Andrzej Falkiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Falkiewicz
Data i miejsce urodzenia

5 grudnia 1929
Poznań

Data i miejsce śmierci

22 lipca 2010
Puszczykowo

Zawód, zajęcie

eseista, krytyk literacki i teatralny, filozof

Narodowość

polska

Alma Mater

Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Poznaniu

Małżeństwo

Krystyna Miłobędzka

Andrzej Falkiewicz (ur. 5 grudnia 1929 w Poznaniu, zm. 22 lipca 2010 w Puszczykowie[1]) – polski eseista, krytyk literacki i teatralny, filozof. Mąż Krystyny Miłobędzkiej.

Był absolwentem Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Poznaniu. Debiutował w 1958 na łamach prasy literackiej jako krytyk teatralny. Był kierownikiem literackim: Bałtyckiego Teatru Dramatycznego w Koszalinie (1962–1967), Teatru Współczesnego we Wrocławiu (1968–1970 i 1973-1984), Teatru im. Bogusławskiego w Kaliszu (1970-1973). W latach 1989–1995 w Teatrze Polskim we Wrocławiu był konsultantem programowym[2].

Od 1967 roku mieszkał we Wrocławiu. Ostatnie lata życia spędził mieszkając w Puszczykowie pod Poznaniem.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Proza[edytuj | edytuj kod]

  • Ledwie mrok (Wrocław 1998)
  • Świetliste (Wrocław 2011)
  • Ta chwila (Wrocław 2014)

Szkice i eseje[edytuj | edytuj kod]

  • Mit Orestesa. Szkice o dramaturgii współczesnej (Poznań 1967)
  • Teatr Społeczeństwo (Kraków 1980)
  • Polski Kosmos. Dziesięć esejów przy Gombrowiczu (Kraków 1981)
  • Takim ściegiem (Wrocław 1981)
  • Fragmenty o polskiej literaturze (Wrocław 1982)
  • Jeden i liczba mnoga. O materializmie historycznym i metafizyce unitarnej Leszka Nowaka (1989, drugie wyd. 2016)
  • Nie-Ja Edwarda Stachury (Wrocław 1995)
  • Coś z mądrości i lenistwa, snu prawie. Świat pisarski Mieczysława Piotrowskiego (Wrocław 1995)
  • Istnienie i metafora (Wrocław 1996)
  • Być może: być – w stu trzydziestu czterech odsłonach (Gdańsk 2002)
  • Na prawach rękopisu: wielka mała proza Jerzego Pluty (Wrocław 2005)
  • Takim ściegiem: zapisy z lat 1974–1976, przepisane w 1986, przeczytane w 2008 (Wrocław 2009)

Rozmowy[edytuj | edytuj kod]

  • Jarosław Borowiec, Szare światło. Rozmowy z Krystyną Miłobędzką i Andrzejem Falkiewiczem (Biuro Literackie, Wrocław 2009)

Artykuły[edytuj | edytuj kod]

  • A. Falkiewicz: Człowiek teatralny. „Dialog” 1988 nr 9
  • A. Falkiewicz: Fetysz. „Dialog” 1989 nr 11/112
  • A. Falkiewicz: Czy Gombrowicz mógłby uratować polski teatr?. „Teatr” 1990 nr 3-4,
  • A. Falkiewicz: Metafora metafor. O poezji Tymoteusza Karpowicza. „Teksty Drugie” 1991 nr 3
  • A. Falkiewicz: Prawodawca i demaskator. „Gazeta Wyborcza” 1991 nr 293,
  • A. Falkiewicz: Helmut, czyli przyjaźń. „Notatnik Teatralny” 1993 nr 6 vol. I,
  • A. Falkiewicz: Gombrowicz: filozof i filozofujące dzieło. „Poznańskie Studia z Filozofii Humanistyki” 1996 t. 3,
  • A. Falkiewicz: Być może oraz Odpowiedzi. „Poznańskie Studia z Filozofii Humanistyki” 1999, t. 5 (18) Umysł a rzeczywistość. Red. tomu: A. Klawiter, L. Nowak, P. Przybysz.
  • A. Falkiewicz: Wobec nowożytnego rozumu. O Bycie i myśli Leszka Nowaka. W zbiorze: Odwaga filozofowania.: Leszkowi Nowakowi w darze. Red. E. Doczyńska. Poznań 2002.

Współpraca i redakcja[edytuj | edytuj kod]

  • J. Genet: Teatr. Wstęp A. Falkiewicz. Przeł. J. Błoński, J. Lisowski, M. Skibniewska. Warszawa 1970,
  • T. Karpowicz: Dramaty zebrane. Wstęp A. Falkiewicz. Wrocław 1975,
  • B. Kierc: Wzniosły upadek anioła. Posł. A. Falkiewicz. Wrocław 1992,
  • T. Karpowicz: Słoje zadrzewne: teksty wybrane. Posł. A. Falkiewicz. Wrocław 1999.
  • T. Karpowicz: Małe cienie wielkich czarnoksiężników: zarejestrowane w paśmie cyfr od 797 do 7777. Red. Andrzej Falkiewicz. Wrocław 2007.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zmarł Andrzej Falkiewicz – Rzeczpospolita. [dostęp 2010-07-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)].
  2. Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 189.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]