Żagary (czasopismo) – Wikipedia, wolna encyklopedia

„Żagary” – pismo literacko-społeczne wydawane w Wilnie w latach 1931–1934, związane z grupą literacką Żagary.

Pismo początkowo ukazywało się jako dodatek do wileńskiego dziennika „Słowo”, następnie w 1932 jako dodatek do „Kuriera Wileńskiego”, zatytułowany „Piony”, a od 1933, po połączeniu się z pismem „Smuga”, jako samodzielne czasopismo ponownie pod tytułem „Żagary”.

Początkowo redakcję tworzyli Teodor Bujnicki, Czesław Miłosz, Stefan Jędrychowski, Jerzy Zagórski, Kazimierz Hałaburda, Antoni Gołubiew, Jerzy Putrament. W okresie istnienia „Pionów” redagowali je Henryk Dembiński, Jędrychowski, Zagórski. W końcowym okresie pisma redagowali je Bujnicki, Dembiński, Zagórski, Miłosz, Putrament, Józef Maśliński, Aleksander Rymkiewicz, Anatol Mikułko, Mieczysław Kotlicki.

„Żagary” zorientowane były umiarkowanie lewicowo. Postulowały literaturę podejmującą zagadnienia społeczno-polityczne i etyczne. Teksty programowe publikowali zwłaszcza Bujnicki, Dembiński, Miłosz, Zagórski, Jędrychowski, Maśliński.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Grzegorz Gazda: Dwudziestolecie międzywojenne. Słownik literatury polskiej. Gdańsk: słowo / obraz terytoria; Gdańskie Wydawnictwo Oświatowe, 2008, s. 226-227. ISBN 978-83-7420-110-0.
• Jerzy Kwiatkowski: Dwudziestolecie międzywojenne. Wyd. III - 5 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 40-42, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 978-83-01-13851-6.
• Żagary. Eduteka.pl. [dostęp 2014-07-22].