Łukasz Kamiński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Łukasz Kamiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 czerwca 1973
Wrocław

Prezes Instytutu Pamięci Narodowej
Okres

od 28 czerwca 2011
do 22 lipca 2016

Poprzednik

Franciszek Gryciuk (p.o.)

Następca

Jarosław Szarek

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny)

Łukasz Andrzej Kamiński (ur. 3 czerwca 1973 we Wrocławiu) – polski historyk specjalizujący się w najnowszej historii Polski, doktor nauk humanistycznych. W latach 2009–2011 dyrektor Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej, następnie do 2016 prezes Instytutu Pamięci Narodowej, od 2022 dyrektor Zakładu Narodowego im. Ossolińskich.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentem i pracownikiem Instytutu Historycznego Uniwersytetu Wrocławskiego, został następnie pracownikiem naukowym tej uczelni. Stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie historii uzyskał 26 maja 1999 na podstawie pracy zatytułowanej Formy pozainstytucjonalnego żywiołowego oporu społecznego w Polsce 1944–1948. Od 2006 był wicedyrektorem Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej, 15 kwietnia 2009 został dyrektorem tej jednostki.

Pracował też jako redaktor „Studiów i materiałów z dziejów opozycji i oporu społecznego” i członek kolegium redakcyjnego „Biuletynu Instytutu Pamięci Narodowej”. W pracy naukowej zajmuje się dziejami społecznymi Polski Ludowej i krajów Europy Środkowej.

31 maja 2011 Rada IPN rekomendowała jego kandydaturę na stanowisko prezesa Instytutu Pamięci Narodowej[1]. 10 czerwca 2011 został powołany przez Sejm RP[2], a pięć dni później kandydaturę tę poparł Senat RP[3]. 28 czerwca 2011 złożył ślubowanie, rozpoczynając tym samym kadencję. Jego kadencja została skrócona w 2016 na mocy ustawy uchwalonej z inicjatywy Prawa i Sprawiedliwości[4]. Prezesem IPN był do 22 lipca 2016, kiedy to stanowisko to objął Jarosław Szarek.

W listopadzie 2017 został wybrany na prezesa Platformy Europejskiej Pamięci i Sumienia, organizacji non-profit zajmującej się upowszechnianiem wiedzy o totalitaryzmach[5][6][7][8].

29 kwietnia 2022 Rada Kuratorów Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu przyjęła rezygnację ze stanowiska dyrektora Adolfa Juzwenki i jednomyślnie rekomendowała na tę funkcję Łukasza Kamińskiego, przedstawiając go do nominacji ministrowi kultury i dziedzictwa narodowego Piotrowi Glińskiemu[9]. Stanowisko to objął 1 sierpnia tegoż roku[10].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Młodzież w oporze społecznym 1945–1989, Studenckie Koło Naukowe Historyków UWr, Wrocław 1996, ISBN 83-89078-10-4.
  • Strajki robotnicze w Polsce w latach 1945–1948, Wyd. Gajt, Wrocław 1999, ISBN 83-910542-3-3.
  • Młodzież w oporze społecznym 1944–1989, IPN, Warszawa 2002, ISBN 83-88178-07-5.
  • Biuletyny dzienne Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego 1949-1950, IPN, Warszawa 2004, ISBN 83-89078-51-1.
  • Polacy wobec nowej rzeczywistości 1944–1948. Formy pozainstytucjonalnego, żywiołowego oporu społecznego. (2004, ISBN 83-7174-419-6)
  • Wokół praskiej wiosny. Polska i Czechosłowacja w 1968 roku, IPN, Warszawa 2004, ISBN 83-89078-69-4.
  • Opór społeczny w Europie Środkowej w latach 1948–1953 na przykładzie Polski, NRD i Czechosłowacji (współautor), Wyd. Atut, Wrocław 2004, ISBN 83-89247-95-X.
  • A handbook of the communist security apparatus in East Central Europe 1944–1989 (red.), Institute of National Remembrance, Warszawa 2005, ISBN 83-89078-82-1.
  • Wokół pogromu kieleckiego (red.), IPN, Warszawa 2006, ISBN 83-60464-07-3.
  • Drogi do wolności Zagłębia Miedziowego, Wyd. Edytor, Legnica 2007, ISBN 83-88214-66-7.
  • Od niepodległości do niepodległości. Historia Polski 1918–1989 (współautor), IPN, Warszawa 2010, ISBN 978-83-7629-204-5.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]