Albert Giraud – Wikipedia, wolna encyklopedia

Albert Giraud (ur. 23 czerwca 1860 w Leuven, zm. 26 grudnia 1929 w Schaarbeek) – belgijski poeta, tworzący w języku francuskim.

Współtwórca grupy literatów „Młoda Belgia”. Kierował pismem „La Jeune Belgique”. Był wielbicielem Théophile Gautiera, reprezentował nurt parnasizmu. W doskonałej pod względem formalnym poezji, która przyporządkowana bywa do teorii „sztuka dla sztuki”, uwidacznia się wyraźnie pragnienie ucieczki od bolesnej rzeczywistości.

W kunsztownych, pełnych wyszukanych rymów sonetach, inspirowany malarstwem, ukazywał przede wszystkim sceny historyczne i mityczne. Za ulubionego bohatera G. obrał sobie postać Pierrota, z którego cechami niejako się utożsamiał. Poruszony wydarzeniami I wojny światowej, zmienił na krótko tematykę i ton utworów, tworząc zbiór patriotycznych poematów. Po wojnie powrócił do pierwotnej fascynacji mitologią.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

1884: Pierrot lunaire
1888: Hors du siècle
1891: Les Dernières fêtes
1898: Héros et pierrots
1910: La guirlande des dieux
1921: Le concert dans la musée
1921: Le miroir caché

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Lucien Christophe: Albert Giraud. Son œuvre et son temps. Bruksela: Académie royale de langue et de littérature françaises de Belgique, 1960.
L'Académie royale de langue et de littérature françaises de Belgique: Albert Giraud. [dostęp 2010-11-13]. (fr.).