Agostino Vallini – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	13 maja 1989
Miejscowość	Neapol
Miejsce	duomo di Napoli
Konsekrator	Michele Giordano
Współkonsekratorzy	Luigi Diligenza; Antonio Ambrosanio
Konsekrowani biskupi
Guerino Di Tora	11 lipca 2009
Giuseppe Marciante	11 lipca 2009
Giuseppe Giudice	13 maja 2011
Giovanni Tani	17 września 2011
Lorenzo Leuzzi	14 kwietnia 2012
Matteo Maria Zuppi	14 kwietnia 2012
Paolo Selvadagi	7 września 2013
Augusto Paolo Lojudice	23 maja 2015
Gianrico Ruzza	11 czerwca 2016
Mauro Gambetti	22 listopada 2020
Współkonsekrowani biskupi
Vincenzo Pelvi	5 lutego 2000
Filippo Iannone	26 maja 2001
Léon Kalenga Badikebele	1 maja 2008
Frans Daneels	1 maja 2008
Juan Ignacio Arrieta Ochoa de Chinchetru	1 maja 2008
Mauro Parmeggiani	20 września 2008
Joseph Tobin	9 października 2010
Giorgio Lingua	9 października 2010
Ignacio Carrasco de Paula	9 października 2010
Enrico dal Covolo	9 października 2010
Angelo De Donatis	9 listopada 2015

Agostino Vallini
	Kardynał prezbiter
	; Agostino Vallini (2014)
	Sequere Me; Pójdź za Mną
Kraj działania	Watykan, Włochy
Data i miejsce urodzenia	17 kwietnia 1940 ; Poli
	Legat papieski ds. bazyliki św. Franciszka i bazyliki Najświętszej Marii Panny od Aniołów
Okres sprawowania	od 2017
	Wikariusz generalny Rzymu
Okres sprawowania	2008–2017
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	19 lipca 1964
Nominacja biskupia	23 marca 1989
Sakra biskupia	13 maja 1989
Kreacja kardynalska	24 marca 2006; Benedykt XVI
Kościół tytularny	S. Pier Damiani ai Monti di S. Paolo
	Multimedia w Wikimedia Commons

Agostino Vallini (ur. 17 kwietnia 1940 w Poli) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor obojga praw, biskup pomocniczy Neapolu w latach 1989–1999, biskup Albano w latach 1999–2004, prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej w latach 2004–2008, kardynał od 2006 (najpierw w stopniu diakona, w 2009 promowany do stopnia prezbitera), wikariusz generalny Rzymu i tym samym archiprezbiter bazyliki św. Jana na Lateranie w latach 2008–2017, członek Rady ds. Gospodarki w latach 2014–2020, od 2017 emerytowany wikariusz generalny diecezji rzymskiej; jednocześnie legat papieski ds. bazyliki św. Franciszka i bazyliki Najświętszej Marii Panny od Aniołów w Asyżu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował w seminarium archidiecezjalnym w Neapolu, na Wydziale Teologicznym w Neapolu (obronił licencjat z teologii) oraz na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie (obronił doktorat z prawa cywilnego i kanonicznego). Święcenia kapłańskie otrzymał 19 lipca 1964 w Neapolu z rąk kardynała Alfonso Castaldo. Wykładał prawo kanoniczne na Wydziale Teologicznym w Neapolu (był tam również dziekanem), następnie na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. Działał w Federacji Włoskich Uniwersytetów Katolickich. Był rektorem seminarium archidiecezjalnego w Neapolu oraz regionalnym radcą Akcji Katolickiej.

23 marca 1989 został mianowany biskupem pomocniczym Neapolu, ze stolicą tytularną Tortibulum. Sakrę biskupią otrzymał 13 maja 1989 w Neapolu z rąk miejscowego metropolity, kardynała Michele Giordano. 19 listopada 1999 został biskupem diecezji Albano (będącej jednocześnie tradycyjną diecezją kardynalską). 27 maja 2004 przeszedł do pracy w Kurii Rzymskiej; został prefektem Trybunału Sygnatury Apostolskiej, jednocześnie otrzymał promocję na arcybiskupa tytularnego.

22 lutego 2006 znalazł się w gronie piętnastu duchownych, których nominacje kardynalskie zapowiedział papież Benedykt XVI, a na uroczystości konsystorza 24 marca 2006 otrzymał tytuł kardynała diakona San Pier Damiani ai Monti di San Paolo.

27 czerwca 2008 papież Benedykt XVI mianował kard. Agostino Valliniego wikariuszem generalnym Rzymu i archiprezbiterem bazyliki laterańskiej. Na dotychczasowym stanowisku zastąpił go arcybiskup Saint Louis Raymond Leo Burke.

24 lutego 2009 promowany przez papieża do rangi kardynała prezbitera.

1 maja 2011 podczas uroczystej eucharystii na placu św. Piotra, jako wikariusz generalny Rzymu prosił papieża Benedykta XVI o włączenie Jana Pawła II w poczet błogosławionych^[1].

Brał udział w konklawe 2013, które wybrało papieża Franciszka. 17 kwietnia 2020 skończył 80 lat i stracił prawo do udziału w konklawe.

26 maja 2017 kard. Vallini przeszedł na emeryturę, zaś jego następcą na urzędzie wikariusza diecezji rzymskiej został dotychczasowy biskup pomocniczy tejże diecezji, bp Angelo De Donatis. 4 listopada 2017 Ojciec Święty Franciszek mianował go papieskim legatem ds. bazyliki św. Franciszka oraz bazyliki Najświętszej Marii Panny od Aniołów w Asyżu. Rolą papieskiego legata dla obydwu bazylik jest krzewienie więzi między miejscami świętymi związanymi z osobą Biedaczyny z Asyżu a Stolicą Apostolską. Nie dysponuje on żadną specjalną jurysdykcją. Został on w tej funkcji następcą zmarłego 22 kwietnia 2017 kard. Attilio Nicory^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Prośba o beatyfikację spełniona. Jest już błogosławiony Jan Paweł II!. newsweek.pl. [dostęp 2011-05-01].
↑ Kard. Vallini papieskim legatem ds. bazylik w Asyżu.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Nota biograficzna Agostino Valliniego na stronie Stolicy Apostolskiej. [dostęp 2024-04-07]. (wł.).
Agostino Vallini w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy [dostęp 2023-06-29] (ang.)
Agostino Vallini [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2020-07-11] (ang.).

[1] Prośba o beatyfikację spełniona. Jest już błogosławiony Jan Paweł II!. newsweek.pl. [dostęp 2011-05-01].

[2] Kard. Vallini papieskim legatem ds. bazylik w Asyżu.

[j-3] urząd sprawował jeszcze trzykrotnie: w 1145, 1147–1149 i 1150–1152

[1]

[2]

[A]

Prefekci Trybunału Sygnatury Sprawiedliwości	Giovanni Arcimboldi (1484–1488) Antoniotto Pallavicini (1491?–1493) Giovanni Antonio Sangiorgio (1493–1509) Leonardo Grosso della Rovere (1509–1520) Lorenzo Campeggio (1520–1539) Giacomo Simoneta (1539–1539) Bartolomeo Guidiccioni (1540–1549) Girolamo Verallo (1550–1555) Fabio Mignanelli (1555–1557) Antonio Trivulzio (1557–1559) Giacomo Puteo (1559–1563) Ludovico Simonetta (1563–1568) Gianpaolo Della Chiesa (1568–1575) Alessandro Sforza (1575–1581) Alessandro Riario (1581–1585) Giovanni Battista Castrucci (1585–1595) Bartolomeo Ferratini, proprefekt (1595–1599) Cinzio Passeri Aldobrandini (1599–1610) Maffeo Barberini (1610–1623) Berlinghiero Gessi, proprefekt (1623–1623) Francesco Barberini (1623–1628) Antonio Barberini (1628–1633) Berlinghiero Gessi (1633–1639) Francesco Barberini (1639–1640) Giulio Cesare Sacchetti (1640–1661) Flavio Chigi (1661–1693) Fulvio Astalli, proprefekt (1693–1696) Giovanni Giacomo Cavallerini (1696–1699) Fabrizio Spada, proprefekt (1699–1700), prefekt (1700–1717) Bernardino Scotti, proprefekt (1717–1718), prefekt (1718–1726) Lorenzo Corsini (1726–1730) Alamanno Salviati (1730–1733) Neri Maria Corsini (1733–1769) Andrea Corsini (1769–1795) Leonardo Antonelli (1795–1801) Ercole Consalvi (1801–1817) Antonio Dugnani (1817–1818) Diego Innico Caracciolo (1818–1820) Giovanni Battista Quarantotti (1820–1820) Wakat (1820–1825) Giuseppe Spina (1825–1828) Giovanni Francesco Falzacappa (1828–1840) Antonio Domenico Gamberini (1840–1841) Vincenzo Macchi (1841–1854) Mario Mattei (1854–1858) Pietro Marini (1858–1863) Camillo di Pietro (1863–1867) Carlo Sacconi (1867–1877) Teodolfo Mertel (1877–1878) Carlo Luigi Morichini (1878–1879) Wakat (1879–1884) Luigi Serafini (1884–1885) Isidoro Verga (1885–1888) Luigi Pallotti (1889–1890)
Prefekci Sygnatury Łaski	Antoniotto Pallavicini (1491–1503) Giovanni Antonio Sangiorgio (1503–1504) Clemente Grosso della Rovere (1504–1504) Galeotto Franciotti della Rovere (1504–1508) Pietro Accolti, główny referendarz (1508–1511), prefekt (1511–1532) Paolo Emilio Cesi (1532?–1537) Giacomo Simoneta (1537–1539) Pierpaolo Parisio (1539–1545) Niccolò Ardinghelli (1545–1547) Bartolomeo Guidiccioni (1547–1549) Francesco Sfondrati (1550–1550) Giovanni Angelo Medici (1550–1559) Vitellozzo Vitelli (1560–1568) Gianantonio Capizucchi (1568–1569) Antonio Carafa (1569–1591) Paolo Emilio Sfondrati (1591–1618) Scipione Caffarelli-Borghese (1618–1633) Antonio Barberini (1633–1667) Camillo Francesco Maria Pamphili, proprefekt (1645–1647) Giacomo Rospigliosi (1667–1684) Benedetto Pamphili (1685–1730) Antonio Felice Zondadari (1730–1737) Giuseppe Firrao (1737–1744) Prospero Colonna di Sciarra (1744–1765) Giovanni Costanzio Caracciolo (1765–1780) Gregorio Antonio Maria Salviati (1780–1794) Wakat (1794–1826) Giovanni Caccia-Piatti (1826–1833) Luigi Bottiglia Savoulx (1834–1836) Francesco Tiberi Contigliano (1837–1839)
Prefekci Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej (od 1908)	Vincenzo Vannutelli (1908–1914) Michele Lega (1914–1920) Augusto Silj (1920–1926) Francesco Ragonesi (1926–1931) Bonaventura Cerretti (1931–1933) Enrico Gasparri (1933–1946) Massimo Massimi (1946–1954) Giuseppe Bruno (1954–1954) Gaetano Cicognani proprefekt (1954–1959) Francesco Roberti (1959–1969) Dino Staffa (1969–1977) Pericle Felici (1977–1982) Aurelio Sabattani, proprefekt (1982–1983) prefekt (1983–1988) Achille Silvestrini (1988–1991) Gilberto Agustoni, proprefekt (1992–1994), prefekt (1994–1998) Zenon Grocholewski (1998–1999) Mario Francesco Pompedda (1999–2004) Agostino Vallini (2004–2008) Raymond Leo Burke (2008–2014) Dominique Mamberti (od 2014)