Adam Bidziński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Adam Bidziński
generał brygady pilot generał brygady pilot
Data i miejsce urodzenia

5 grudnia 1927
Nadwórna

Data i miejsce śmierci

3 marca 1995
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

19491990

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Lotnictwo ludowego Wojska Polskiego

Jednostki

9 Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego
11 Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego
Wyższa Oficerska Szkoła Lotnicza

Stanowiska

dowódca dywizji lotniczej
komendant szkoły oficerskiej

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Adam Bidziński (ur. 5 grudnia 1927 w Nadwórnej, zm. 3 marca 1995 w Warszawie) – generał brygady pilot Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu szkoły powszechnej pracował jako pomocnik stolarza. Od września 1944 do czerwca 1945 dowódca drużyny w miejscowym oddziale samoobrony walczącym przeciw OUN-UPA. Później przesiedlony z rodziną do Nowej Rudy, gdzie ukończył liceum, po czym wstąpił do Wojska Polskiego.

Od 25 września 1949 do 14 lipca 1951 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie. 15 lipca 1951 został promowany na podporucznika pilota. Po ukończeniu szkoły oficerskiej został przydzielony do 11 pułku lotnictwa myśliwskiego w Poznaniu-Ławicy i wyznaczony na stanowisko pilota. W następnym roku został przeniesiony do formującego się w Malborku 29 pułku lotnictwa myśliwskiego na stanowisko dowódcy klucza. 31 marca 1953 został pomocnikiem dowódcy eskadry do spraw pilotażu i nawigatorem eskadry. Od 25 lipca 1953 pełnił obowiązki dowódcy eskadry. 9 października 1953 został przeniesiony do 41 pułku lotnictwa myśliwskiego w Malborku na stanowisko pomocnika dowódcy pułku do spraw pilotażu. 9 grudnia 1953 objął dowództwo tego oddziału. 22 października 1955 rozpoczął służbę na stanowisku pomocnika dowódcy 9 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku do spraw pilotażu. Od października 1956 do lipca 1961 dowódca 9 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego. W latach 1961–1963 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Woroszyłowa w Moskwie. Następnie został dowódcą 11 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Świdwinie, która 5 maja 1967 została przemianowana na 3 Brandenburską Dywizję Lotnictwa Myśliwskiego. Od listopada 1972 starszy oficer oddziału obrony powietrznej i wojsk lotniczych w Sztabie Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw Układu Warszawskiego w Moskwie. Wrócił do kraju w styczniu 1977, a w grudniu 1977 został pomocnikiem dowódcy Wojsk Lotniczych – szefem Lotnictwa Wojsk Lądowych, Transportowego i Łącznikowego.

9 maja 1979 otrzymał tytuł „Zasłużonego Pilota Wojskowego PRL”. Uchwałą Rady Państwa z 4 października 1979 został awansowany na generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa RRL prof. Henryk Jabłoński w obecności I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka i ministra obrony narodowej gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego.

W 1980 był słuchaczem kursu szczebla operacyjnego w Wojskowej Akademii Lotniczej im. J. Gagarina w Monino. Od października 1981 do lipca 1987 komendant Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, następnie zastępca szefa Inspekcji Sił Zbrojnych. 15 grudnia 1989 pożegnany przez ministra obrony narodowej gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i 3 października 1990 przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 3 marca 1995 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym (d. Wojskowy) na Powązkach (kwatera G-2B-53)[1].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[2]:

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był synem Władysława, robotnika i Elżbiety z domu Bawar. W ostatnich latach życia mieszkał w Warszawie. Od 1955 żonaty z Ireną z domu Szwacz, magistrem ekonomii. Małżeństwo miało syna[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  2. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 150-152
  3. J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A –H, Toruń 2010, s. 150-152

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stefan Czmur, Waldemar Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Dom Wydawniczy „Bellona” i Redakcja Czasopism Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, Warszawa-Poznań 2003, ISBN 83-11-09587-6, ISBN 83-902541-3-1.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010.