Aleksandra Polisiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Aleksandra Polisiewicz
Aleka Polis
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1974
Katowice

Narodowość

polska

Alma Mater

Uniwersytet Śląski

Dziedzina sztuki

performance

Multimedia w Wikimedia Commons

Aleksandra Polisiewicz (ur. 1974 w Katowicach[1]) – polska artystka i performerka. Pseudonim artystyczny Aleka Polis.

Absolwentka Instytutu Sztuki Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie[1]. Od 2012 studia doktoranckie na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W 2002 i 2006 otrzymała Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W swoich pracach wykorzystuje m.in. wizualizacje przy użyciu animacji komputerowej, wykonywała także prezentacje multimedialne dla Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Artystka radykalna. Feministka. W swoich realizacjach Aleka posługuje się wideo, fotografią cyfrową, tworzy animacje, filmy dokumentalne. Jej (post)krytyczna twórczość otwiera pole do refleksji na temat rekonstrukcji tożsamości, czy lepiej podmiotowości, w przestrzeni kontrolowanej przez szeroko pojętą władzę[2]. Prace Polisiewicz, tworzone z pełną świadomością porażki poszukiwania krytycznego dyskursu, otwierają przestrzeń dla nieobciążonej propagandą interpretacji. W realizacji Suka (2003-2004) przedstawiła trzy konstrukcje kobiecej tożsamości proponowane przez różne odmiany totalitaryzmu. Pokazała, w jaki sposób faszyzm, komunizm, kapitalizm określają wygodne dla swojego istnienia modele zachowań.

Stygma (2005), found footage`owa prezentacja składająca się z fragmentów filmu Chłopi, przedstawia napiętnowanie, z jakim spotykają się jednostki wykraczające poza ustalone w społeczeństwie reguły. Zazwyczaj są to: tzw. normy obyczajowe ustalane przez władzę reprezentowaną przez rodzinę, rząd, kościół. Każde odstępstwo jest agresywnie tępione, a ostatni bastion oporu - własne ciało spotyka się ze zdecydowanym atakiem. Paradoksalnie, reakcje na agresję otoczenia polegające na odwzajemnieniu przemocy są potępiane przez samych ją generujących. Autoagresja staje się tu formą obrony. Praca z cyklu IBM Dedicated (2004) przedstawia proces powstawania tytułowego napisu na własnym ciele artystki. Krwawe znaki przypominają o kontroli ciała przez różnego typu technologie. Koncern, którego podstawą rozwoju był totalitarny system faszystowski, w epoce postindustrialnej uzyskał formę niezwykle skutecznego narzędzia władzy. Sprytnie przybrał on formę twórcy pozornie przyjaznej technologii. Piętnowanie ciała przez władzę, czyli zdobywanie kontroli nad tym, co prywatne, odbywa się dziś w bardziej wysublimowany sposób - przy użyciu nowoczesnych narzędzi cyfrowych. Nie znaczy to jednak, że jest to mniej groźne niż bezpośrednie zagrożenie organizmu.

Sprawowanie władzy za pośrednictwem organizowania przestrzeni społecznej przy pomocy nośnych idei i architektury będącej ich reprezentacją jest przedmiotem najnowszej pracy Aleki. Wartopia (2006) – symulacja idealnego miasta skonstruowana według dokładnych wytycznych ideologii powstała na podstawie odnalezionych przez artystkę oryginalnych faszystowskich i stalinowskich planów przebudowy Warszawy. Polisiewicz stworzyła wirtualną przestrzeń reprezentacji opresji, której możemy doświadczyć bez większego uszczerbku.

W ramach Syren TV współpracuje z filozofką, fotografką, filmówką i równie zagorzałą feministką Ewą Majewską. Razem produkują filmy dokumentalne o polskiej rzeczywistości polityczno-społecznej podlegającej presji środowisk narodowo-szowinistyczno-faszyzujacych. W ramach współpracy z Obiegiem, w 2005 r. Polisiewicz założyła w Polsce pierwszą wernisażową telewizję internetową OBIEG.TV.

Mieszka i pracuje w Warszawie[3].

Wystawy[edytuj | edytuj kod]

  • 2013 Błąd w czasoprzestrzeni, BWA Bielsko-Biała, wyst. ind.; Wolny strzelec, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa; Alternativa 2013, Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk; Punkt bez ja, Galeria Arsenal, Białystok; Miasto, którego nie było, BWA Jelenia Góra; Tkacze, Centrum Sztuki Staniszów; Komentatorki, CSW Zamek Ujazdowski 
  • 2012 Ceremoniał, Centrum Kultury Krasnoye Znamya, Sankt-Petersburg, Rosja; Chora sztuka, Jerozolima, Warszawa; Follow the White Rabbit!, Dortmunder Kunstverein, Dortmund, Niemcy,  Happiness is a warm gun, the Rizzordi Art Foundation, Saint-Petersburg, Rosja 
  • 2011 Cyklooksytocyna, Zona Sztuki Aktualnej, Łódź, wyst. ind.; Szachrajki, łobuzy, pasożyty, Studio BWA, Wrocław; Tür an Tür , Polen-Deutschland, 1000 Jahre Kunst und Geschichte, Martin-Gropius-Bau; BerlinDobre sasiedztwo?, wątki niemieckie we współczesnej sztuce polskiej/ wątki polskie we współczesnej sztuce niemieckiej, Kunstraum Kreuzberg, Bethanien, Berlin; Gone to Croatan, HMKV, Dortmund
  • 2010 Trickster, Fundacja Profile, Warszawa, wyst. ind.; Ars Homo Erotica, Muzeum Narodowe, Warszawa[2][4]
  • 2008 5. Triennale Młodych, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko;
  • 2007 Efekty rzeczywistości, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa; Demos kratos, Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała; Sąsiedzi, Festiwal Altonale 9, Kulturforum Altona, Hamburg; Mamidło. Lilth, Galeria Program, Warszawa; Odczarowanie, Galeria BWA, Zielona Góra, Mandala, Galeria Bielska BWA, Bielsko - Biała
  • 2006 Demos kratos-władza ludu, Galeria Klimy Bocheńskiej, Warszawa; Nie lękajcie się, mieszkanie prywatne, Warszawa; W Polsce czyli gdzie?, CSW, Warszawa; Viennabiennale, Vienna; Young Art from Poland, Polish Institut, Vienna; Welcome to the media, Królikarnia, Warszawa; Miłość i demokracja, Łaźnia, Gdańsk; femmeusesactions#17, Parc Saint Léger - Centre d'art contemporain, Pougues-les-Eaux; Wyobrażenia Holokausru w Polskiej sztuce wideo i filmie, CSW Warszawa; Dromos, wyst. ind. w ramach W samym centrum uwagi, CSW, Warszawa
  • 2005 Jakoś to będzie. Wybory Galeria Piotra Nowickiego, Klub Le Madame, Warszawa; Achtung Polen kommen, Weimar; Integracja, Galeria Program, Warszawa; Performance Club, Galeria Kordegarda, Warszawa; IMPULSE. Zeitgenössische Kunst aus Polen, Polish Institut, Düsseldorf; Tolerate me! Supermarket sztuki V/1, Galeria DAP, Warszawa; Polski film abstrakcyjny 1957 - 2004, CSW Warszawa;
  • 2004 Reversed Art and Engineering. Ung polsk Konst, Skulpturens Hus, Stockholm; Święto kobiet, Galeria Lokal, Kraków; Belmondo, Poznań; Ładnie? O ładnym, młyn nr 2 „Ziarno”, Kraków; Suka, wyst. ind., Galeria XX1, Warszawa; Bestiarium podświadomości, wyst. ind., Kronika, Bytom; Matryca, wyst. ind., Galeria XX1, Warszawa[2];
  • 2003 InteGracja, Galeria Program, Warszawa; ART Moscow. Polish Brand, Central House of Artists, Moskau; Ulica Św Jana, wyst. ind., Górnośląskie Centrum Kultury, Katowice
  • 2002 Wianek cierniowy i róża, Galeria XX1, Warszawa;
  • 2001 Kobieta o Kobiecie, Galeria Bielska BWA (Bielsko-Biała); Rybie oko, BGSW Słupsk; Artefakty, Kronika, Bytom; Irreligia. The morphology of the Non-Sacrum in Polish 20th Century Art, Atelier 340 - Museum, Brussels.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Aleksandra Polisiewicz (Aleka Polis), Życie i twórczość, Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2021-02-13] (pol.).
  2. ↑ a b c Tricksterowanie płci, czyli o rzeczywistościach, które tworzę [online], Magazyn RTV [dostęp 2021-02-13].
  3. ↑ 99,965 – GALERIA MIŁOŚĆ [online] [dostęp 2021-02-13] (pol.).
  4. ↑ Opposite [online], opposite.uni.wroc.pl [dostęp 2021-02-13].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksandra_Polisiewicz&oldid=73222092”