13 Dywizjon Rakietowy Obrony Powietrznej – Wikipedia, wolna encyklopedia

13 dywizjon rakietowy
Obrony Powietrznej

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1962
Rozformowanie	1998
Dowódcy
Pierwszy	mjr Czesław Urban
Ostatni	mjr Tadeusz Jasiński
Organizacja
Numer	JW 1054[1]
Dyslokacja	Lubliniec
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska OPK – do 1990 WLOP
Rodzaj wojsk	Wojska obrony przeciwlotniczej
Podległość	1 Brygada Rakietowa OP

13 dywizjon rakietowy Obrony Powietrznej (13 dr OP) – samodzielny pododdział Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Sił Powietrznych

Dywizjon stacjonował w Lublińcu i podlegał dowódcy 1 Śląskiej Brygady Rakietowej Obrony Powietrznej. Dywizjon został rozformowany w 1998 roku.

Zgodnie z rozkazem MON nr 005/Oper. z dnia 28 stycznia 1961, następnie zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego WP Nr 0012/Org. z dnia 9 lutego 1962 i rozkazem dowódcy 1 Korpusu OPK Nr 0030/Org. z 26 marca 1962, przystąpiono do formowania 13 dywizjonu ogniowego artylerii rakietowej na bazie rozformowanych 96 i 89 pułku artylerii przeciwlotniczej.

Zasadniczym sprzętem bojowym dywizjonu był PZR SA-75 Dźwina.

Dywizjon włączony został w system dyżurów bojowych Wojsk OPK razem z 13 DA OPK w 1964 roku.

 Osobny artykuł: dywizjony rakietowe Obrony Powietrznej.

• mjr Czesław Urban – 1962–1967
• ppłk Stefan Bojdak – 1967–1971
• ppłk Alfred Prządło – 1971–1984
• ppłk Władysław Przewrocki – 1984–1991
• ppłk Henryk Zając – 1991–1997
• mjr Tadeusz Jasiński – 1997–1998

• 13 Dywizja Artylerii Obrony Powietrznej Kraju im. Powstańców Śląskich – 1962–1967
• 1 Dywizja Artylerii Przeciwlotniczej Obrony Powietrznej Kraju im. Powstańców Śląskich – 1967–1988
• 1 Brygada Rakietowa Obrony Powietrznej Kraju – 1988–1991
• 1 Brygada Rakietowa Obrony Powietrznej – 1991–1998

• Infowsparcie
• Dywizjony Artylerii i Rakietowe (Ogniowe). 2012. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-09)].