Andrzej Krzycki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	4 października 1523
Konsekrator	Jan Konarski
Współkonsekratorzy	Piotr Tomicki; Jan Amicinus
Konsekrowani biskupi
Mikołaj Broliński	24 lutego 1533
Jan Dantyszek	14 września 1533
Współkonsekrowani biskupi
Maurycy Ferber	28 października 1523

Andrzej Krzycki
inna forma nazwiska: *Andreas Cricius*
	Prymas Polski
Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1482 ; Krzycko
Data i miejsce śmierci	10 maja 1537 ; Skierniewice
Miejsce pochówku	bazylika prymasowska Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie
	Arcybiskup Gnieźnieński
Okres sprawowania	1535–1537
	Biskup płocki
Okres sprawowania	1527–1535
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	przed 1504
Nominacja biskupia	8 czerwca 1523
Sakra biskupia	4 października 1523
	Teksty w Wikiźródłach
	Cytaty w Wikicytatach

Andrzej Krzycki, herbu Kotwicz (ur. 7 lipca 1482 w Krzycku w Wielkopolsce, zm. 10 maja 1537 w Skierniewicach) – arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski, prepozyt kapituły katedralnej poznańskiej w latach 1520-1523 i 1525–1526^[1], scholastyk poznański i prepozyt średzki w 1516 roku^[2], sekretarz królowej Bony, polityk, mecenas sztuki, poeta staropolski piszący w języku łacińskim, humanista, sekretarz króla Zygmunta I Starego od 1516 roku^[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzięki pomocy wuja, którym był biskup Piotr Tomicki, zdobył wykształcenie studiując pod kierunkiem wybitnych humanistów na uniwersytecie w Bolonii. Powrócił do Polski ok. 1501 r. Rozpoczął karierę w hierarchii kościelnej. Kanclerz królowej Barbary, żony Zygmunta I w latach 1512-1515^[4]. Po jej śmierci stał się sekretarzem królewskim. Jego autorstwa są inskrypcje na tablicach i fryzie kaplicy Zygmuntowskiej. 8 czerwca 1523 mianowany biskupem przemyskim. Ingres do katedry odbył 24 czerwca 1523 (zamieszkał w pałacu biskupim w Krośnie). Przeniesiony 29 kwietnia 1527 na biskupstwo płockie, by wreszcie 27 października 1535 zostać arcybiskupem gnieźnieńskim i prymasem. Był wujem biskupa krakowskiego Andrzeja Zebrzydowskiego z Więcborka, któremu sfinansował studia pomagając mu w karierze naukowej i biskupiej.

W Płocku z jego inicjatywy (i w znacznym stopniu funduszów) architekt Bernardino Gianotti (de Gianotis) wzniósł w latach 1531-35 renesansową katedrę w miejscu spalonej romańskiej. W skarbcu zachowały się wspaniały późnogotycki pastorał Krzyckiego i pieczęć o formach renesansowych.

Oprócz poezji, którą wykorzystywał także do własnych celów osobistych i politycznych, pisał także łacińską prozą, lecz traktował tę twórczość marginalnie. Uważa się go za jednego z najwybitniejszych humanistów swojej epoki. Andrzej Krzycki był członkiem Towarzystwa ożralców i opilców.

Erazm z Rotterdamu w swoim dziele z 1528 roku pt. "Ciceronianusie" wśród znamienitych twórców polskich wymienił Krzyckiego, którego uznał za ich księcia. Pisał o nim, że "z talentem układa wiersze", a "lepiej jeszcze włada prozą", który z "gruntownym wykształceniem" łączy swobodę i kunszt stylu wypowiedzi, a więc zalety najwyżej cenione przez renesansowych humanistów"^[5].

Andrzej Krzycki jest autorem najstarszego polskiego pisma polemicznego podejmującego walkę z reformacją Marcina Lutra pt. "Encomium Lutheri" (łac. "Pochwała Lutra"). Dzieło stara się ośmieszyć Lutra i postulaty reformacji, zarzuca reformatorom burzenie porządku społecznego i wzywa króla do walki z heretykami. Nauki Kościoła katolickiego bronił też w dziełach "De ratione et sacrificio missae" i "De aflictione ecclesiae". W liście do Erazma z Rotterdamu z 20 grudnia 1525 roku nazywa jednak swe pierwsze dzieło polemiczne "Głupstewkami" i przyznaje, że napisał je pod naciskiem krytyków^[6]. Jednak cenzura kościelna, kierując się tylko tytułem, wciągnęła tę książkę na Indeks ksiąg zakazanych^[7]. Patronował inicjatywie sprowadzenia Filipa Melanchtona do Polski celem pozyskania go dla Kościoła katolickiego^[8]. Sam król woził utwory biskupa podczas wędrówek po kraju. Pochowany w katedrze gnieźnieńskiej w kaplicy Dzierzgowskiego. Jego nagrobek wykonany jest z czerwonego węgierskiego marmuru i otoczony jest wizerunkiem Madonny wykonanym z piaskowca.

Postać Krzyckiego pojawia się w serialu Królowa Bona, gdzie w jego rolę wcielił się Wiktor Sadecki.

W 2010 roku utworzono Nagrodę im. Andrzeja Krzyckiego dla młodych poetów na debiut książkowy przyznawaną przez środowisko literackie "Zeszytów Poetyckich"^[9].

Fragment pastorału biskupa Andrzeja Krzyckiego, 1937
Fragment pastorału biskupa Andrzeja Krzyckiego, 1937

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Ważniejsze utwory[edytuj | edytuj kod]

In Augustissimum Sigisimundi regis Poloniae et reginae Barbarae connubium Andreae Critii scholastici Posnaniensis Carmen, Kraków 1512, drukarnia J. Haller; przedr. Acta Tomiciana, t. 2 (1852), s. 21-27; przeł. W. Syrokomla Przekłady poetów polsko-łacińskich, Wilno 1851; przedr. Poezje L. Kondratowicza, t. 9, Warszawa 1872
Encomium Divi Sigismundi, regis Poloniae, post victoriam de Tartaris partam, Kraków 1512, drukarnia J. Haller
Ad Divum Sigismundum Poloniae regem et Magnum Ducem Lithuaniae semper invictum post partam de Moskis victoriam Andree Krziczki inclite coniugis sue Cancelarii carmen, Kraków 1515, Ad Divvm Sigismvndvm Polonie na PBI, drukarnia J. Haller; przedr.: Carmina... de clade Moscorum, Rzym 1515; także przy Ph. Callimachi... de bello inferendo Turcis oratio, Kraków 1524, drukarnia J. Haller; także Acta Tomiciana, t. 3 (1853), s. 191-195; przekł. polski: W. Syrokomla Przekłady poetów polsko-łacińskich, Wilno 1851; przedr. M. Plezia "Najstarsza poezja polsko-łacińska (do połowy XVI wieku)", Wrocław 1952, Biblioteka Narodowa, seria I, nr 141
Deploratio immaturae mortis Barbarae, uxoris Sigismundi primi, regis Poloniae (Tren na przedwczesną śmierć królowej polskiej Barbary), Kraków 1515, drukarnia J. Haller; także Acta Tomiciana, t. 3 (1853), s. 424-425; przekł. polski: W. Syrokomla Przekłady poetów polsko-łacińskich, Wilno 1851
Epithalamium Divi Sigismundi primi regis et inclytae Bonae, reginae Poloniae (Epitalamia na cześć zaślubin Zygmunta z Barbarą i później z Boną), Kraków 1518, drukarnia J. Haller; inne wyd. pt. Epithalamion cum aliis lectu non iniocundis, Kraków 1518, drukarnia J. Haller; fragmenty przedr. B. Nadolski "Z teki huamnistycznej...", Pamiętnik Literacki rocznik 31 (1934), s. 388; podobizna karty tytułowej: P. Chmielowski Historia literatury polskiej, wyd. S. Kosowski, Lwów (1914)
Satyra in exercitum auxiliarem a principibus Germaniae missum Alberto marchioni brandenburgensi, magistro cruciferorum in Prussia, contra Sigismundum regem Poloniae, 1520; przedr. Acta Tomiciana, t. 3 (1853)
Religionis et Reipublicae quaerimonia, Kraków 1522, drukarnia H. Wietor, (według Estreichera edycja 1522 jest wątpliwa); wyd. następne Poznań 1606; fragmenty przedr.: I. Chrzanowski, S. Kot Humanizm i reformacja w Polsce, Lwów 1927; przekł. polski J. Harhala Przeg. Klas. 1936, nr 4; przedr. M. Plezia "Najstarsza poezja polsko-łacińska (do połowy XVI wieku)", Wrocław 1952, Biblioteka Narodowa, seria I, nr 141
Encomia Luteri ("Pochwała Lutra", pierwsza w Europie satyra antyluterska), Kraków 1524, drukarnia H. Wietor; wyd. nast. zmienione: Kolonia 1524 (zawiera epigramaty Krzyckiego i in.); część prozaiczna wyd. też pt. Epistola Andreae Cricii et edictum regis Poloniae in Martinum Luterum, Rzym 1524; fragmenty przedr.: I. Chrzanowski, S. Kot Humanizm i reformacja w Polsce, Lwów 1927
Ad Joannem Antonium Pulleonem... nuntium apostolicum in Ungaria, de negotio prutenico epistola, Kraków 1525, drukarnia H. Wietor; fragmenty przedr.: I. Chrzanowski, S. Kot Humanizm i reformacja w Polsce, Lwów 1927
Cantica sacra, Kraków 1525, drukarnia F. Ungler
De afflictione ecclesiae, commentarius in psalmum XXI, 1527 (wyd. poprzedzone listem Jerzego Sauromana do St. Thursona, dat. z Rzymu 1 kwietnia 1527), wyd. następne: Kraków 1527, drukarnia H. Wietor
Threnodia Valachiae, Kraków 1531, drukarnia H. Wietor
De ratione et sacrificio missae
In vulgatam nuper quandam asianam diaetam Diogenis Dalmatae dialogus, 1536; wyd. z rękopisu K. Morawski wraz z Dialogus de asiana diaeta vel potius de Piotrcoviensibus comitiis 1535 in mense decembri habitis S. Łaskiego i S. Odrowąża; przekł. polski ogł. M. Malinowski we wstępie do: S. Łaskiego prace naukowe i dyplomatyczne, Wilno 1864; oba dialogi w redakcji pełniejszej znajdowały się w rękopisach biblioteki w Romanowie na Wołyniu; zob. T. Wierzbowski Jana Ostroroga Pamiętnik, Warszawa 1891, s. 24
ponadto ogłosił drukiem kilka mów i pism kościelnych
poszczególne wiersze tłum.: J. K. Rzesiński "Na Kozienice, miejsce urodzenia Zygmunta I", Pszczółka Krakowska 1821, t. 2; W. Syrokomla Przekłady poetów polsko-łacińskich, Wilno 1851; J. Pietrzycki w książce Fragmenty. Wybór liryków, Lwów 1914; J. Pietrzycki Goniec Krakowski 1919, nr 245; A. Lubik Filomata 1931, l. XXXIV; J. M. Harhala Filomata 1936, l.: LXXVII, LXXIX, LXXXIII, XCV; J. M. Harhala Przegl. Klas. 1936, nr 4; 1937, nr 1/4; M. Plezia "Najstarsza poezja polsko-łacińska (do połowy XVI wieku)", Wrocław 1952, Biblioteka Narodowa, seria I, nr 141; J. Sękowski Meander 1955, nr 3; Meander 1957, nr 2; Poezje przeł. E. Jędrkiewicz, oprac. A. Jelicz (Warszawa 1962)

Wydanie zbiorowe[edytuj | edytuj kod]

Carmina, wyd. K. Morawski, Kraków 1888, Corpus Antiquissimorum Poetarum Poloniae Latinorum, t. 3, (na podst. kodeksów rękopiśmiennych zebranych przez S. Górskiego w Acta Tomiciana); emendacje merytoryczne do wyd. podał R. Gansiniec "Rękopisy poezyj A. Krzyckiego", Sprawozdanie PAU 1949, nr 8

Prace edytorskie[edytuj | edytuj kod]

Philippi Callimachi Experientis ad Innocentium octavum pontificem maximum, Ienua ortum, de bello inferendo Turcis oratio, Kraków 1524, drukarnia J. Haller, (zawiera również wiersze Skrzyckiego), dedykowane P. Tomickiemu

Listy i materiały[edytuj | edytuj kod]

Listy i pisma urzędowe z lat 1524-1534 (m.in. do Albrechta pruskiego, Bony, Jana Dantyszka, Klemensa VII, Piotra Tomickiego, Zygmunta Starego), wyd. Acta Tomiciana, t. 1 (1852) – t. 16 (1961) passim; przekł. polski listu do Erazma z Rotterdamu, dat. w Krakowie 20 grudnia 1525 (wyd. Acta Tomiciana, t. 7, s. 345), ogł. M. Cytowska "Zaproszenie do Polski Erazma z Rotterdamu", Meander 1954, nr 2
De victoria a Tartaris circa Castellum Visnioviec... 1512... reportata... ad Christophorum de Szydlovice... epistola, ogł. A.C. Załuski Epistolarum historico-familiarium tomus primus, Braniewo 1709, s. 17-23; także Acta Tomiciana, t. 2 (1852), s. 73-79; przekł. polski: M. Wiszniewski Pomniki historii i literatury polskiej, t. 4, Kraków 1835; fragment pt. Bitwa z Tatarami pod Łopusznem 28 kwietnia 1512 – Z. Spieralski "Polska sztuka wojenna w latach 1454-1562", Warszawa 1958, Wypisy Źródłowe do Historii Polskiej Sztuki Wojennej zeszyt 4, Prace Komisji Historyczno-Wojskowej MON, Seria Popularna s. 127-134
Do P. Tomickiego, Płock, 20 września 1533, wyd. K. Morawski "Beiträge zur Geschichte des Humanismus in Polen. 2. Die Berufung Melachton's nach Polen", Sitzungsberichte d. Akademie d. Wissenschaften in Wien Phil.-Hist. Classe, t. 118 (1887) i odb. Wiedeń 1889, s. 26; Acta Tomiciana, t. 15 (1957), s. 637-638, nr 463
Listy do Andrzeja Krzyckiego, wyd. Acta Tomiciana, t. 1 (1852) – t. 16 (1961) passim
Od Filipa Melanchtona do A. Krzyckiego, dat. 27 października 1532, wyd. T. Wierzbowski Materiały do dziejów piśmiennictwa polskiego, t. 1, Warszawa 1900
Fragm. listu do Bony, dat. z Pułtuska 3 listopada 1535; list do Zygmunta I, (1537?); ogł. K. Hartleb "Piotr Gamrat w świetle nieznanego życiorysu", Lwów 1939, Archiwum Towarzystwa Naukowego we Lwowie, Dz. II, t. 21, zeszyt 2, s. 143 przypis, 30-31 przypis
Od J. Łaskiego, reformatora, dat. w Krakowie 10 września 1533, wyd. H. Dalton Lasciana nebst den ältesten evangelischen Synodalprotokollen Polens 1555-1561, Berlin 1898, s. 156-158, nr 31; Acta Tomiciana, t. 15 (1957), s. 616-617, nr 449
3 pisma w sprawach godności kościelnych A. Krzyckiego z lat 1501-1511, wyd. T. Wierzbowski Materiały do dziejów piśmiennictwa polskiego, t. 1, Warszawa 1900
Testament A. Krzyckiego, wyd. T. Wierzbowski Materiały do dziejów piśmiennictwa polskiego, t. 1, Warszawa 1900, s. 62-63 (w tekście potwierdzenia królewskiego, Kraków 11 maja 1537); a także dekrety Jana Chojeńskiego w sprawie testamentu, wyd. S. Brzeziński "Proces o testament prymasa A. Krzyckiego", Księga ku czci O. Haleckiego, Warszawa 1935 i odb.
Zatwierdzenie biskupie dokumentu H. Ramszowej, dat. w Przemyślu w listopadzie 1525, rękopis Ossolineum, dokument nr 70
Kontrakt między A. Krzyckim i Bernardem de Giantis o budowę katedry płockiej, dat. 16 września 1631, ogł. M. Sokołowski "Stosunek A. Krzyckiego do sztuki", Sprawozdanie Komisji Historii Sztuki, t. 6 (1900) i odb. Kraków 1900
Dokument sporządzony przez A. Krzyckiego i J. Latalskiego, zawiadamiający proboszcza kościoła N. P. Marii w Krakowie o przeniesieniu kazań niemieckich do kościoła Św. Barbary, dat. w Krakowie 23 grudnia 1536, wyd. F. Piekosiński "Kodeks dyplomatyczny katedry krakowskiej Św. Wacława. II", Monumenta Medii Aevi Historica Res Gestas Poloniae Illustrantia, t. 8 (1883), s. 187-189; przekł. polski: M. Brożek, wyd. W. Taszycki "Udział mieszczan krakowskich w walce o język polski w czasach Odrodzenia. Dodatek", Krakowskie Odrodzenie. Referaty z Konferencji Naukowej Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa z września 1953, Kraków 1954, s. 73-74

Ad divvm Sigismvndvm Poloniae regem et magnvm dvcem Lithvaniae 1515
De afflictione ecclesiae commentarius in Psalmum XXI 1527
De ratione et sacrificio missae 1529
Epistola Andree Cricii et Edictum regis Polonie in Martinum Luterum 1524
Religionis et reipublicae querimonia 1522
Threnodia Valachiae 1531

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

literatura polska – średniowiecze

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Konrad Lutyński, Poznańscy prałaci i kanonicy w XVI wieku, w: Saeculum Christianum : pismo historyczno-społeczne 1/2, 1994 s. 138.
↑ Statuta capitularia ecclesiae cathedralis Cracoviensis, Ed. I. Polkowski, Kraków, 1884 s. 63.
↑ Andrzej Wyczański, Między kulturą a polityką. Sekretarze Zygmunta Starego 1506-1548, Warszawa 1990, s. 256.
↑ Encyklopedja powszechna z ilustracjami i mapami. T.8, Warszawa 1900, s. 898.
↑ Janusz Pelc "Jan Kochanowski "Poeta renesansu" Warszawa 1988
↑ Janusz Narzyński: Polemika antyluterska w polskiej literaturze religijnej od XVI–XIX w. W: Franz Lau: Marcin Luter. Cz. II. Warszawa: Zwiastun, 1966, s. 164–165. OCLC 233460468.
↑ Janusz Goliński: Szkolny słownik literatury staropolskiej. Katowice: Videograf II, 1999, s. 194. OCLC 233460468.
↑ Janusz Narzyński: Polemika antyluterska w polskiej literaturze religijnej od XVI–XIX w. W: Franz Lau: Marcin Luter. Cz. II. Warszawa: Zwiastun, 1966, s. 167. OCLC 233460468.
↑ Nagroda im. Andrzeja Krzyckiego

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

ks. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, wyd. II popr. i uzupeł., Warszawa 2000, k. 232, ISBN 83-211-1311-7
Słownik Polskich Teologów Katolickich, pod red. H. E. Wyczawskiego, T. II, s. 452-454
Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut, t. 2 Piśmiennictwo Staropolskie, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1964, s. 424-428
Jerzy Antoni Kostka, Kostkowie herbu Dąbrowa, Wyd. POLIMER Koszalin 2010, ISBN 978-83-89976-40-6, s. 25, 28 i 29

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Dzieła Andrzeja Krzyckiego w bibliotece Polona

[1] Konrad Lutyński, Poznańscy prałaci i kanonicy w XVI wieku, w: Saeculum Christianum : pismo historyczno-społeczne 1/2, 1994 s. 138.

[2] Statuta capitularia ecclesiae cathedralis Cracoviensis, Ed. I. Polkowski, Kraków, 1884 s. 63.

[3] Andrzej Wyczański, Między kulturą a polityką. Sekretarze Zygmunta Starego 1506-1548, Warszawa 1990, s. 256.

[4] Encyklopedja powszechna z ilustracjami i mapami. T.8, Warszawa 1900, s. 898.

[5] Janusz Pelc "Jan Kochanowski "Poeta renesansu" Warszawa 1988

[6] Janusz Narzyński: Polemika antyluterska w polskiej literaturze religijnej od XVI–XIX w. W: Franz Lau: Marcin Luter. Cz. II. Warszawa: Zwiastun, 1966, s. 164–165. OCLC 233460468.

[7] Janusz Goliński: Szkolny słownik literatury staropolskiej. Katowice: Videograf II, 1999, s. 194. OCLC 233460468.

[8] Janusz Narzyński: Polemika antyluterska w polskiej literaturze religijnej od XVI–XIX w. W: Franz Lau: Marcin Luter. Cz. II. Warszawa: Zwiastun, 1966, s. 167. OCLC 233460468.

[9] Nagroda im. Andrzeja Krzyckiego

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

Prymasi Polski	Mikołaj Trąba (1417–1422) Wojciech Jastrzębiec (1423–1436) Wincenty Kot (1436–1448) Władysław Oporowski (1449–1453) Jan Sprowski (1453–1464) Jan Gruszczyński (1464–1473) Jakub z Sienna (1474–1480) Zbigniew Oleśnicki (1481–1493) Fryderyk Jagiellończyk (1493–1503) Andrzej Boryszewski (1503–1510) Jan Łaski (1510–1531) Maciej Drzewicki (1531–1535) Andrzej Krzycki (1535–1537) Jan Latalski (1537–1540) Piotr Gamrat (1541–1545) Mikołaj Dzierzgowski (1545–1559) Jan Przerębski (1559–1562) Jakub Uchański (1562–1581) Stanisław Karnkowski (1581–1603) Jan Tarnowski (1603–1605) Bernard Maciejowski (1605–1608) Wojciech Baranowski (1608–1615) Wawrzyniec Gembicki (1616–1624) Henryk Firlej (1624–1626) Jan Wężyk (1627–1638) Jan Lipski (1638–1641) Maciej Łubieński (1641–1652) Andrzej Leszczyński (1653–1658) Wacław Leszczyński (1659–1666) Mikołaj Jan Prażmowski (1666–1673) Kazimierz Florian Czartoryski (1673–1674) Andrzej Olszowski (1674–1677) Jan Stefan Wydżga (1677–1685) Michał Stefan Radziejowski (1687–1705) Stanisław Szembek (1706–1721) Teodor Potocki (1723–1738) Krzysztof Antoni Szembek (1739–1748) Adam Ignacy Komorowski (1749–1759) Władysław Aleksander Łubieński (1759–1767) Gabriel Podoski (1767–1777) Antoni Kazimierz Ostrowski (1777–1784) Michał Jerzy Poniatowski (1785–1794) Ignacy Krasicki (1795–1801) Ignacy Antoni Raczyński (1807–1818) Tymoteusz Gorzeński (1821–1825) Teofil Wolicki (1828–1829) Marcin Dunin (1831–1842) Leon Przyłuski (1845–1865) Mieczysław Ledóchowski (1866–1886) Juliusz Józef Dinder (1886–1890) Florian Stablewski (1891–1906) Edward Likowski (1914–1915) Edmund Dalbor (1915–1926) August Hlond (1926–1948) Stefan Wyszyński (1948–1981) Józef Glemp (1981–2009) Henryk Muszyński (2009–2010) Józef Kowalczyk (2010–2014) Wojciech Polak (od 2014)
Prymasi Królestwa Polskiego	Franciszek Skarbek-Malczewski (1818–1819) Szczepan Hołowczyc (1819–1822) Wojciech Józef Skarszewski (1824–1827) Jan Paweł Woronicz (1828–1829) Aleksander Kakowski (1925–1938)
Prymasi Galicji i Lodomerii	Andrzej Alojzy Ankwicz (1815–1833) Franz Xavier Luschin (1834–1835) Franciszek de Paula Pisztek (1835–1846) Michał Lewicki (1848–1858)