6 Dywizja Pancerna (III Rzesza) – Wikipedia, wolna encyklopedia

6 Dywizja Pancerna
6. Panzer-Division
	; Znak taktyczny z 1940
	Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1939
Rozformowanie	1945
	Dowódcy
Pierwszy	gen. mjr Werner Kempf
Ostatni	gen. por. Rudolf Freiherr von Waldenfels
	Działania zbrojne
	II wojna światowa; agresja na Francję; atak na Związek Radziecki
	Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	wojska pancerne
Skład	patrz tekst
	Multimedia w Wikimedia Commons

6 Dywizja Pancerna (niem. 6. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej, uczestniczyła w agresji na Francję i ataku na Związek Radziecki.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Została sformowana zgodnie z rozkazem z dnia 18 października 1939 po przeformowaniu 1 Dywizji Lekkiej.

W grudniu 1939 weszła w skład Grupy Armii B i została przeniesiona do Nadrenii, gdzie do czerwca 1940 znajdowała się w odwodzie. W czerwcu 1940 weszła w skład Grupy Pancernej Guderiana i wzięła udział w walkach we Flandrii oraz w północnej Francji. Po zakończeniu walk we Francji została przeniesiona do Prus Wschodnich.

W maju 1941 weszła w skład 4 Grupy Pancernej Grupy Armii Północ. Wzięła udział w ataku na ZSRR atakując na kierunku północnym w kierunku Leningradu. W październiku 1941 przeniesiono ją do Grupy Armii Środek (początkowo w składzie 4 Grupy Pancernej, a następnie 9 Armii), walczyła na kierunku moskiewskim. W trakcie kontrofensywy radzieckiej w grudniu 1941 walczyła początkowo pod Moskwą, a następnie cofała się w kierunku Rżewa. W czasie tych walk poniosła ciężkie straty w ludziach i sprzęcie i przestała być zdolna do walki.

W maju 1942 została wycofana z frontu i skierowana do okupowanej Francji, gdzie otrzymała uzupełnienia. We Francji przebywała do grudnia 1942, kiedy to ponownie została skierowana na front wschodni, gdzie wchodziła w skład nowo utworzonej Grupy Armii Don w składzie 4 Armii Pancernej. Brała udział w próbie odblokowania 6 Armii otoczonej w Stalingradzie. Następnie wzięła udział w walkach w rejonie Charkowa.

W lipcu 1943 wzięła udział w operacji Cytadela, walcząc w rejonie Biełgorodu w składzie 4 Armii Pancernej Grupy Armii Południe. Następnie cofała się w walkach, walcząc nad Dnieprem i południu Ukrainy. W lipcu 1944 została wycofana do rezerwy i przerzucona początkowo do okupowanej Polski, aby w październiku 1944 obsadzić linię rzeki Narwi, której broniła do stycznia 1945.

W styczniu 1945, jeszcze przed rozpoczęciem ofensywy styczniowej przez Armię Czerwoną, została przerzucona na Węgry, gdzie wzięła udział w walkach w oblężonym Budapeszcie. Następnie wycofała się do Austrii, a potem do Czechosłowacji. Skapitulowała w maju 1945 w rejonie Brna przed wojskami radzieckimi.

Oficerowie dowództwa dywizji[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy dywizji^[1]

gen. mjr Werner Kempf (1939–1941)
gen. por. Franz Landgraf (1941–1942)
gen. por. Erhard Raus (1942–1943)
gen. por. Walther von Hünersdorff (1943)
gen. mjr Wilhelm Crisolli (1943)
gen. por. Rudolf Freiherr von Waldenfels (1943–1945)

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

Skład w 1940:

11 pułk pancerny (Panzer-Regiment 11)
65 batalion pancerny (Panzer-Abteilung 65)
6 Brygada Strzelców (Schützen-Brigade 6)
- 4 pułk strzelców (Schützen-Regiment 4)
- 6 batalion motocyklowy (Kradschützen-Bataillon 6)
76 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 76)
57 batalion rozpoznawczy (Aufklärungs-Abteilung 57)
41 batalion przeciwpancerny (Panzerjäger-Abteilung 41)
57 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 57)
82 batalion łączności (Nachrichten-Abteilung 82)

Skład w 1943:

11 pułk pancerny (Panzer-Regiment 11)
4 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 4)
114 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 114)
76 pułk artylerii pancernej (Panzer-Artillerie-Regiment 76)
6 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer-Aufklärungs-Abteilung 6)
298 dywizjon artylerii przeciwlotniczej (Heeres-Flak-Artillerie-Abteilung 298)
41 dywizjon niszczycieli czołgów (Panzerjäger-Abteilung 41)
57 pancerny batalion pionierów (Panzer-Pionier-Bataillon 57)
82 pancerny batalion łączności (Panzer-Nachrichten-Abteilung 82)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Rosado i Bishop 2012 ↓, s. 62.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jorge Rosado, Chris Bishop: Dywizje pancerne Wehrmachtu 1939–1945. Poznań: Wydawnictwo Vesper, 2012. ISBN 978-83-7731-130-1.
„6. Panzerdivision“ in Veit Scherzer (Hrsg.): Deutsche Truppen im Zweiten Weltkrieg, Band 3, Scherzers Militaer-Verl., Ranis/Jena 2008, ISBN 978-3-938845-13-4; S. 309-338.
Samuel WS.W. Mitcham Samuel WS.W., German Order of Battle.Panzer, Panzer Grenadier, and Waffen SS Divisions in World War II, Mechanicsburg, PA: Stackpole Books, 2007, ISBN 978-0-8117-3438-7, OCLC 122526978 .
Georg Tessin: Verbände und Truppen der Deutschen Wehrmacht und Waffen-SS im Zweiten Weltkrieg 1939–1945. Band 3: Die Landstreitkräfte 6–14. 2 Auflage. Biblio-Verlag, Bissendorf 1974, ISBN 3-7648-0942-6.
Leksykon Wehrmachtu –6 Dywizja Pancerna

[CITEREFRosadoBishop201262-1] Rosado i Bishop 2012 ↓, s. 62.

[1]