Adolfo Albertazzi – Wikipedia, wolna encyklopedia

Adolfo Albertazzi

Data i miejsce urodzenia	8 września 1865 Bolonia
Data i miejsce śmierci	10 maja 1924 Bolonia
Multimedia w Wikimedia Commons

Adolfo Albertazzi (ur. 8 września 1865 w Bolonii, zm. 10 maja 1924 tamże) – włoski pisarz.

Był uczniem, przyjacielem i biografem Giosuè Carducciego. Pracował jako nauczyciel w Mantui i Bolonii. Jego obfity dorobek literacki niektórzy krytycy cenili bardzo wysoko, inni lekceważyli. Pisał powieści zdradzające wpływy weryzmu, opowiadania w stylu Maupassanta oraz historyjki dla dzieci. Nadzorował wydawanie dzieł Giosuè Carducciego, Alfreda Orianiego i Alessandra Tassoniego. Często publikował w bolońskim dzienniku „Il Resto del Carlino”^[1].

Główne dzieła[edytuj | edytuj kod]

Powieści[edytuj | edytuj kod]

• La contessa d’Almond (1894)
• L’Ave (1896)
• Ora e sempre (1899)
• In faccia al Destino (1906)

Eseje i pisma krytyczne[edytuj | edytuj kod]

• Romanzieri e romanzi del Cinquecento e del Seicento (1891)
• Il romanzo (1903)
• Tasso (1911)
• Foscolo (1915)
• Il Carducci in professione d’uomo (1921)

Opowiadania[edytuj | edytuj kod]

• Novelle umoristiche (1900)
• Il zucchetto rosso e storie di altri colori (1908)
• Amore e amore (1914)
• Il diavolo nell’ampolla (1918)
• Strane storie di storia vera (1920)
• Facce allegre (1921)
• Top (1921)
• La merciaina del piccolo ponte. Tra gente varia (1924)

Opowieści dla dzieci[edytuj | edytuj kod]

• Asini e compagnia (1913)
• Cammina cammina cammina (1920)
• I racconti di Corcontento (1922)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]