Aleksander Pracki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Aleksander Pracki herbu Późniak (zm. w grudniu 1655) – pułkownik, dowódca pułku wojsk polskich w czasie najazdu szwedzkiego w 1655 r.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wstąpił do zakonu ojców dominikanów w Krakowie. Po ukończeniu Seminarium otrzymał święcenia. Wystąpił z zakonu pod wpływem reformacji i wraz z innymi różnowiercami, zwolennikami protestanckiej Szwecji w czasie potopu szwedzkiego wziął udział w zjeździe przemyskiej szlachty i został wybrany ich dowódcą.

Razem ze Szwedami, brał udział w rabunkach, gwałtach i mordach dokonywanych na ludności Podkarpacia, co spowodowało, że miejscowi chłopi i mieszczanie zaczęli organizować się w oddziały, na czele których stanął por. Gabriel Wojniłłowicz i wraz ze swoją chorągwią postanowił rozprawić się ze zdrajcą A. Prackim, z jego oddziałami i ze Szwedami.

7 grudnia 1655 doszło do rozstrzygającej bitwy pod Krosnem. Po przełomowym zwycięstwie Gabriela Wojniłłowicza, Pracki dostał się do niewoli i po postawieniu mu zarzutów zdrady Rzeczypospolitej, oraz po wydaniu wyroku kary śmierci, został rozstrzelany na krośnieńskim Rynku.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Marian Ziobro, Krosno i okolice, Rzeszów 1986
• Andrzej Borcz, Działania wojenne na terenie ziemi przemyskiej i sanockiej w latach „potopu” 1655–1657, Przemyśl 1999 ISBN 83-909229-8-3
• Samuel Grądzki, Historia belli Cosacco-Polonici, wyd. K. Koppi, Pestini 1789,
• Mieczysław Brzyski, Szwedzi w Małopolsce w latach 1655–1657, Praca dyplomowa w seminarium prof. dr Adama Przybosia, Kraków 1972