French
Deutsch17 Dywizja Pancerna (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1 listopada 1940 |
| Rozformowanie | 10 maja 1945 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | gen. mjr Karl Ritter von Weber |
| Ostatni | gen. mjr Theodor Kreschmer |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojska lądowe |
| Formacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
17 Dywizja Pancerna (niem. 17. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej, uczestniczyła w ataku na Związek Radziecki.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Została sformowana rozkazem z 1 listopada 1940 przeformowania 27 Dywizji Piechoty.
W maju 1941 roku została włączona w skład 2 Grupy Pancernej i wraz z tą armią wzięła udział ataku na ZSRR w ramach Grupy Armii Środek. Atak na Związek Radziecki rozpoczęła 22 czerwca 1941 stacjonując na północ od Twierdzy Brześć[1]. Walczyła w tym okresie na pod Smoleńskiem, Briańskiem, Tułą i Orłem.
W grudniu 1942 roku weszła w skład Grupy Armii Don i wzięła udział w walkach o odblokowanie otoczonej w Stalingradzie 6 Armii. W marcu 1943 roku weszła w skład Grupy Armii Południe i walczyła nad Dnieprem. Następnie w walkach wycofała się w kierunku Polski.
Po dotarciu na Kielecczyznę, 2 sierpnia 1944 w rejonie Słupi kolumnę taborów należących do dywizji zaatakowały oddziały Batalionów Chłopskich dowodzone przez Piotra Pawlinę. W walce w której zginęło 18 żołnierzy niemieckich, 17 dywizja pancerna straciła jeszcze 3 moździerze z amunicją oraz broń ręczną i maszynową[2].
Od września 1944 roku brała udział w walkach w rejonie przyczółka baranowsko sandomierskiego broniąc odcinka frontu między Stopnicą a Kurozwękami[3]. Miejscem postoju sztabu dywizji była wieś Duże Budy[3]. Po rozpoczęciu 12 stycznia 1945 roku przez wojska radzieckie ofensywy styczniowej walczyła na drugim pasie obrony niemieckiej w rejonie Chmielnika[4], gdzie została rozbita, a jej resztki wycofano w rejon Ścinawy, gdzie koncentrowała się i została uzupełniona. Po uzupełnieniu walczyła na linii Odry, a następnie jej resztki wycofały się na Morawy. Tam też skapitulowała w maju 1945 roku.
Oficerowie dowództwa dywizji[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy dywizji[5]
- gen. mjr Karl Ritter von Weber (1940–1941)
- gen. wojsk panc. Wilhelm Ritter von Thoma (1941)
- gen. mjr Hans Jürgen von Arnim (1941)
- gen. por. Rudolf-Eduard Licht (1941–1942)
- gen. wojsk panc. Fridolin von Senger und Etterlin (1942–1943)
- gen. por. Walter Schilling (1943)
- gen. por. Karl-Friedrich von der Meden (1943–1944)
- gen. mjr Rudolf Demme (1944)
- płk Albert Brux (1944–1945)
- gen. mjr Theodor Kreschmer (1945)
Skład[edytuj | edytuj kod]
- 1941
- 39 pułk pancerny (Panzer-Regiment 39)
- 17 Brygada Strzelców (Schützen Brigade 17)
- 40 pułk strzelców (Schützen Regiment 40)
- 63 pułk strzelców (Schützen Regiment 63)
- 17 batalion motocyklowy (Kradschützen Bataillon 17)
- 27 pułk artylerii (Artillerie Regiment 27)
- 27 batalion rozpoznawczy (Aufklärungs Abteilung 27)
- 27 dywizjon przeciwpancerny (Panzerjäger Abteilung 27)
- 27 batalion pionierów (Pionier Bataillon 27)
- 27 batalion łączności (Nachrichten Abteilung 27)
- 1943
- 39 pułk pancerny (Panzer-Regiment 39)
- 40 pułk grenadierów pancernych (Panzer Grenadier Regiment 40)
- 63 pułk grenadierów pancernych (Panzer Grenadier Regiment 63)
- 27 pułk artylerii pancernej (Panzer Artillerie Regiment 27)
- 17 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer Aufklärungs Abteilung 17)
- 297 dywizjon artylerii przeciwlotniczej (Heeres Flak Artillerie Abteilung 297)
- 27 dywizjon niszczycieli czołgów (Panzerjäger Abteilung 27)
- 27 pancerny batalion pionierów (Panzer Pionier Bataillon 27)
- 27 pancerny batalion łączności (Panzer Nachrichten Abteilung 27)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Proektor 1973 ↓, s. 236.
- ↑ Gmitruk, Matusak i Nowak 1983 ↓, s. 537.
- ↑ a b Borzobohaty 1988 ↓, s. 466.
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 62.
- ↑ Rosado i Bishop 2012 ↓, s. 142.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wojciech Borzobohaty: Jodła. Okręg radomsko-kielecki ZWZ-AK 1939-1945. Warszawa: 1988.
- Marcin Bryja: Panzerwaffe. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1996. ISBN 83-86209-67-4.
- Chris Bishop: Niemieckie wojska pancerne w II wojnie światowej. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2009. ISBN 978-83-11-11391-6.
- Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
- Janusz Gmitruk, Piotr Matusak, Jan Nowak: Kalendarium działalności bojowej Batalionów Chłopskich 1940–1945. Warszawa: LSW, 1983.
- Dariusz Jędrzejewski, Zbigniew Lalak: Niemiecka broń pancerna 1939-1945. Warszawa: Wyd. Lampart, 1998. ISBN 83-867-7636-6.
- D.M. Proektor: Agresja i katastrofa. Warszawa: 1973.
- Jorge Rosado, Chris Bishop: Dywizje pancerne Wehrmachtu 1939–1945. Poznań: Wydawnictwo Vesper, 2012. ISBN 978-83-7731-130-1.
- Tadeusz Sawicki: Niemieckie wojska lądowe na froncie wschodnim. Warszawa: PWN, 1987. ISBN 83-01-06556-7.
- Leksykon Wehrmachtu – 17 Dywizja Pancerna