4 Armia Pancerna (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia

4 Armia Pancerna
4. Panzer-Armee
ilustracja
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

1941

Rozformowanie

1945

Tradycje
Rodowód

XVI Korpus Armijny

Dowódcy
Pierwszy

gen. płk Erich Höpner

Obecny

gen. wojsk panc. Fritz-Hubert Gräser

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

4 Armia Pancerna (niem. 4. Panzerarmee) – niemiecka armia pancerna z okresu II wojny światowej.

Formowanie i walki[edytuj | edytuj kod]

Utworzona 17 lutego 1941 roku jako 4 Grupa Pancerna z dowództwa XVI Korpusu Armijnego.
W momencie rozpoczęcia ataku na Związek Radziecki, czyli 22 czerwca 1941 roku, składała się z XXXXI Korpusu Armijnego (1 DPanc., 6 DPanc., 36 DZmot., 269 DP) i LVI Korpusu Pancernego (8 DPanc., 3 DZmot., 290 DP oraz w rezerwie Dywizji SS "Totenkopf")[1].

W styczniu 1942 roku nadano jej nazwę 4 Armii Pancernej[2]. W grudniu 1942 brała udział w nieudanej próbie uwolnienia 6 Armii okrążonej pod Stalingradem. Od grudnia 1942 do stycznia 1943 roku zwana też Grupą Armijną Hotha. Toczyła ciężkie walki obronne nad Dońcem i Mjusem w styczniu i lutym 1943 osłaniając odwrót Niemców z Kaukazu i powstrzymując ofensywę Armii Czerwonej po bitwie stalingradzkiej. Wraz z II Korpusem Pancernym SS wyprowadziła kontruderzenie i odbiła Charków w marcu 1943. Walczyła pod Kurskiem w lipcu 1943, a następnie brała udział w walkach odwrotowych pod Charkowem, na linii Dniepru i pod Kijowem. W dalszej fazie wojny walczyła pod Chełmem, Lublinem i nad Wisłą, gdzie trzymała front do stycznia 1945. Do odwrotu z linii Wisły została zmuszona przez Armię Czerwoną, która 12 stycznia 1945 roku rozpoczęła operację wiślańsko-odrzańską. Wycofała się z Polski nad Odrę, gdzie wzięła jeszcze udział w walkach pod Zgorzelcem. Wojnę zakończyła nad Łabą.

Podporządkowana kolejno Grupom Armii B, C, Północ, Środek, Południe, B, Don, Południe, Północna Ukraina, A. Środek.

Dowództwo armii[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy:

  • gen. płk Erich Höpner (styczeń 1941 – styczeń 1942)
  • gen. płk Richard Ruoff (styczeń – maj 1942)
  • gen. płk Hermann Hoth (maj 1942 – listopad 1943)
  • gen. płk Erhard Raus (listopad 1943 – maj 1944)
  • gen. wojsk panc. Walther Nehring (czerwiec – sierpień 1944)
  • gen. wojsk panc. Hermann Balck (sierpień – wrzesień 1944)
  • gen. wojsk panc. Fritz-Hubert Gräser (wrzesień 1944 – maj 1945)[3]

Szefowie sztabów:

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

Jednostki armijne (m.in. 4 armijny pułk łączności)

Skład w październiku 1941[5]:

Skład w kwietniu 1942:

Skład w październiku 1944:

Skład w kwietniu 1945:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Fiszer i Gruszczyński 2009 ↓, s. 46.
  2. Mitcham 2010 ↓, s. 205.
  3. Bishop 2009 ↓, s. 9.
  4. Podsiadło 2014 ↓, s. 346.
  5. Forczyk i Gerrard 2008 ↓, s. 28.
  6. Wolfgang Schneider, Tigers in Combat I. Mechanicsburg: Stackpole Books 2000, s.47.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Chris Bishop: Niemieckie wojska pancerne w II wojnie światowej. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11391-6.
  • Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński: Operacja Barbarossa 1941. Hitlera uderza na ZSRR. Poznań: 2009. ISBN 978-83-261-0286-8.
  • Robert Forczyk, Howard Gerrard: Moskwa 1941. Pierwsza porażka Hitlera. Kraków: 2008. ISBN 978-83-7396-709-0.
  • Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska pancerne. Warszawa: 2010. ISBN 978-8311-11725-9.
  • Rafał Podsiadło: Niemieckie fortyfikacje Stellung a2 i ich przełamanie w styczniu 1945 r. Na linii Raby, Szreniawy i Pilicy. Warszawa: 2014. ISBN 978-83-7339-136-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]