French
DeutschAntoni Owsionka – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 major audytor | |
| Data i miejsce urodzenia | 16 stycznia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 sierpnia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1934 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Późniejsza praca | |
.jpg) | |
| Odznaczenia | |
        | |
Antoni Owsionka, ps. „Kazimierz”[1] (ur. 16 stycznia 1892 w Ślemieniu, zm. 4 sierpnia 1944 w Warszawie) – major audytor Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, doktor praw.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 16 stycznia 1892 w Ślemieniu, w ówczesnym powiecie żywieckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Andrzeja i Marii (Marianny) z domu Habermann[2][3][4]. Był młodszym bratem Jana (1890–1920), także żołnierza Legionów i Wojska Polskiego[5][4].
W 1911 ukończył c. k. Gimnazjum Męskie w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Józef Dąbrowski, Edward Kielar, Aleksander Ślączka – późniejsze ofiary zbrodni katyńskiej; Julian Krzyżanowski, Kazimierz Niedzielski, Kazimierz Piech[6][7]).
W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. W latach 1919–1920 był szefem łączności 4 Dywizji Piechoty[8]. 9 września 1920 został zatwierdzony w stopniu kapitana z dniem 1 kwietnia 1920, „w Korpusie Wojsk Łączności, w grupie byłych Legionów Polskich”[9].
1 czerwca 1921 był „odkomenderowany” na studia w Krakowie, pozostając w ewidencji I batalionu zapasowego telegraficznego[10]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 23. lokatą w korpusie oficerów łączności, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 2 pułk łączności w Jarosławiu[11]. We wrześniu 1922 został przeniesiony z korpusu oficerów łączności do korpusu oficerów sądowych[12]. W 1923 pełnił służbę w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr IV w Łodzi[13]. W następnym roku został przeniesiony do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr II w Lublinie[14]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1927 i 6. lokatą w korpusie oficerów sądowych[15]. W 1928 pełnił służbę w Departamencie Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych[16], a w 1932 w Biurze Personalnym MSWojsk.[17] 9 kwietnia 1934 Prezydent RP mianował go sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł z dniem 1 kwietnia 1934 z dyspozycji szefa Departamentu Sprawiedliwości MSWojsk. do dyspozycji ministra poczt i telegrafów na okres sześciu miesięcy[18]. Następnie Minister Spraw Wojskowych przedłużył mu praktykę w Ministerstwie Poczt i Telegrafów o jeden miesiąc po czym przeniósł z dniem 31 października 1934 w stan spoczynku[19].
Praktykę odbył na stanowisku wicedyrektora Dyrekcji Okręgowej Poczt i Telegrafów w Warszawie. 1 grudnia 1934 został wyznaczony na stanowisko dyrektora Departamentu Poczty w Ministerstwie Poczt i Telegrafów[20]. Obowiązki dyrektora departamentu pełnił do września 1939.
Zginął 4 sierpnia 1944, w czasie Powstania Warszawskiego, jako członek Obywatelskiej Straży Bezpieczeństwa na terenie XXII Obwodu AK Żoliborz Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej[1].
Był żonaty, miał córkę Marię Hannę (ur. 2 listopada 1930)[21].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 124[2] – 17 maja 1921[22]
- Krzyż Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[23][24]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie państwowej”[25]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 8 listopada 1930 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”[26][27]
- Krzyż Walecznych[28]
- Złoty Krzyż Zasługi – 17 marca 1930 „za zasługi na polu administracji wojska”[29][30]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[31]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[31]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Antoni Owsionka. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2023-03-21].
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1905/1906 (zespół 7, sygn. 39). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 425.
- ↑ a b Żołnierze Niepodległości : Antoni Owsionka. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-03-21].
- ↑ Żołnierze Niepodległości : Jan Owsionka. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-03-21].
- ↑ XXX. Sprawozdanie Dyrektora c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1910/11. Sanok: Fundusz Naukowy, 1911, s. 41, 56.
- ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2013-07-23]. (pol.).
- ↑ Wiśniewski 1994 ↓, s. 78, 158, jako podporucznik „Owsianka”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 22 września 1920, s. 844.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 359, 803, jako „Owsianka”.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 256.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1083, 1092.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 977, 986.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 121.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 694.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 309, 432.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 138, 178.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 285, 287.
- ↑ Dziennik Poznański z 2 grudnia 1934 r., nr 277, s. 3.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921, s. 991.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 364.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 352.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1930, s. 324.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 309.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1930, s. 78.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1 foto.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Owsionka Antoni. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.31-2415 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-21].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Zbigniew Wiśniewski: Wojska łączności w latach 1914-1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1994. ISBN 83-87103-44-6.