodnej z 2. U-Boot-Lehrdivision (2 Flotylla Szkolna Okrętów Podwodnych z Gdyni) i dygnitarzy nazistowskich z Prus Wschodnich i Pomorza Gdańskiego. MS „Wilhelm Gustloff” miał pojemność 25,480 BRT a SS „Steuben” 14,660 BRT. W sumie okręty eskortujące zdołały uratować tylko około 1200 osób.

16 kwietnia 1945, opodal miejsca zatopienia „Wilhelma Gustloffa”, został zatopiony trzeci statek wypełniony niemieckimi uciekinierami, MS „Goya” (55°12′00″N 18°18′00″E/55,200000 18,300000), tym razem przez radziecki okręt podwodny „L-3” dowodzony przez Władimira Konowałowa. Zginęło wtedy co najmniej 6000 osób (niektóre źródła mówią o 7000), dokładna liczba ofiar nie jest znana. MS „Goya” miała pojemność 5230 BRT. Okręty eskortujące zdołały uratować tylko 165 osób.

Nazwę Ławica Słupska wprowadzono urzędowo w 1949 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Stolpe Bank[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kazimierz Łomniewski, Władysław Mańkowski, Jerzy Zaleski: Morze Bałtyckie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 21.
  2. Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 7)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]