French
DeutschAK-725 – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Armata AK-725 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Historia | |
| Prototypy | 1959 |
| Produkcja seryjna | od 1964 (przyjęcie na uzbrojenie) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber | 57 mm × II |
| Długość lufy | 4275 mm (L/75) |
| Donośność | 8420 m (tabelaryczna) |
| Prędkość pocz. pocisku | 1020 m/s[1] |
| Kąt ostrzału | w pionie: -10° – +85° |
| Szybkostrzelność | 200 strz./min na lufę |
AK-725 – radziecka podwójnie sprzężona uniwersalna armata morska kalibru 57 mm, stosowana na licznych okrętach od lat 60. XX wieku, przede wszystkim marynarki ZSRR.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Armata AK-725 była pierwszym całkowicie zautomatyzowanym morskim systemem artyleryjskim nowego pokolenia w ZSRR, służącym do obrony przeciwlotniczej i przeciwokrętowej[2]. Warunki taktyczno-techniczne na jej zaprojektowanie zatwierdzono przez dowództwo marynarki ZSRR 30 listopada 1956 roku[2]. Prace projektowe rozpoczęto w biurze konstrukcyjnym CKB-7 pod kierunkiem głównego konstruktora I. Ariefjewa[2]. Główną częścią systemu stała się dwulufowa wieża artyleryjska o oznaczeniu fabrycznym ZIF-72, obejmująca armaty automatyczne ZIF-74, ponadto obejmował on system kierowania ogniem. Projekt techniczny opracowano 14 kwietnia 1958 roku i pod koniec 1959 roku skonstruowano prototyp wieży[2]. System został przyjęty na uzbrojenie postanowieniem Rady Ministrów ZSRR z 23 maja 1964 roku oraz rozkazem ministra obrony z 24 lipca 1964 roku[2].
Z wieżą ZIF-72 współpracuje system kierowania ogniem, otrzymujący dane z radaru kierowania ogniem MR-103 Bars[1]. Awaryjnie wieża jest kierowana z zewnętrznego punktu kierowania ogniem z celownikiem pierścieniowym[1].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
System AK-725 używany był na okrętach radzieckich typów m.in.:
- krążowniki śmigłowcowe projektu 1123 (w kodzie NATO: Moskva)
- krążowniki rakietowe projektu 1134 (Kresta I)
- krążowniki rakietowe projektu 1134A (Kresta II)
- okręty desantowe projektu 775 (Ropucha)
- okręty desantowe projektu 1171 (Tapir)
- korwety rakietowe projektu 1234 typu Owod (Nanuchka)
- korwety projektu 1124 (Grisha – niektóre typy)
- korwety projektu 204 (Poti)
i niektórych innych okrętach, w tym pomocnicze.
System używany był przede wszystkim w marynarce wojennej ZSRR (później Rosji i Ukrainy), a ponadto na eksportowanych okrętach. W Polsce nie był używany.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Część artyleryjska składa się z dwóch armat automatycznych kalibru 57 mm na wspólnej lawecie. Dosyłanie amunicji jest taśmowe[2]. Automatyka działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy[2]. Lufy mają system ciągłego chłodzenia wodą zaburtową[2]. Można oddać z armaty serię 100 strzałów[2]. Zamek jest klinowy, pionowy[2]. Załadowanie pierwszego naboju i przeładowanie następuje hydraulicznie[2]. Obsadę wieży stanowi dwóch ludzi, którzy podczas strzelania znajdują się poza wieżą[2].
Wieża wykonana jest ze stopu aluminium o grubości 6 mm i chroni mechanizmy jedynie przed warunkami atmosferycznymi i wodą[2]. Kompletna wieża bez amunicji waży 14,5 tony[1]. Zapas amunicji składowany jest w obrotowej części wieży pod pokładem, taśma ma 550 nabojów[2].
Używane są naboje zespolone z pociskiem odłamkowo-smugowym. Masa naboju wynosi 6,35 kg, pocisku 2,8 kg, a ładunku wybuchowego 153 g[1]. Długość naboju wynosi 536 mm[1]. Pociski mają zapalnik uderzeniowy MGZ-57 ze zwłoką i samolikwidatorem (po 15–20 sekundach lotu)[1].
Donośność według tabel strzelniczych wynosi 8420 m, a maksymalna ponad 11 000 m, natomiast donośność w pionie do 7400 m[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andriej Awierin: Admirały i marszały. Korabli projektow 1134 i 1134A. Moskwa: Wojennaja Kniga, 2007. ISBN 978-5-902863-16-8. (ros.).