French
DeutschAlfred Tarnowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Tytuł szachowy | mistrz krajowy |
Alfred Tarnowski (ur. 3 marca 1917 we Lwowie, zm. 24 listopada 2003 w Krakowie) – polski szachista i teoretyk szachów[1].
Kariera szachowa[edytuj | edytuj kod]
Z szachami zapoznał się w wieku 14 lat[2]. Szachowe szlify zdobywał w rodzinnym Lwowie, gdzie mieszkał do 1945 roku. W 1940 r. uzyskał tam II kategorię radziecką, a po wyzwoleniu Lwowa w 1944 r. – I kategorię radziecką[3]. Po zakończeniu II wojny światowej przeprowadził się do Krakowa. W 1946 roku zadebiutował w pierwszych powojennych mistrzostwach Polski w Sopocie, gdzie podzielił siódme miejsce. W kolejnych latach jeszcze dwunastokrotnie awansował do finałów mistrzostw kraju, zdobywając dwa medale: złoty (w 1961 roku w Katowicach) oraz srebrny (w 1949 roku w Poznaniu). Czterokrotnie uczestniczył w olimpiadach szachowych (w latach 1952, 1958, 1960 i 1962)[1], zdobywając 29½ pkt w 56 partiach (ogólny wyniki procentowy 52,7%)[4]. Brał udział w ośmiu turniejach i dwudziestu meczach międzynarodowych.
Tarnowski był cenionym trenerem i teoretykiem. W centrum Krakowa prowadził klub szachowy „Juvenia”[5].. Jako jeden z nielicznych w tym czasie polskich szachistów publikował prace z zakresu teorii otwarć. Z jego analiz wariantu Najdorfa obrony sycylijskiej korzystał sam Najdorf. Był uznanym znawcą partii hiszpańskiej i obrony słowiańskiej, a także obrony półsłowiańskiej, w której w 1950 roku w pokonał arcymistrza Marka Tajmanowa. Był jednym z najlepszych polskich analityków, współtwórcą tzw. szkoły krakowskiej. Jak pisze Stefan Witkowski, z artykułem Tarnowskiego zamieszczonym w „Szachach” zapoznał się sam Robert Fischer, który na olimpiadzie w Złotych Piaskach w roku 1961 z powodzeniem zastosował patent polskiego mistrza w partii z Najdorfem (!)[5].
Najwyższy ranking osiągnął w roku 1950: 2524 pkt[1].
Inne: Był jednym z założycieli znanego zespołu „Roma”[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Alfred Tarnowski - Szachy w Polsce (szachypolskie.pl)[1]
- ↑ Stefan Witkowski: Ostatni Mohikanin. Alfred Tarnowski (03.03.1917 – 24.11.2003), [w:] Panorama Szachowa, 2005, nr 5-6, s. 72.
- ↑ Władysław Litmanowicz, Polscy szachiści 1945-1980, Wyd. 2 popr. i uzup, Warszawa: "Sport i Turystyka", 1982, s. 82, ISBN 978-83-217-2376-1 [dostęp 2023-09-27].
- ↑ OlimpBase
- ↑ a b c Stefan Witkowski: Ostatni Mohikanin. Alfred Tarnowski (03.03.1917 – 24.11.2003), [w:] Panorama szachowa, 2005, nr 5-6, s. 73.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- W.Litmanowicz, J.Giżycki, "Szachy od A do Z", tom II, Warszawa 1987, str. 1218.
- W.Litmanowicz, "Polscy szachiści", Warszawa 1982, str. 82.
- Stefan Witkowski: Ostatni Mohikanin. Alfred Tarnowski (03.03.1917 – 24.11.2003), [w:] Panorama Szachowa, 2005, nr 5-6, s. 72-74.
- Alfred Tarnowski - Szachy w Polsce (szachypolskie.pl)[2]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Alfred Tarnowski – wybrane partie szachowe (ang.)