Alexander De Croo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Alexander De Croo
Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1975 ; Vilvoorde
	Premier Belgii
Okres	od 1 października 2020
Przynależność polityczna	Open VLD
Poprzednik	Sophie Wilmès
	Przewodniczący Open VLD
Okres	od 2009; do 2012
Przynależność polityczna	Open VLD
Poprzednik	Bart Somers
Następca	Gwendolyn Rutten
	Multimedia w Wikimedia Commons

Alexander De Croo (ur. 3 listopada 1975 w Vilvoorde) – belgijski i flamandzki polityk i przedsiębiorca, od 2009 do 2012 przewodniczący partii Flamandzcy Liberałowie i Demokraci (Open VLD), w latach 2012–2020 wicepremier i minister, a od 2020 premier Belgii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z rodziny o tradycjach politycznych. Jego ojciec, Herman De Croo, był ministrem i przewodniczącym Izby Reprezentantów.

W 1998 ukończył studia z zakresu zarządzania na Vrije Universiteit Brussel. Kształcił się następnie na Northwestern University w Chicago, odbył podyplomowe studia MBA w Kellogg School of Management. Od 1999 pracował jako menedżer projektów w międzynarodowej grupie doradczej Boston Consulting Group. W 2006 założył własną firmę pod nazwą Darts-ip, specjalizującą się w sprawach własności intelektualnej.

W czerwcu 2009 wystartował bez powodzenia w wyborach europejskich z 10. pozycji Flamandzkich Liberałów i Demokratów, uzyskując czwarty rezultat wśród 13 kandydatów. W październiku tego samego roku ogłosił swój start na stanowisko przewodniczącego tej partii. W grudniu 2009 w drugiej turze partyjnych wyborów zdobył blisko 55% głosów, pokonując Marina Keulena^[1]. Został tym samym przewodniczącym Open VLD, nie pełniąc nigdy wcześniej żadnych funkcji publicznych czy partyjnych^[2].

W 2010 został wybrany do federalnego Senatu. Partią kierował do 2012. W październiku tego samego roku został wicepremierem i ministrem ds. emerytur w rządzie federalnym. W 2014 wybrano go do belgijskiej Izby Reprezentantów. Pozostał w rządzie, na czele którego stanął Charles Michel, obejmując urzędy wicepremiera oraz ministra rozwoju, agendy cyfrowej, telekomunikacji i poczty^[3]. W grudniu 2018 w trakcie rekonstrukcji gabinetu został wicepremierem oraz ministrem rozwoju i finansów^[4]. W 2019 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję do niższej izby belgijskiego parlamentu^[5]. Pozostał na dotychczasowych funkcjach rządowych, gdy w październiku tegoż roku na czele przejściowego gabinetu stanęła Sophie Wilmès^[6].

Ponownie mianowany na te stanowiska w marcu 2020, gdy Sophie Wilmès utworzyła swój drugi rząd^[7]. Gabinet ten w założeniu był rządem przejściowym, powołano go w okresie pandemii COVID-19 po wielu miesiącach od wyborów federalnych z maja 2019. Kontynuowano następnie rozmowy koalicyjne, na mocy których zawiązano porozumienie o utworzeniu rządu większościowego. Przystąpiły do niego obie partie liberalne (Open VLD i Ruch Reformatorski), obie partie socjalistyczne (flamandzka i walońska), obie partie ekologiczne (Groen i Ecolo) oraz flamandzcy chadecy^[8]. Na czele gabinetu stanął Alexander De Croo, który funkcję premiera objął 1 października 2020^[8]^[9]. Tego samego dnia zaprzysiężono pozostałych członków gabinetu^[9].

Skład rządu[edytuj | edytuj kod]

premier: Alexander De Croo (Open VLD)^[9]
wicepremier, minister gospodarki i pracy: Pierre-Yves Dermagne (PS)
wicepremier, minister spraw zagranicznych, europejskich i handlu zagranicznego oraz ds. federalnych instytucji kultury: Sophie Wilmès (MR, do lipca 2022)^[10]
wicepremier, minister ds. mobilności: Georges Gilkinet (Ecolo)
wicepremier, minister finansów: Vincent Van Peteghem (CD&V)
wicepremier, minister spraw społecznych i zdrowia: Frank Vandenbroucke (sp.a/Vooruit)
wicepremier, minister ds. służb publicznych i przedsiębiorstw publicznych: Petra De Sutter (Groen)
wicepremier, minister sprawiedliwości: Vincent Van Quickenborne (Open VLD, do października 2023), Paul Van Tigchelt (Open VLD, od października 2023)
wicepremier: David Clarinval (MR, od lipca 2022)^[10]
minister ds. klasy średniej, samozatrudnionych, małej i średniej przedsiębiorczości, rolnictwa, reform instytucjonalnych i odnowy demokratycznej: David Clarinval (MR)
minister spraw zagranicznych, europejskich i handlu zagranicznego oraz ds. federalnych instytucji kultury: Hadja Lahbib (MR, od lipca 2022)^[10]
minister ds. emerytur i integracji społecznej: Karine Lalieux (PS)
minister obrony: Ludivine Dedonder (PS)
minister ds. klimatu, środowiska i zrównoważonego rozwoju: Zakia Khattabi (Ecolo)
minister spraw wewnętrznych i reform instytucjonalnych: Annelies Verlinden (CD&V)
minister współpracy rozwojowej: Meryame Kitir (sp.a/Vooruit, do grudnia 2022), Caroline Gennez (Vooruit, od grudnia 2022)
minister energii: Tinne Van der Straeten (Groen)
sekretarze stanu: Thomas Dermine (PS), Mathieu Michel (MR), Sarah Schlitz (Ecolo, do kwietnia 2023), Sammy Mahdi (CD&V, do czerwca 2022), Eva De Bleeker (Open VLD, do listopada 2022), Nicole de Moor (CD&V, od czerwca 2022), Alexia Bertrand (Open VLD, od listopada 2022), Marie-Colline Leroy (Ecolo, od kwietnia 2023)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Alexander De Croo nieuwe partijvoorzitter Open Vld. openvld.be, 12 grudnia 2009. [dostęp 2020-10-01]. (niderl.).
↑ Open VLD kiest met Alexander De Croo voor avontuur. standaard.be, 12 grudnia 2009. [dostęp 2020-10-01]. (niderl.).
↑ Wie is wie in de regering-Michel?. standaard.be, 10 października 2014. [dostęp 2020-10-01]. (niderl.).
↑ Overzicht: dit is de nieuwe Belgische regering. demorgen.be, 9 grudnia 2018. [dostęp 2020-10-01]. (niderl.).
↑ Voici les élus qui composent la Chambre. lavenir.net, 27 maja 2019. [dostęp 2020-10-01]. (fr.).
↑ Koning Filip benoemt Sophie Wilmès tot premier. hln.be, 27 października 2019. [dostęp 2020-10-01]. (niderl.).
↑ Prestation de serment du nouveau gouvernement fédéral. belgium.be, 17 marca 2020. [dostęp 2020-10-01]. (fr.).
↑ ^a ^b Nouveau gouvernement belge: les militants des sept partis (PS, sp.a, MR, Open VLD, CD&V, Ecolo et Groen) ont dit oui. rtbf.be, 30 września 2020. [dostęp 2020-10-01]. (fr.).
↑ ^a ^b ^c Prestation de serment du nouveau gouvernement fédéral. belgium.be, 1 października 2020. [dostęp 2020-10-01]. (fr.).
↑ ^a ^b ^c Hadja Lahbib, nouvelle ministre des Affaires étrangères, a prêté serment devant le Roi. lesoir.be, 15 lipca 2022. [dostęp 2022-07-16]. (fr.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Curriculum vitae na stronie prywatnej. [dostęp 2020-10-01]. (fr.).

[1] Alexander De Croo nieuwe partijvoorzitter Open Vld. openvld.be, 12 grudnia 2009. [dostęp 2020-10-01]. (niderl.).

[2] Open VLD kiest met Alexander De Croo voor avontuur. standaard.be, 12 grudnia 2009. [dostęp 2020-10-01]. (niderl.).

[3] Wie is wie in de regering-Michel?. standaard.be, 10 października 2014. [dostęp 2020-10-01]. (niderl.).

[4] Overzicht: dit is de nieuwe Belgische regering. demorgen.be, 9 grudnia 2018. [dostęp 2020-10-01]. (niderl.).

[5] Voici les élus qui composent la Chambre. lavenir.net, 27 maja 2019. [dostęp 2020-10-01]. (fr.).

[6] Koning Filip benoemt Sophie Wilmès tot premier. hln.be, 27 października 2019. [dostęp 2020-10-01]. (niderl.).

[7] Prestation de serment du nouveau gouvernement fédéral. belgium.be, 17 marca 2020. [dostęp 2020-10-01]. (fr.).

[rtbf-8] Nouveau gouvernement belge: les militants des sept partis (PS, sp.a, MR, Open VLD, CD&V, Ecolo et Groen) ont dit oui. rtbf.be, 30 września 2020. [dostęp 2020-10-01]. (fr.).

[gov-9] Prestation de serment du nouveau gouvernement fédéral. belgium.be, 1 października 2020. [dostęp 2020-10-01]. (fr.).

[zm722-10] Hadja Lahbib, nouvelle ministre des Affaires étrangères, a prêté serment devant le Roi. lesoir.be, 15 lipca 2022. [dostęp 2022-07-16]. (fr.).

[a-11] Prezydent pełni równocześnie funkcję szefa rządu.

[b-12] Republika Kosowa jest uznawana przez 97 ze 193 państw członkowskich ONZ, 22 z 27 państw członkowskich UE oraz 26 z 30 państw członkowskich NATO (stan na 4 września 2020).

[13] Kolegialny organ pełniący funkcję głowy państwa i szefa rządu.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[A]

[B]

[C]

Przywódcy państw	Albania Andora Austria Belgia Białoruś Bośnia i Hercegowina Bułgaria Chorwacja Czarnogóra Cypr^[A] Czechy Dania Estonia Finlandia Francja Grecja Hiszpania Holandia Irlandia Islandia Liechtenstein Litwa Luksemburg Łotwa Kosowo^[B] Macedonia Północna Malta Mołdawia Monako Niemcy Norwegia Polska Portugalia Rosja Rumunia San Marino Serbia Słowacja Słowenia Szwajcaria^[C] Szwecja Turcja^[A] Ukraina Watykan Węgry Wielka Brytania Włochy
Przywódcy państw nieuznawanych	Cypr Północny Naddniestrze
Premierzy rządów	Albania Andora Austria Belgia Białoruś Bośnia i Hercegowina Bułgaria Chorwacja Czarnogóra Czechy Dania Estonia Finlandia Francja Grecja Hiszpania Holandia Irlandia Islandia Kosowo Liechtenstein Litwa Luksemburg Łotwa Macedonia Północna Malta Mołdawia Monako Niemcy Norwegia Polska Portugalia Rosja Rumunia Serbia Słowacja Słowenia Szwecja Ukraina Watykan Węgry Wielka Brytania Włochy
Premierzy rządów państw nieuznawanych	Cypr Północny Naddniestrze

Przewodniczący Rady Europejskiej	Michel (nie głosuje)
Członkowie Rady Europejskiej (27)	Nehammer (AT) De Croo (BE) Gławczew (BG) Plenković (HR) Christodulidis (CY) Fiala (CZ) Frederiksen (DK) Kallas (EE) Orpo (FI) Macron (FR) Scholz (DE) Mitsotakis (GR) Orbán (HU) Harris (IE) Meloni (IT) Siliņa (LV) Nausėda (LT) Frieden (LU) Abela (MT) Rutte (NL) Tusk (PL) Montenegro (PT) Iohannis (RO) Fico (SK) Golob (SI) Sánchez (ES) Kristersson (SE)
Przewodniczący Komisji Europejskiej	Von der Leyen (nie głosuje)
Przedstawiciele organów Unii Europejskiej	Borrell (wysoki przedstawiciel) (nie głosuje) Metsola (przewodniczący PE) (na zaproszenie, nie głosuje)