French
DeutschAleksander Merker – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Pełne imię i nazwisko | Aleksander Stanisław Merker |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Zastępca dyrektora, następnie dyrektor generalny Urzędu do Spraw Wyznań | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
Aleksander Stanisław Merker (ur. 9 listopada 1924 w Oświęcimiu, zm. 15 lipca 2012) – polski prawnik, specjalista w zakresie prawa wyznaniowego, polityk, wysokiej rangi funkcjonariusz Urzędu do Spraw Wyznań.
Młodość i edukacja[edytuj | edytuj kod]
Był trzecim dzieckiem Józefa Merkera i pochodzącej z Czech Anastazji Zaruby. W rodzinnym Oświęcimiu rozpoczął naukę i przed II wojną światową ukończył trzecią klasę z czteroletniego Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego. Naukę w tym gimnazjum, a potem liceum kontynuował po wojnie. Jednocześnie pracował w oświęcimskim magistracie. W lutym 1945 wstąpił do Związku Walki Młodych, a w październiku 1946 do Polskiej Partii Robotniczej, następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (1948-1990) i od 1999 do Sojuszu Lewicy Demokratycznej[1][2].
Po zdaniu matury, kontynuował naukę (administrację) na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Łódzkiego. A następnie odbył uzupełniające dwuletnie studia na Uniwersytecie Warszawskim uzyskując w 1959 tytuł magistra prawa[1].
Praca w administracji państwowej[edytuj | edytuj kod]
Od 1956 był wicedyrektorem Gabinetu Ministra Oświaty, a od kwietnia 1959 rozpoczął pracę w Urzędzie do Spraw Wyznań jako starszy radca, następnie radca prawny, a od 1967 naczelnik Wydziału Rzymskokatolickiego. W 1972 został zastępcą dyrektora urzędu, a w 1983 dyrektorem generalnym UdSW[1][3][4]. W okresie od 1980 do 1989 wchodził w skład Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu i Episkopatu, będąc jej sekretarzem, po stronie rządowej[5].
W 1990 po 31 latach pracy w UdSW został likwidatorem urzędu. W tym samym roku przeszedł na emeryturę. Również od tego roku był ekspertem w zakresie prawa wyznaniowego Klubu Parlamentarnego SLD[1].
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
W 1952 poślubił tkaczkę Annę Pietrzak (zm. 1975), z którą miał dwóch synów[1].
Śmierć i pogrzeb[edytuj | edytuj kod]
Zmarł 15 lipca 2012 i 20 lipca został pochowany na Wojskowych Powązkach[6] (kwatera A37-1-6)[7]
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Jan Wierusz-Kowalski (red.), Wokół soborowej deklaracji o wolności religijnej [materiały szkoleniowe], Centralny Ośrodek Doskonalenia Kadr Laickich, Warszawa, 1967.
- Tylko w Polsce... w: Pro bono Republicea. Księga jubileuszowa profesora Michała Pietrzaka, red. P. Borecki, A. Czohara, T.J. Zieliński, LexisNexis, Warszawa, 2009, ISBN 978-83-7620-262-4.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e 100 lat Liceum Konarskiego - Wspomnienia Aleksandra Merkera c.d.. [dostęp 2012-07-20]. (pol.).
- ↑ Nekrolog na stronie „Gazety Wyborczej”. [dostęp 2012-07-20]. (pol.).
- ↑ A. Friszke, PRL wobec Kościoła. Akta Urzędu do Spraw Wyznań 1970-1978, Biblioteka „Więzi”. Instytut Studiów Politycznych PAN, Warszawa, 2010, ISBN 978-83-60356-73-9, s. 19 i inne.
- ↑ P. Raina, Cele polityki władz PRL wobec Watykanu, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa, 2001, s. 121 i inne.
- ↑ P. Borecki, C. Janik (wybór i opracowanie naukowe), Komisja Wspólna Przedstawicieli Rządu Rzeczypospolitej Polskiej i Konferencji Episkopatu Polski w archiwaliach z lat 1989–2010, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa, 2011, ISBN 978-83-7666-087-5, s. 12 i inne.
- ↑ Nekrolog na stronie „Gazety Wyborczej”. [dostęp 2012-07-20]. (pol.).
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze