Antoni Budny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antoni Budny (ur. 15 lutego 1861 w Sieluniu, zm. 24 listopada 1943 w Lublinie) – ziemianin, ostatni właściciel dóbr ziemskich Bychawa w powiecie lubelskim, hodowca koni.

Wywodził się z mazowieckiej szlachty Budnych herbu Jastrzębiec. Urodził się w rodzinie Teofila Mikołaja Budnego i Józefy Teodory z Lesiewskich, jako najstarszy z sześciorga rodzeństwa.

Naukę w gimnazjum rozpoczął w Warszawie, a ukończył we Włocławku. Następnie wyższe studia przeprowadził w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Puławach (wówczas Nowej Aleksandrii). W czasie studiów oraz po ich ukończeniu w 1884 roku odbył praktykę rolniczą, a właściwie hodowlaną, u czołowego hodowcy świń, koni i owiec, Antoniego Bobrowskiego w Snopkowie koło Lublina. Potem przez cztery lata (1884–1880) gospodarzył u swojego ojca Teofila w majątku Wygnanowice (pow. Krasnystaw), wniesionym w posagu przez matkę. W latach 1888–89 podróżował po Europie, zwiedził Włochy, Francję i Anglię.

W 1890 r. zakupił od Marii Duniewskiej majątek Bychawa, składający się z folwarku Podzamcze i Wincentówek, gdzie w wieku 29 lat rozpoczął samodzielną gospodarkę. W 1895 wylicytował folwark Łęczyca. W 1905 r. wymieniony został w Spisie alfabetycznym obywateli Ziemskich Królestwa Polskiego oraz dóbr przez nich posiadanych, jako właściciel dóbr Bychawa. Był nim do końca swojego życia^[1]. „Za zasługi na polu podniesienia krajowej hodowli koni” został odznaczony w 1937 r. Złotym Krzyżem Zasługi^[2].

Postać Antoniego Budnego była przedmiotem rozprawy doktorskiej Antoni Budny, właściciel dóbr ziemskich Bychawa – Podzamcze (1860–1943) i ceniony hodowca napisanej i obronionej przez Monikę Głazik na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej pod kierunkiem prof. dra hab. Albina Koprukowniaka^[3]. W 2013 r. opublikowana została ona opublikowana jako książka pt. Ostatni Pan na Bychawie. Antoni Budny 1861-1943^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]