Arata Isozaki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Arata Isozaki
	; Arata Isozaki (1996)
Data i miejsce urodzenia	23 lipca 1931 ; Ōita
Data i miejsce śmierci	28 grudnia 2022 ; Naha
Narodowość	japońska
Alma mater	Uniwersytet Tokijski
Wpływy	Claude Nicolas Ledoux, Karl Friedrich Schinkel
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Arata Isozaki (jap. 磯崎新 Isozaki Arata; ur. 23 lipca 1931 w Ōita, w prefekturze Ōita, zm. 28 grudnia 2022 w Naha, w prefekturze Okinawa^[1]^[2]) – japoński architekt, urbanista i teoretyk architektury.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Ōita na wyspie Kiusiu (Kyūshū) jako najstarszy z czworga rodzeństwa. Jego ojciec prowadził przedsiębiorstwo transportowe.

W 1954 Isozaki ukończył studia architektoniczne na Uniwersytecie Tokijskim, gdzie uczęszczał na wykłady Kenzō Tange (1913–2005). W 1961 roku uzyskał doktorat. Do 1963 roku pracował w biurze Tange, po czym otworzył własne biuro projektowe w Tokio. Jako członek zespołu pracowni Kenzō Tangego uczestniczył w odbudowie Skopje po trzęsieniu ziemi 1963 roku (konkurs na plan centrum miasta)^[3].

Początkowo uważany był za jednego z głównych przedstawicieli metabolizmu, potem skłaniał się ku japońskiej tradycji projektowania geometrycznego, a następnie zaczął wzorować się na Ledoux (1736–1806) i Schinklu (1781–1841).

Isozaki wykonał i podarował Fundacji Kyoto-Kraków projekt Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha” w Krakowie.

Laureat Nagrody Asahi za 1987 rok^[4].

Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (1994)^[5]. Kawaler francuskiego Orderu Sztuki i Literatury^[6].

W 2019 roku Arata Isozaki otrzymał Nagrodę Pritzkera (Pritzker Architecture Prize)^[7]. Jury określiło go jako „wszechstronnego, wpływowego i prawdziwie międzynarodowego architekta”. Nagroda jest znana na całym świecie jako wyraz najwyższego uznania za osiągnięcia w dziedzinie architektury.

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

Narodowe Muzeum Sztuki (Osaka) (pierwszy budynek)
budynek na wystawie IBA w Berlinie, 1982–1986
hala sportowa Palau Sant Jordi w Barcelonie, 1983–1990
Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha”, 1993−1994
Muzeum Ludzkości w A Coruña, 1994–1995

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ 建築家の磯崎新さん死去、９１歳…代表作に群馬県立近代美術館やディズニー社屋ビル. The Yomiuri Shimbun, 2022. [dostęp 2022-12-31]. (jap.).
↑ Muere el arquitecto Arata Isozaki, autor del Palau Sant Jordi. lavanguardia.com. [dostęp 2022-12-29]. (hiszp.).
↑ Nettmann-Multanowska K., Warszawa rysuje Skopje, Centrum Architektury, Warszawa 2022, s. 281-309.
↑ The Asahi Prize [online], Asahi Shimbun [dostęp 2020-03-25] (ang.).
↑ M.P. z 1995 r. nr 6, poz. 90
↑ INGARDEN & EWY ARCHITEKCI [online], www.iea.com.pl [dostęp 2023-05-16] .
↑ Arata Isozaki Receives the 2019 Pritzker Architecture Prize. The Hyatt Foundation, 2019. [dostęp 2019-03-06]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Arata Isozaki & Associates. isozaki.co.jp. (ang. • jap.).
Arata Isozaki – strona w serwisie ArchINFORM (ang. • niem.)
Arata Isozaki & Associates. c-channel. (jap.).

[yomi-1] 建築家の磯崎新さん死去、９１歳…代表作に群馬県立近代美術館やディズニー社屋ビル. The Yomiuri Shimbun, 2022. [dostęp 2022-12-31]. (jap.).

[2] Muere el arquitecto Arata Isozaki, autor del Palau Sant Jordi. lavanguardia.com. [dostęp 2022-12-29]. (hiszp.).

[3] Nettmann-Multanowska K., Warszawa rysuje Skopje, Centrum Architektury, Warszawa 2022, s. 281-309.

[asahi-4] The Asahi Prize [online], Asahi Shimbun [dostęp 2020-03-25] (ang.).

[5] M.P. z 1995 r. nr 6, poz. 90

[6] INGARDEN & EWY ARCHITEKCI [online], www.iea.com.pl [dostęp 2023-05-16] .

[pritzker-7] Arata Isozaki Receives the 2019 Pritzker Architecture Prize. The Hyatt Foundation, 2019. [dostęp 2019-03-06]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]