13 Dywizjon Rakietowy Obrony Powietrznej – Wikipedia, wolna encyklopedia

13 dywizjon rakietowy
Obrony Powietrznej
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1962

Rozformowanie

1998

Dowódcy
Pierwszy

mjr Czesław Urban

Ostatni

mjr Tadeusz Jasiński

Organizacja
Numer

JW 1054[1]

Dyslokacja

Lubliniec

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska OPK – do 1990
WLOP

Rodzaj wojsk

Wojska obrony przeciwlotniczej

Podległość

1 Brygada Rakietowa OP

13 dywizjon rakietowy Obrony Powietrznej (13 dr OP) – samodzielny pododdział Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Sił Powietrznych

Dywizjon stacjonował w Lublińcu i podlegał dowódcy 1 Śląskiej Brygady Rakietowej Obrony Powietrznej. Dywizjon został rozformowany w 1998 roku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Zgodnie z rozkazem MON nr 005/Oper. z dnia 28 stycznia 1961, następnie zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego WP Nr 0012/Org. z dnia 9 lutego 1962 i rozkazem dowódcy 1 Korpusu OPK Nr 0030/Org. z 26 marca 1962, przystąpiono do formowania 13 dywizjonu ogniowego artylerii rakietowej na bazie rozformowanych 96 i 89 pułku artylerii przeciwlotniczej.

Zasadniczym sprzętem bojowym dywizjonu był PZR SA-75 Dźwina.

Dywizjon włączony został w system dyżurów bojowych Wojsk OPK razem z 13 DA OPK w 1964 roku.

Dowódcy

[edytuj | edytuj kod]
  • mjr Czesław Urban – 1962–1967
  • ppłk Stefan Bojdak – 1967–1971
  • ppłk Alfred Prządło – 1971–1984
  • ppłk Władysław Przewrocki – 1984–1991
  • ppłk Henryk Zając – 1991–1997
  • mjr Tadeusz Jasiński – 1997–1998

Podległość

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]