Ściana osłonowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ściana osłonowa, ściana kurtynowaelewacja budynku niemająca funkcji nośnej i stanowiąca jedynie przegrodę cieplną i funkcjonalną.

Ściana taka mocowana jest do stropów, ścian poprzecznych lub słupów konstrukcyjnych i przenosi jedynie ciężar własny i parcie wiatru, nie biorąc udziału w odprowadzaniu obciążeń z zasadniczej części budowli.

Ściany osłonowe mają zwykle lekką konstrukcję w postaci rusztu ze specjalnych profilów aluminiowych, czasem z innych materiałów (brązu, niegdyś stali). Konstrukcja wypełniona jest taflami przeźroczystego lub matowego szkła, metalowymi kasetonami albo podobnymi materiałami. Spotyka się też ściany osłonowe wykonane całkowicie z elementów żelbetowych.

W Polsce ściany kurtynowe po raz pierwszy zastosowano, w początku lat 60. XX wieku, w budynkach Ściany Wschodniej w Warszawie oraz w budynkach hotelu Cracovia i kina Kijów w Krakowie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]